یکی از اصلی‌ترین دلایل برای برگزاری لیگ در همه جای جهان معرفی استعدادهای تازه و پشتوانه سازی برای تیم‌های ملی است. فوتبال برای جوانان است و هر کس بخواهد مقابل این جبر طبیعت بایستد، بازنده خواهد بود.
همین حالا تیم ملی ما به شدت به جوانگرایی نیاز دارد اما می‌بینیم که خروجی لیگ برتر به گونه‌ای نیست که مربیان بتوانند با فراغ بال ستاره‌های نامدار اما بی‌انگیزه را کنار بگذارند و به جوان‌ها میدان بدهند. خب چرا؟
در فصل نقل و انتقالات لیگ بیست و چهارم هستیم. فصل جذاب که همیشه باشگاه‌های بزرگ و مدعیان قهرمانی برای انتخاب ستاره‌ها رقابتی تنگاتنگ داشتند. در سالهای گذشته تعداد بازیکنان حاضر در بازار نقل و انتقالات زیاد بود و هواداران تیم‌های بزرگ با یکدیگر کری داشتند که کدام بازیکن بهتری می‌خرند.
اما نگاه کنید به سالهای اخیر که شکل و ماهیت رقابت تیم‌های بزرگ تغییر کرده است. حالا دیگر خبری از اسامی متعدد و زیاد نیست. سال به سال از تعداد پدیده‌های خروجی از لیگ برتر کمتر می‌شود، پدیده‌های جوانی که استقلال، پرسپولیس یا سپاهان برای جذب آنها رقابت کنند.
به همین حالا نگاه کنید؛ مهدی لیموچی، محمد حسین اسلامی و جواد آقای پور تنها بازیکنان جوان درخشان از فصل قبل هستند که هر ساعت باشگاه‌های بزرگ و مدعی ما برای هایجک آنها و رقابت با یکدیگر رقمی تازه رو می‌کنند!
اگر ایران یک کشور کوچک و بدون استعداد بود می شد پذیرفت که تیم‌های بزرگ ما بر سر تنها سه نفر رقابت کنند اما وقتی می‌دانیم که اینجا چشمه استعداد است، واقعاً چرا باید به جایی برسیم که همه تیم‌های ما فقط برای سه نفر بجنگند؟
در نیم فصل هم داستان همین بود. محمد جواد محمدی را هر دو بزرگ می‌خواستند. اگر به سالهای اخیر نگاه کنیم مدام از تعداد مدعیان پوشیدن پیراهن تیم‌های بزرگ کاسته می‌شود. نتیجه همین است که بازیکنان پا به سن گذاشته و بی‌انگیزه سال تیم‌های بزرگ را سر کار می‌گذارند و دستمزد خود را با وجود داشتن قرارداد افزایش می‌دهند....
البته که برای بررسی پدیده‌های بزرگ اجتماعی نمی‌توان تنها به یک یا چند دلیل بسنده کرد. چرخه دلالیسم، سخت شدن ورود استعدادهای جوان به رقابت حرفه‌ای و ترس مربیان نتیجه‌گرا از میدان دادن به جوانان، همه و همه جز دلایل کمتر شدن پدیده‌ها در هر فصل لیگ برتر است.
اما سوال اینجاست که چه کسی باید به این روند پر از ضرر خاتمه دهد و دردناک‌تر اینکه مربیانی در تیم‌های بزرگ ما مصدر کار می‌شوند که هیچ اعتقادی به میدان دادن به جوانان ندارند و تنها به دنبال هزینه کردن برای خرید آنها هستند!
فصل قبل جواد نکونام به سامان تورانیان یا محمدرضا خالدآبادی که تنها بازیکنان زیر ۲۳ سال لیستش بودند، اصلاً میدان نداد! یحیی گل محمدی هم در این سال‌ها فقط به محمد عمری میدان می‌داد و از این نظر حال و روز سپاهان و مورایس به مراتب بهتر بود که امروز تیم ملی سودش را با امثال آریا یوسفی و محمد جواد حسین نژاد می‌برد.
البته که ما مربیان زیادی داریم که به جوانان میدان می‌دهند اما اینجا صحبت از تیم‌های بزرگ و مدعی است. آنها که خیلی وقت‌ها بازیکنی را فقط به این دلیل می‌خرند که روی حریف را کم کنند و کاری به آینده آن جوان و سرنوشت فوتبال ایران هم ندارند!
بیشتر بخوانید: شرط پرسپولیسی‌ها برای درویش؛ اول پول بعد تمدید قرارداد
