به گزارش خبرورزشی، پرتغال در دومین بازی مرحله یک چهارم نهایی به فرانسه خورد. کم نیستند کسانی که فرانسه را مدعی اصلی قهرمانی یورو می‌دانند. فینالیست در دو دوره اخیر جام جهانی با ترکیبی جوان و مملو از بازیکنان با انگیزه اما کم نام و نشان‌تر از همیشه خود به آلمان آمده است. در نقطه مقابل پرتغال همان تیمی است که در تمام دهه اخیر دیده‌ایم. با چند تغییر کوچک در برخی پست‌ها و همان ستاره‌های نامدار که حالا به آستانه ۴۰ سالگی رسیده‌اند و باز کم نبودند کارشناسانی که می‌گفتند بازی دادن به امثال رونالدو و پپه در مراحل بالاتر یقه پرتغال را خواهد گرفت.
شما نمی‌توانید کریس رونالدو را نادیده بگیرید. اگر او را ببینید، باید دعوتش کنید و اگر دعوت شود نمی‌تواند روی نیمکت بنشیند. هنوز حمله عظیم عکاسان به نیمکت پرتغال در جام جهانی ۲۰۲۲ قطر در ذهن فوتبال دوستان باقی است. اما بازی دادن رونالدو از دقیقه اول تا آخر نیز باعث می‌شد پرتغال بخش مهمی از توان هجومی خود را از دست بدهد. ای کاش فقط رونالدو بود؛ سلسائو در قلب دفاع هم پپه ۴۱ ساله را داشت که دیدیم چطور در برابر فرانسه آشکارا در کورس‌ها جا می‌ماند.
بیایید فرض کنیم پرتغال در ضربات پنالتی فرانسه را شکست می‌داد و به مرحله بعد می‌رفت. فکر می‌کنید آنها بعد از دو بازی ۱۲۰ دقیقه‌ای چقدر شانس پیروزی در نیمه نهایی و رفتن به فینال را داشتند؟ آن هم مقابل اسپانیا که هر چهار بازی قبلی خود را برده و جوان‌ترین تیم جام است؟ داستان تیم پرتغال همه ما ایرانی‌ها را به یاد تیم ملی خودمان در جام ملت‌های ۲۰۲۳ قطر انداخت. تیمی که با میانگین سنی بالا به تورنمنت رفت و هرچه از مسابقات گذشت، بیشتر به تحلیل رفت. در بازی‌های اول امید ابراهیمی هر وقت به زمین می‌آمد ستاره ایران بود.
در یک هشتم نهایی مقابل سوریه ابراهیمی و حاج صفی بهترین بازیکنان تیم ده نفره ما بودند. در یک چهارم نهایی مقابل ژاپن امید ابراهیمی درخشان‌ترین نمایش را ارائه کرد اما همین بازیکن در نیمه نهایی مقابل قطر و دیداری به مراتب آسان‌تر از دو بازی قبل - مقابل تیمی که دو ماه قبل از آن ۴ گل از ما خورده بود و خیلی از بازیکنانش در لیگ قطر همبازی یا رقیب ابراهیمی بودند و او شناخت کامل و کافی از آنها داشت - تبدیل به پاشنه آشیل ما شد و آنقدر ضعیف بود که تعویض شد.
امید ابراهیمی در قطر نه بیمار شد نه مصدوم، مسمومیت غذایی در اردو و ناراحتی روحی هم در کار نبود، فقط جبر زمانه کار دست امید ابراهیمی و ستاره‌های با تجربه ما داد. در فوتبال با طبیعت و با گذشت زمان نمی‌توان جنگید. شما با داشتن بالاترین سطح علم و امکانات برای ریکاوری همیشه نمی‌توانید بازیکن مسن را به شرایط مسابقه برگردانید. از جایی به بعد دیگر بدنش جواب نمی‌دهد و دیدیم که همین بلا بر سر رونالدو و پپه برابر فرانسه آمده بود و اگر پرتغال از این مرحله عبور می‌کرد، آنها در نیمه نهایی ضعیف‌ترین بازیکنان زمین لقب می‌گرفتند.
حقیقت این است که در فوتبال استفاده از بازیکن با تجربه و مسن تخصص لازم دارد؛ درست مثل استفاده از بازیکن جوان که باید او را کم کم و به تدریج به ترکیب تیم اضافه کنید، اگر یک جوان را ناگهان فیکس بگذارید او خراب می‌کند و هم خودش می‌سوزد هم تیم شکست می‌خورد. مارتینز سرمربی نامدار پرتغال نخواست یا نتوانست اصول استفاده از بازیکنان مسن را درست انجام دهد و دیدیم که حتی بدنی در سطح کریس رونالدو با آن آمادگی بالا باز چوب گذر از ۳۹ سالگی را خورد و در ریکاوری بعد از آن ۱۲۰ دقیقه حساس و پرفشار برابر اسلوونی به موقع و کامل برنگشت.
امیدواریم تیم ملی ما از جام ملت‌های قطر درس گرفته باشد. اگر حداقل خودش را نمی‌بیند - چون همیشه اینجا مرغ همسایه غاز است - از دیدن پرتغال در یورو ۲۰۲۴ عبرت کافی برده باشد.
