به گزارش خبرورزشی، حتماً همه شما فوتبال دوستان عکسی که از کادر تیم ملی در ورزشگاه هزا بن زاید شهر العین امارات منتشر شده را دیده‌اید. عکسی که در آن تمام هیات همراه ایران در امارات حضور دارند، از بازیکنان اصلی و ذخیره تا آنها که بیرون لیست بودند، از مربیان و اعضای کادر پزشکی و سرپرستی تا مشاوران سرمربی!
لشگرکشی ژنرال
اینکه کل اعضای یک تیم چنین متحد با هم عکس یادگاری بگیرند، به خودی خود اتفاق بدی نیست اما وقتی به زمان و مکان و موضوع عکس نگاه کنیم، عمق فاجعه مشخص می‌شود. ایران با یک برد خفیف یک بر صفر امارات را شکست داده و بعد در ورزشگاه محل مسابقه، چنین عکس فاتحانه می‌گیرد! یعنی سطح آرزوها و توقعات ما این قدر پایین آمده؟
سهم هرکدام از این مشت های گره کرده از فوتبال!
تمام آدم‌های اصلی و غیر اصلی در عکس حضور دارند. همه برای خود سهمی در این برد متصور هستند که این چنین مشت گره کرده به دوربین خودنمایی می‌کنند! اما این‌ها سهم خود از چه چیزی را طلب می‌کنند؟ بردن امارات؟ پس اگر برزیل را ببریم قرار است چه کار کنیم؟
کسی که حتی یک چایی دست بقیه داده حالا مدعی نقش خود در «پیروزی بزرگ» است! سهم او را چه کسی می دهد؟ از کجا؟
تحقیر خود و فوتبال ملی
ژاپن می‌رود و بزرگان فوتبال جهان را شکست می‌دهد. عربستان بهترین‌های دنیا را به لیگ خود می‌آورد و کره در جام جهانی بزرگان را می‌برد. اما کجا سراغ دارید که چنین عکسی از آنها منتشر شده باشد؟ اصولاً اگر برای بردن یک بازی معمولی در مقدماتی جام جهانی این چنین از خود بیخود شویم، اگر فردا خدای نکرده «قهرمان جهان» شدیم چه خواهیم کرد؟
چه کسی آن وقت ما را جمع می کند؟ دیگر خدا را بنده نخواهیم بود! ولی حقیقت این است که با این عکس و شادی عجیب داریم به دنیا پیام می دهیم که چقدر خود را کوچک می بینیم که از یک برد عادی این طور از خود بیخود شده ایم....
حقیقت تلخ پشت عکس
پشت این عکس یک حقیقت تلخ نهفته است. اینکه وقتی همه بزرگان در طول تاریخ گفته‌اند: «نباید آدم کوچک را به کارهای بزرگ گمارد» دلیل و منطق آنها چه بوده که اینقدر درست است؟
در گذشته‌های دور که اصلاً دانشگاه و علم آکادمیک نبود، انسان‌ها با تجربه همه چیز را فرا گرفتند. فهمیدند وقتی آدم کوچک را روی صندلی بزرگ می‌گذارید، او به موازات شغل و مسئولیت خود بزرگ نمی‌شود بلکه آن صندلی را در حد خود تنزل داده و کوچک می‌کند! از انتخاب‌های اولیه برای همکاران و اطرافیان گرفته تا روحیه‌ای که به زیردستان خود تزریق می‌کند!
کشور تازه تاسیس
برای درک فاصله فوتبال ایران و امارات کافیست نگاهی به آمار و پیشینه دو کشور کنیم. تا قبل از همین مسابقه بعد از ظهر سه‌شنبه در العین، دو کشور ۱۹ بار در طول تاریخ با یکدیگر بازی کرده بودند و ایران ۱۴ پیروزی داشت! با ۴ مساوی و تنها یک شکست در یک بازی دوستانه!
کشور امارات تازه در ابتدای دهه ۷۰ میلادی تاسیس شد! وسعت آن به اندازه یک استان ما نیست، از جمعیتش هم که چیزی نگوییم بهتر است! پس به طور طبیعی تعداد نخبگانش در هر رشته به هیچ عنوان قابل مقایسه با نخبگان ایرانی نیست، کشوری با یک تمدن چند هزار ساله...
حریفی همیشه بازنده!
ایران در این ۱۹ مسابقه قبلی با امارات ۲۸ گل زده بود. در تمام میادین و تورنمنت‌های ریز و درشت همواره امارات را برده و حتی تا قبل از جام ملت‌های ۲۰۲۳ قطر در این سطح اول آسیا از این تیم گل هم نخورده بودیم! در همین بازی آخر روز سوم بهمن ۱۴۰۲ ایران ۵ بار دروازه امارات را باز کرد اما فقط دو گل مهدی طارمی محاسبه شد.
