معمولا در فوتبال این کارشناسان هستند که شکل بازی یک تیم را آنالیز و نسبت به فلسفه و کارنامه یک مربی نظر می‌دهند. هواداران البته به نوعی دیگر نظر خود را اعلام میکنند، آنها به خاطر علاقه به تیم در پی نتایج و نوع نمایش از مربیان حمایت یا انتقاد میکنند. اما در فوتبال خیلی کم پیش می‌آید که رقبا یا کسانی که به صورت مستقیم در فوتبال حرفهای فعالند، نسبت به عملکرد یک تیم دیگر - که رقیب مستقیم آنها محسوب می‌شود - نظر بدهند. حتی بازیکن یا مربی که از یک تیم به تیم دیگر رفته از اظهار نظر نسبت به تیم سابق خود خودداری می‌کند.
حالا ببینید نمایش استقلال با جواد نکونام کار را به جایی رسانده که حتی محمدرضا زنوزی مالک تراکتور نیز با ادبیات خود از این نمایش انتقاد می‌کند. هیچکس در فوتبال نیست که زنوزی را نشناسد و نداند که او چقدر طرفدار استقلال است. پس از نگاه طرفداری هم حرفهای آقای زنوزی صاحب جایگاه و ارزش است، چه رسد به اینکه او با یک تیم بزرگ و مدعی سال‌هاست در فوتبال مستقیم با استقلال و پرسپولیس رقیب بوده و به خوبی نسبت به آنها اشراف و شناخت دارد.
محمدرضا زنوزی در جلسه‌ای که هواداران برای بازگرداندن او به مالکیت تراکتور گذاشتند، پیرامون حسین پورحمیدی جمله‌ای گفت که به صراحت کنایه به استقلال بود. او گفت: «تراکتور هم مثل استقلال چند لایه دفاع می کرد، پورحمیدی بالای ۲۰ تا کلین شیت داشت» این یعنی حتی رقبا هم از شیوه بازی استقلال راضی نیستند. اگر استقلال جام گرفته بود، نکونام می‌توانست استدلال کند که به خاطر نتیجه دست به چنین کاری زده است اما حالا استقلال جام هم ندارد!
تیم بزرگ همیشه باید بزرگ باشد. همیشه باید برای پیروزی به میدان بیاید و بازی کند. شیوه بازی تیم بزرگ هرچه باشد، نمایشی نیست که نکونام فصل قبل نشان داد و درست به همین دلیل مدیران جدید این تیم از او خواستند یک مربی خارجی وارد کادر خود کند.
نکونام فلسفه و افکار دفاعی دارد اما استقلال حق ندارد در تمام ۳۰ مسابقه فصل از دقیقه اول برای دفاع به زمین بیاید و بدتر از آن، اینکه کمبودهای فنی درون زمین را بخواهد با حواشی کنار زمین جبران کند و بپوشاند!
