هفت مسابقه، سه مساوی و چهار شکست! این کارنامه برای هیچکس و هیچ تیمی در دنیا خوب نیست. به خصوص برای تیم بزرگی مثل فولاد که تمام جام‌های فوتبال ایران را در ویترین افتخار دارد. باشگاه کاملی که در کنار سپاهان بهترین ساختار را داشته و بیشترین استعداد را به فوتبال معرفی کرده است.
برای خود ویسی هم به عنوان یک مربی صاحب جام در فوتبال ایران این کارنامه قابل قبول نبود. او که به عنوان منجی به فولاد برگشت و بعد از هر ناکامی قول می‌داد که این تیم را در لیگ برتر نگه می‌دارد. ویسی این هفته در اهواز بالاخره اولین ۳ امتیاز را گرفت.
فکر می کنید بازی با ذوب آهن چه امتیاز یا ویژگی نسبت به سایر بازی‌ها داشت که نتیجه آن اینقدر متفاوت از همیشه بود؟ ویسی در این مسابقه از همان ابتدا با دو مهاجم به زمین آمد و برای اولین بار ساسان انصاری و لوسیانو پریرا را همزمان در زمین گذاشت.
جالب اینکه آن طرف نیز محمد ربیعی دقیقاً همین کار را کرد، او هم برای این بازی حساس و مهم استفاده از دو مهاجم را در نظر گرفت و مجید علیاری و محمد جواد محمدی همزمان در زمین بودند و نتیجه این جسارت دو مربی فرار از تساوی‌های بی‌حاصل برای هر دو تیم بود!
در این مسابقه تک گل بازی را موسی کولیبالی زد. فولاد ۲۵ امتیازی شد و با توجه به شکست استقلال خوزستان برابر پرسپولیس با ۳ امتیاز فاصله به رتبه چهاردهم رفت، یک حاشیه امن موقت و امید بسیار بیشتر از همیشه برای بقا در لیگ برتر...
بازی دو تیم قدیمی و پرافتخار فوتبال ایران یک درس بزرگ داشت، اینکه هنوز هم بهترین دفاع حمله است و هر چقدر مربیان در انتخاب مهره‌ها و تاکتیک بازی جسارت بیشتری داشته باشند، حساسیت بازی و اهمیت امتیازات نمی‌توانند سایه روی نتیجه و جذابیت بازی بیندازند!