«همون همیشگی» در مقدماتی جام جهانی!
اصلا چرا راه دور؟ نگاهی کنید به پیشینه رقابت دو کشور در همین مقدماتی جام جهانی، یعنی مسابقه‌ای که از فرط اهمیت آن را در حد فینال جام جهانی بالا برده بودند!
اولین بار ایران و امارات در مسیر رسیدن به جام جهانی ۲۰۰۲ حریف هم شدند. تا پیش از آن اصلاً امارات به سطح رقابت با بزرگان قاره برای رسیدن به جام جهانی نمی‌رسید!
پیروزی ده نفره بدون پژمان جمشیدی!
پاییز ۱۳۸۰ تیم بلازویچ در پلی آف دو گروه (زمانی که ژاپن و کره به عنوان میزبان از مسابقات مقدماتی معاف بودند و چین و عربستان به عنوان دو سرگروه بلیط رسیدن به جام جهانی را گرفتند) برای نیم سهمیه آسیا و رقابت با نماینده آخر اروپا، به مصاف امارات رفت.
ایران هر دو بازی را بدون گل خورده برد! در تهران با یک گل و در خود امارات با نتیجه سه بر صفر و جالب اینکه در آن مسابقه «پژمان جمشیدی» در دقیقه ۱۷ از زمین اخراج شد. یعنی ایران ۱۰ نفره امارات را در خانه خودش با سه گل برد!
هنر علی دایی، برد افشین قطبی
در مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۰ دو کشور در دور اول با یکدیگر همگروه شدند. بازی رفت در آزادی بدون گل مساوی شد و بازی برگشت در همین العین با گل فریدون زندی بردیم.
هر دو کشور از این گروه به دور نهایی مقدماتی صعود کردند. در دور نهایی در گروه A دوباره همگروه شدیم. بازی رفت آبان ۸۷ در شارجه با گل کریم باقری ۱-۱ مساوی شد و بازی برگشت در ورزشگاه آزادی (خرداد ۸۸ بدون دایی و با رهبری قطبی) با گل علی کریمی بردیم.
اسکوچیچ هم رفت و برگشت برد!
و سرانجام در مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۲ قطر که دوباره دو کشور در دور نهایی همگروه شدند. در همین قرن جدید شمسی که ایران رفت و برگشت با تک گل مهدی طارمی در تهران و امارات حریف را شکست داد!
کارناوال سراسری بردن امارات!
پس حالا چه شده که برای تکرار یک پیروزی همیشگی این چنین مشت گره کرده و عکس فاتحانه می‌گیریم؟ امارات که همیشه در طول تاریخش در خانه خود به ما باخته، پس چه چیز تازه و شگفت انگیزی رخ داده است که اینگونه از خود بیخود می‌شویم؟
این کشور از ۷ شیخ نشین تشکیل شده و الحمدالله در تمام شهرهایش به ما باخته! کارناوال بردن امارات در تمام شهرهای این کشور، قبلا در العین هم برنامه داشت!
شان مربی ایرانی
وقتی می‌بینیم پرافتخارترین مربی ایرانی به خاطر بردن امارات اینطور سرخوشی می‌کند، تازه دلایل عقب ماندگی فوتبال ایران بیشتر نمایان می‌شود. کسی که در تمام این سالها مدافع لیاقت مربیان ایرانی بود و خواهان دادن فرصت، مدعی توان مربیان خودمان باید بیشتر از بقیه نگران شان و جایگاه مربی ایرانی باشد.
حرمت امامزاده با متولی است. وقتی خود ما ارزش و سقف توانمان را در حد بردن امارات و قرقیزستان پایین می آوریم دیگر از بقیه چه توقع؟
تهدید و کری برای منتقدان!
اینکه بعد از دو برد «یک بر صفر» مقابل قرقیزستان و امارات از کلین شیت و کسب ۶ امتیاز حرف بزنیم، یعنی سطح خود را تا حد همین نتایج پایین آورده‌ایم!
وقتی بعد از این دو برد خفیف -با آن نمایش‌های پر از انتقاد- و با تیمی که یک دهه است کنار هم بازی می‌کند، اینگونه برای منتقدان خط و نشان می‌کشیم و آنها را مغرض و «سهم خواه» خطاب می‌کنیم، معلوم است که این تیم هرگز قرار نیست به سطح رقابت با بزرگان دنیا برسد!
تکیه بر جای بزرگان...
ما حد و سطح خود را تا همین حد پایین آورده‌ایم که از بردن امارات اینگونه شادی کنیم! از قدیم گفته اند: «تکیه بر جای بزرگان نتوان زد به گزاف، مگر اسباب بزرگی ...» ابتدا خود ما با چنین رفتارهایی خود را کوچک می کنیم تا بعد دیگران ما را کوچک ببینند.
لپ کلام، از این تیم توقع بزرگی و بزرگ شدن نداشته باشید!
