تیم ملی فوتبال ایران پس از ناکامی در رسیدن به جام جهانی ۲۰۰۲ دست به تحولات زد و جوان‌گرایی نسبی را در دستور کار خود قرار داد.
برانکو ایوانکوویچ به جای میروسلاو بلاژویچ فقید هدایت ملی‌پوشان کشورمان را بر عهده گرفت و پس از سومی در جام ملت‌های ۲۰۰۴ مقتدرانه به سمت پیکارهای انتخابی جام جهانی ۲۰۰۶ پیش رفتیم و یکی از بی‌دغدغه‌ترین صعودهای خودمان را تجربه کردیم.
تیم ملی ایران که در مرحله پایانی پیکارهای انتخابی جام جهانی با بحرین، کره شمالی و ژاپن هم‌گروه شده بود، تا قبل از مسابقه پنجم خود که در واقع جدال برگشت با بحرینی‌ها در ورزشگاه آزادی محسوب می‌شد، ۱۰ امتیاز به دست آورده و در آستانه صعود قرار داشت به طوری که شکست دادن بحرین زمینه برای قطعی شدن صعود ایران به جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان را فراهم می‌کرد.
ما هجدهم خرداد سال ۱۳۸۴ در حضور بالغ بر ۹۰هزار تماشاگر به مصاف بحرین رفتیم و با وجود حملات فراوان، سهممان از دروازه بحرین فقط یک گل بود؛ گلی که توسط محمد نصرتی به ثمر رسید. بحرین را با نتیجه یک بر صفر بردیم و سراسر ایران غرق در شادی صعود به جام جهانی شد.
در آن مقطع محمد نصرتی بازیکن پاس بود و برانکو هم هدایت تیم ملی را بر عهده داشت اما هر دوی آن‌ها در سالیان بعد حضور در فضای پرسپولیس را تحت عنوان بازیکن و سرمربی تجربه کردند.
