در فوتبال قضاوت دیدارهایی که با خشونت یا حساسیت همراه باشد، همیشه سخت‌تر است. در درجه اول کار برای خود داور سخت می‌شود و بعد برای هر دو تیم، به خصوص تیمی که به پیروزی و امتیازات بازی نیاز دارد.

فدراسیون جهانی فوتبال همیشه به داوران توصیه می‌کند که تا جای ممکن بازی را از ریتم نیندازند. حتی در مورد خطاها آوانتاژ بدهند و اگر لازم شد بعد از خروج توپ از بازی کارت بدهند.

جواد نکونام بعد از مساوی نا به‌هنگام در هفته بیست و هشتم مقابل نساجی، نسبت به سوتهای زیاد دکتر بیژن حیدری اعتراض داشت. او گفت که خودش فوتبالیست بوده و خوب می‌داند داور چطور می‌تواند با سوت‌های زیاد بازی را از ریتم انداخته و شانس پیروزی را از تیمی که به سه امتیاز نیاز دارد، بگیرد.

معمولا نکونام بعد از هر بازی به دنبال پنالتی‌های گمشده تیم خود یا گل‌های آفساید رقیب بود و در این مسابقه او از دلیل دیگری برای اعتراض به داوری صحبت کرد. وقتی بازی هفته آخر پرسپولیس مقابل مس رفسنجان را مشاهده کردیم این سوال در ذهن فوتبال دوستان ایجاد شد که اگر نکونام این بازی را می‌دید چه می‌گفت؟

یک مسابقه حساس با سوت‌های بیش از حد، البته که داور هم مقصر نبود و بازیکنان دو تیم تحت تاثیر حساسیت و فشار، عصبی بازی می‌کردند و تعداد برخوردها هم زیاد بود اما نتیجه تفاوتی نداشت...

یک بازی که هر بار با سوت داور آغاز می‌شد، به یک دقیقه نرسیده دوباره با سوت داور قطع می‌شد! مدام بازیکنان برخورد و روی زمین می‌افتادند و همین موارد باعث شد مسابقه کمتر صحنه حساس و زیبا داشته باشد.