تیم ملی کشورمان همانطور که پیش‌بینی می‌شد از مرحله اول مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۶ و جام ملت‌های ۲۰۲۷ به دور بعدی صعود کرد. دو تیم از این گروه بالا می‌آمدند و مشخص بود که ایران و ازبکستان به راحتی از سد هنگ کنگ و ترکمنستان عبور خواهند کرد. اما در همین مرحله نیز یک اتفاق دور از تصور رخ داد. ایران که در ادوار قبلی جام جهانی در همین دور مقدماتی، سابقه پیروزی بر ازبکستان - حتی در تاشکند - را داشت، این بار در هر دو بازی رفت و برگشت مقابل این حریف متوقف شد.
از هر زاویه که به فوتبال آسیا نگاه کنیم ایران از دو بازی مقابل ازبکستان باید یکی را پیروز می‌شد اما شاید این هم بدتر از یک حقیقت پنهان پشت این دو بازی نباشد، اینکه ما هر دو بار از یک ناحیه ضربه خوردیم و چیزی را که حریف داشت، در هر دو بازی نداشتیم!
در هر دو مسابقه رفت و برگشت مقابل ازبکستان تیم کشورمان نیمه مربیان را باخت. در بازی رفت ایران نیمه اول با دو گل جلو افتاد و آنقدر برتر بود که رو به بازی نمایشی آورد، از آن مسابقات که همه پیش بینی ۶ یا هفت گل برتری را می‌کنند. اما در نیمه دوم ازبک‌ها با داشتن یک مربی کاربلد، با آنالیز و بازی خوانی قوی به راحتی راه‌های نفوذ ما را بستند و از نقاط ضعف ما استفاده و دو گل را جبران کرده و اگر زمان بازی فقط ۵ دقیقه دیگر ادامه داشت، به راحتی گل سوم را هم می‌زدند و پیروز می‌شدند!
آن روز نوشتیم و درست هم بود که خدا را شکر فوتبال ۹۰ دقیقه است چون مشخص بود با آن روند، ازبکستان به گل برتری می‌رسد. ما هیچ کاری برای پوشش ضعف‌هایمان نکرده بودیم و تنها شانس آوردیم که زمان بازی تمام شد. عیناً همین ماجرا در بازی برگشت هم تکرار شد.
اگرچه ایران نیمه دوم قدری بهتر از نیمه اول بازی کرد اما زهر حملات میهمان به مراتب بیشتر بود و به لطف بازی خوانی و انتخاب تاکتیک مناسب ازبکستان دست بالا را داشت و در نهایت به خواسته اش رسید که همانا دست خالی نماندن از این بازی بود.
بیشتر بخوانید: اقدام فوری قلعه‌نویی؛ تیم ملی در انتظار تلفات بزرگ/ عصبانیت شدید از یک مدافع؛ شاید او دیگر دعوت نشود!
