به گزارش خبرورزشی، در دیدار پرتغال و ترکیه در یورو ۲۰۲۴ آلمان، گل دوم تیم پرتغال در یک صحنه خاص و به یاد ماندنی رقم خورد. کریستیانو رونالدو که رکورددار گل ملی در دنیاست و هیچکس در توانایی و تبحر او در گشودن دروازه‌ها تردیدی ندارد، در موقعیت تک به تک درون محوطه جریمه و در حالی که توپ روی پای تخصصی او یعنی راست بود، قید زدن یک گل ساده و مسلم را زد و پاس داد تا گل به نام برونو فرناندش ثبت شود.
بعد از این مسابقه روبرتو مارتینز سرمربی معروف پرتغال در مصاحبه جالب گفت: «فکر می‌کنم امروز چیزهای خاصی از رونالدو در زمین دیدیم؛ یک مهاجم بزرگ که با دروازه‌بان تک به تک می‌شود و به دنبال پاس گل می‌رود. باید این از خودگذشتگی در آکادمی‌های سراسر پرتغال نشان داده شود.»
اما شاید خیلی بیشتر از آکادمی‌های سراسر پرتغال یا هر جای دنیا، فوتبال ما در لیگ برتر و تیم ملی به الگوبرداری از این صحنه نیاز داشته باشد. فوتبالی که اختلاف بین بازیکنان معمولاً درون زمین بیشترین ضربه را به تیم‌ها زده و باعث ناکامی مربیان بزرگ و دلخوری هواداران میلیونی شده است.
ما در تیم ملی هم همیشه از این مسئله ضربه خوردیم. هرگاه که ستاره‌های بزرگمان با یکدیگر اختلافات شخصی داشتند و زمین فوتبال و پیراهن تیم ملی را محلی برای تسویه حساب قرار می‌دادند. مگر بالاتر از جام جهانی هم داریم؟ مگر بزرگتر از اسم علی دایی هم داریم؟ به یاد دارید بعد از جام جهانی ۲۰۰۶ که در همین آلمان برگزار شد، چه جمله معروفی گفت؟ «در چشمانم نگاه می‌کنند و به من پاس نمی‌دهند!»
فوتبال ما چه در عرصه باشگاهی و چه ملی، هر زمان صاحب زوج‌هایی شده که با یکدیگر خوب بودند، به خاطر روح همکاری و فداکاری آنها به بیشترین موفقیت‌ها رسیده و نام این زوج‌ها در تاریخ ماندگار شده است. مثل زوج دایی و خداداد یا همین حالا سردار و طارمی که از ثمره همکاری آنها تیم ملی بهره می‌برد.
و برعکس، استقلال و پرسپولیس و تیم ملی همیشه از اختلاف دو بازیکن بزرگ ضربه خوردند. آنها که حاضر نبودند موقعیت ۱۰۰ درصدی گل را ببینند و پاس بدهند. یعنی عیناً همین کاری که کریس رونالدو در قبال برونو فرناندش کرد. اگر فکر می‌کنید در آن سطح فوتبال و اوج حرفه‌ای‌گری خبری از اختلاف بازیکنان نیست، سخت در اشتباهید! زمانی که رونالدو به اولدترافورد برگشت، همه فکر می‌کردند هم وطن او - که ستاره منچستر یونایتد بود - بیشترین کمک را به کریس خواهد کرد اما دقیقاً برعکس شد!
فرناندش قبل و بعد از رونالدو ستاره اول یونایتد بود. صاحب پنالتی‌ها کاشته‌ها و بازوبند کاپیتانی و طبق ذات انسانی دوست نداشت توجهات از او به سمت کس دیگری معطوف شود. حتی اگر آن کس دیگر اسطوره هم وطنش یعنی رونالدو باشد! اختلاف آنها در رختکن اولد ترافورد به تیم ملی پرتغال هم رسید و دیدیم که در جام جهانی ۲۰۲۲ قطر رونالدو برای اولین و آخرین بار نیمکت نشین شد. همان عکس معروف که جهانی هم شد و تمام عکاسان تیم‌ها را رها و به سمت نیمکت پرتغال رفتند تا تصویر رونالدو را ثبت کنند.
رونالدو علیه یونایتد حرف زد و ابایی نداشت که همه بدانند او از برونو دلخور است. فیلمی از رختکن منچستر منتشر شد که برونو به آشکارا نسبت به کریس بی محلی می‌کند و خلاصه این آن شد که دیدیم و رونالدو به عربستان رفت در حالی که آمار خوبی در لیگ برتر جزیره داشت.
وقتی مربی قبلی پرتغال برکنار شد، همه گفتند پیامدهای نیمکت نشینی رونالدو در جام جهانی بوده و اینکه فرناندو سانتوس تمایل به طرفداری از برونو فرناندش در مقابل کریس داشته است. اگر این اتفاق در فوتبال ایران رخ داده بود بلافاصله بعد از مربی، آن بازیکن هم باید می‌رفت! اما دیدیم که برای رونالدو مصالح تیم ملی پرتغال مهم‌تر از اختلافات شخصی بود. برونو فرناندش جایگاه خود در تیم ملی پرتغال را از دست نداد و حالا در این میدان مهم یک گل مسلم را از رونالدو هدیه گرفت.
رونالدو ثابت کرد که بی‌دلیل به این جایگاه بزرگ نرسیده است. او خیلی بیشتر از توانایی‌های فنی به واسطه همین روحیه شایسته این جایگاه است. او که هرگز منافع تیم و مصالح پرتغال را فدای اختلافات شخصی خود نمی‌کند.
بیشتر بخوانید: مغرور اما از خود گذشته؛ رونالدو توپ را به من پاس داد/ باید از رفتار او درس بگیریم
