از همان روزی که ایران برای نخستین بار در المپیک ۱۹۴۸ لندن شرکت کرد، همه امید ورزش ما برای خودنمایی در عرصه جهانی به دو رشته کشتی و وزنه‌برداری محدود می‌شد. این باور که ایرانی‌ها فقط در رشته‌های انفرادی می‌توانند موفق باشند، تنها محدود به همین دو رشته شده بود...
تا دهه‌ها ورزش ایران در رشته‌های دیگر تنها با رسیدن به حد نصاب حضور در المپیک خوشحال می‌شد و مسئولان وقت، گرفتن سهمیه حضور در المپیک را به حساب کارنامه موفق و درخشان می‌گذاشتند. گاهی رشته‌های تیمی مثل والیبال یا بسکتبال هم طعم حضور در المپیک را چشیدند اما فقط حضور بود.
از المپیک ۱۹۹۲ بارسلون رشته تکواندو به صورت افتخاری به جمع بازی‌ها پذیرفته شد. ایران روزنه جدیدی برای مدال آوری در رشته‌ها پیدا کرد. فریبرز عسگری در آن المپیک به مدال نقره رسید که البته چون تکواندو عضو رسمی المپیک نبود، این مدال در کارنامه کاروان ایران ثبت نشد. اتفاقی که در سیدنی افتاد...
خلاصه اینکه تکواندو هم به جمع مدال آوران ما اضافه شد و خیلی زود هادی ساعی با دو مدال طلا و یک برنز در ابتدای هزاره سوم به عنوان نماینده تکواندو تبدیل پرافتخارترین المپین ما شد و کار به جایی رسید که ما در تکواندو از بانوان هم توقع مدال داشته و داریم.
در المپیک ۲۰۱۲ لندن احسان حدادی تاریخ سازی کرد و دو و میدانی را به چهارمین رشته مدال‌دار ما در المپیک تبدیل کرد. از همان اول هم می‌دانستیم که حدادی یک استثنا است و اصولاً ما کاری در رشته مادر انجام نداده‌ایم که توقع مدال داشته باشیم، آن هم در سطح المپیک!
و سرانجام در المپیک ۲۰۲۰ توکیو که البته با تاخیر یکساله برگزار شد، دو رشته جدید به جمع مدال آوران ما اضافه شدند؛ جواد فروغی در تیراندازی طلا گرفت و سجاد گنج زاده در کاراته به مدال طلا و سکوی قهرمانی رسید تا این دو رشته با خوشرنگ‌ترین مدال به جمع تاریخ سازان ما اضافه شوند.
وقتی تیم شمشیربازی سابر ایران، آمریکا را با یک امتیاز اختلاف شکست داد و به نیمه نهایی رسید، بسیار امیدوار شدیم که هفتمین رشته مدال آور ایران به همت این نسل موفق و طلایی، شمشیربازی باشد. نسلی که قبلاً با علی پاکدامن تا پای سکو در قسمت انفرادی در همین رشته رفته بود اما همان سرنوشت دوباره نصیب پاکدامن و یارانش شد.
ایران در نیمه نهایی و در حالی که تا دو بازی مانده به پایان از مجارستان جلو بود، با یک سلسله اشتباهات برتری خود را از دست داد و باخت. مابقی ماجرا هم که یک سناریوی تکراری است، اینکه متاسفانه ما یاد گرفتیم پیروزی‌ها را به پای نبوغ و استعداد و تلاش خود بگذاریم و در شکست و ناکامی دنبال دشمن و مقصر بگردیم...
هرچه بود ایران به بازی رده‌بندی رفت و آنجا هم مقابل فرانسه میزبان معلوم بود که چه کار سختی دارد. دست شمشیربازان ما باز هم به مدال نرسید و باز هم سکوی چهارم نصیب ما شد که البته افتخار بسیار بزرگی است اما برای ما تلخ شد، چون از این نسل خاطرات زیادی داشتیم.
حق علی پاکدامن و یارانش این بود که پس از یک دهه حضور در بالاترین سطح جهان لااقل یک مدال با ارزش در المپیک به یادگار داشته باشند. حالا این اتفاق نیفتاده اما ثابت شد که ما می‌توانیم در خیلی رشته‌های دیگر نیز به مدال المپیک چشم داشته باشیم. ورزش تنها کشتی و وزنه برداری نیست و ایرانی‌ها می‌توانند در هر رشته‌ای مدعی باشند.
