به گزارش خبرورزشی، قبل از اعزام کاروان ورزش ایران به المپیک ۲۰۲۴ پاریس بزرگترین و مهم‌ترین شانس ما برای کسب مدال طلا یک جوان آملی در سنگین وزن کشتی آزاد بود. کسی که در ۱۷ سالگی و با اینکه در رده نوجوانان بود، در جوانان و امیدهای جهان قهرمان شد و در ۱۸ سالگی به دوبنده تیم ملی رسید.
کسی که مثل حسن یزدانی یا هادی ساروی تاکنون دست خالی از هیچ مسابقه جهان و المپیک برنگشته و در ۲۳ سالگی ۴ مدال جهان المپیک دارد و امشب انتظار داریم پنجمین مدال خوشرنگ ترین مدال، یعنی طلای المپیک باشد.
امیرحسین زارع در المپیک ۲۰۲۰ به جوانی خودش باخت نه به قهرمان جهان و المپیک یعنی گنو پتریاشیویلی، سپس در سال‌های فرد یعنی ۲۰۲۱ نروژ و ۲۰۲۳ بلگراد با اقتدار و با بردن تمام رقبا قهرمان جهان شد و تاج سنگین وزن را بر سر گذاشت.
امیرحسین در مسابقات جهانی ۲۰۲۲ در مرحله نیمه نهایی باز هم به اشتباه و جوانی خودش باخت نه به طاها آکگول، او تا ۵ ثانیه به پایان کشتی ۲-۱ جلو بود و به جای اداره کردن، حمله کرد و خاک شد و با مدال برنز برگشت...
طاها آکگول با ۱۳ مدال جهان المپیک، افسانه حال حاضر کشتی دنیا است. او در نیمه نهایی برای چهارمین بار رقیب امیرحسین ما شد و خیلی امید داشت که دوباره در سال زوج، امیرحسین اشتباه کند و شکست بخورد. اما یل دلاور ما ثابت کرد که اهل عبرت گرفتن از اشتباهات است.
و حالا او طاها آکگول را برای سومین بار برده و امشب در فینال المپیک برای با ارزش‌ترین مدال طلا، یعنی سنگین وزن باید دوباره با گنو پتریاشویلی قهرمان گرجستانی کشتی بگیرد. کسی که در المپیک قبل او را شکست داد و اجازه نداد به مدال طلا برسد...
امیرحسین اولین بار در اوج جوانی و در حالی که گنو مدافع عنوان قهرمانی جهان بود، او را با نتیجه عجیب و غریب ۱۶-۵ شکست داد. در سنگین وزن که معمولاً نتیجه کشتی با یک یا دو امتیاز مشخص می‌شود، دهه‌ها طول می‌کشد تا اینقدر فن رد و بدل شود!
بعد از آن هم امیرحسین، گنو را برد اما حکایت فینال المپیک با همیشه و همه جا متفاوت است. امشب امیرحسین باید انتقام المپیک قبل را بگیرد و از آن مهمتر، جور سردار کشتی ایران را هم بکشد. باخت حسن یزدانی همیشه روحیه تیم را پایین می‌آورد و حالا امیرحسین به عنوان سردار جدید کشتی باید رهبری جمع را بر عهده بگیرد.
امشب امیرحسین با امتیاز عالی، با جشنواره‌ای از فنون تماشایی، قبل از پایان ۶ دقیقه قهرمان المپیک خواهد شد. شکست حسن یزدانی و ناامیدی بچه‌ها را جبران می‌کند، دل مردم را شاد و پرچم ورزش ایران را برای دهه بعد بدست خواهد گرفت.
