در تمام هفته‌های اخیر استقلال صدرنشین جدول بود و باید پیروز می‌شد تا این جایگاه را نگه دارد. پرسپولیس هم با اختلاف یک امتیاز در تعقیب این تیم بود، اختلافی که مدت‌ها قبل ۳ امتیاز بود اما قرمزها با پیروزی های متوالی و حفظ ریتم خود از تساوی استقلال استفاده و آن را کاهش دادند.
این هفته برای اولین بار در ماه‌های اخیر جایگاه دو تیم عوض شده بود و البته نتایج هر دو تیم ثابت ماند. پرسپولیس باز هم برد و صدر جدول را نگه داشت، استقلال هم پیروز شد تا رقابت بر سر قهرمانی به هفته آخر موکول شود. از هر دو تیم بزرگ و پرطرفدار کشورمان ممنونیم که با این رقابت میلیمتری و جذاب گرمای خاصی به فوتبال ایران داده‌اند. برای هر دو در آسیا آرزوی موفقیت داریم اما وظیفه کارشناسان تحلیل و بررسی مسابقات است.
طی هفته اخیر صحبت‌های زیادی شد که چرا استقلال نتوانست صدر را نگه دارد و چرا پرسپولیس تحت فشار همواره توانسته کیفیت خود را حفظ کند. البته که بازیکنان و مربیان و تاکتیک‌ها و شرایط هر تیم، همه موثر و مهمند اما دلیل دیگری هم وجود دارد. نگاه کنید به شیوه بازی این دو بزرگ در بعد از ظهر سه‌شنبه هشتم خرداد ماه ۱۴۰۳ در ورزشگاه آزادی و سردار آزادگان قزوین، نمایشی که در هفته‌های اخیر همیشه تکرار شده است.
استقلال و پرسپولیس هر دو پیروزی می‌خواستند تا در کورس جام بمانند. پرسپولیس و استقلال هر دو نیمه اول به گل برتری رسیدند اما تفاوت از بعد برتری یک بر صفر آغاز شد. پرسپولیس در خانه حریف و زیر فشار حمایت هواداران قزوینی مقابل پدیده این فصل لیگ برتر که یقه همه بزرگان را با بازی خوب گرفته، در شروع نیمه دوم گل مساوی را خورد اما دوباره حمله کرد. بعد از زدن گل دوم قانع نشد و دوباره حمله کرد و آنقدر فشار آورد که گل سوم را هم در واپسین ثانیه‌ها زد.
پرسپولیس در تمام هفته‌های اخیر چه در خانه و چه در خانه حریفان، چه بعد از جلو افتادن گل و چه بعد از عقب افتادن، همیشه یکسره و سراپا حمله بوده است و هرگز به نتیجه قانع نشد. آنها بعد از زدن گل دوم برای گل سوم می‌روند و بعد از گل سوم، برای گل چهارم و آنقدر حمله می‌کنند تا سوت پایان داور مانع آنها و ادامه شود. اما استقلال درست برعکس، به محض زدن اولین گل به حداقل نتیجه قانع شده و عقب می‌کشد و به حفظ سه امتیاز می‌پردازد. استقلال در ورزشگاه آزادی و با حمایت ۷۰ هزار تماشاگر یکسره آبی پوش و مقابل تیمی که در تمام این سال‌ها به راحتی شکستش داده و در تمام هفته‌های اخیر رنگ پیروزی را ندیده، بعد از زدن گل اول به رسم مالوف عقب کشید و اختیار توپ و میدان را یکسره به رقیب داد!
و در ۲۰ دقیقه آخر آبی‌ها فقط زیر توپ می‌زدند و منتظر سوت پایان داور بودند تا بازی تمام شود. فرق بزرگ استقلال و پرسپولیس در همین است، آبی‌ها منتظر سوت پایان داور برای رها شدن از فشار حریف هستند و قرمزها با سوت پایان داور ناراحت که چرا دیگر نمی‌توانند فشار بیاورند!
