به گزارش خبرورزشی، هر پدیده بشری می‌تواند مثبت یا منفی باشد. بسته به زاویه نگاه ما و نوع استفاده‌ای که از آن می‌کنیم، هر پدیده جدید یا قدیم می‌تواند مفید یا مضر باشد. از روزی که سیستم کمک داور ویدیویی به کمک فوتبال آمد، همه در فوتبال ایران می‌خواستند به لیگ ما هم بیاید. دیگر هر سوت معمولی و درست داوران هم با حمله مربیان و بازیکنان دو تیم روبرو می‌شد و کار به جایی رسید که داوران به دلیل همین استرس و فشار، اعتماد به نفس خود را از دست دادند.

فوتبال ما همیشه داوران خوبی داشته و به خصوص در دو دهه اخیر داوران ما در سطحی قضاوت کرده‌اند که فوتبال باشگاهی و ملی ما به آن نرسیده است. رده بندی جام جهانی، فینال المپیک، فینال جام ملت‌ها، فینال لیگ قهرمانان آسیا و فینال جام باشگاه‌های جهان را علیرضا فغانی سوت زد. مسعود مرادی بهترین داور آسیا شد و زمانی ما ۹ داور الیت داشتیم که AFC  حساس‌ترین بازی‌ها را به آنها می‌سپرد. اما کار به جایی رسید که همه دیدیم با فراگیری تکنولوژی، داوران ما که با این سیستم آشنایی نداشته و آموزش ندیده بودند، از چرخه انتخاب بین‌المللی خارج شدند...

در اینکه فوتبال ما حق داشت صاحب تکنولوژی کمک داور ویدیویی شود، هیچکس تردید ندارد. هیچکس مخالف این حق نیست اما نکته آنجاست که ما قبل از آوردن هر تکنولوژی باید فرهنگ استفاده درست از آن را بیاموزیم. اتفاقی که همه می‌بینیم در زندگی روزمره ما می‌افتد و متاسفانه تکنولوژی‌های مفید در همه جای دنیا در ایران تبدیل به مضر می‌شوند. به عنوان نمونه همین فضای مجازی را ببینید، در تمام دنیا به نزدیک شدن آدم‌ها کمک کرده و در اینجا تبدیل به بلای جان فوتبال شده است!

و حالا نگاه کنید به اتفاقاتی که در هفته پنجم در بازی دو تیم بزرگ فوتبال با حضور کمک داور ویدیویی افتاد؛ در بازی استقلال داور ابتدا دو ضربه را پنالتی نگرفت و بعدا از دیدن تصاویر گرفت، یک کارت را هم تغییر و کاپیتان دوم استقلال دربی را از دست داد. در بازی پرسپولیس هم یک پنالتی گرفت و یک گل را پذیرفت که بعداً هر دو را رد کرد. اینجا کسی به استفاده از تکنولوژی اعتراضی ندارد. باید حق به حقدار برسد اما مساله اولا نوع استفاده از این سیستم و درثانی بلایی است که سر خود داوران می آورد، است. اتکای بیش از حد داوران به کمک داور ویدیویی به همان اندازه بد است که قید استفاده از تکنولوژی را بزنیم.

آنقدر اعتماد به نفس داوران را سرکوب کرده ایم که حالا دیگر توان زدن یک سوت ساده و معمولی را هم ندارند. برای هر اتفاق معمولی و عادی، داور با شعار تماشاگران و خواست بازیکنان مجبور می‌شود به سراغ تلویزیون کنار زمین برود درحالی که در همه دنیا داور تنها وقتی سراغ  VAR می رود که در تصمیم خود شک داشته باشد.

و هر بار چک کردن صحنه‌ها کلی از زمان بازی را تلف می‌کند. با تصاویری که همه می‌دانیم به دلیل نداشتن امکانات لازم و تکنولوژی خط دروازه و دوربین های فورکی و امثالهم، اصلاً کامل و قابل اعتماد و اتکا نیست. در همین دو بازی جمعه شب، بدن بازیکنان سرد می‌شد و ریتم بازی می‌افتاد. حس طبیعی مسابقات از بین رفته و دیدیم که در بازی هفته پیش استقلال خوزستان با شمس آذر، مهاجم تیم آبی‌پوش بعد از اعلام نظر کمک داور ویدیویی دوباره شادی کرد! یک شادی مصنوعی...

فوتبالیست که هنرپیشه نیست که بتواند بازی کند. در لحظه حسش را نشان می‌دهد. تماشاگر هم فوتبال را دوست دارد، چرا که در لحظه رخ می‌دهد. به همین دلیل هرگز فیلم‌هایی که در سینما بر اساس فوتبال ساخته شده موفق نمی‌شود، چون بیننده از قبل می‌داند داستانی نوشته شده و صحنه‌ها بازی شده است و طبیعی نیست! به دلیل همین مسئله بازی‌های ما دیگر روح ندارد. هر مسابقه به جای ۹۰ دقیقه بیش از ۱۲۰ دقیقه طول می‌کشد و این خیلی بد است که بیش از ۵۰ درصد تصمیمات داوران بعد از دیدن تصاویر ویدیویی تغییر می‌کند. این یعنی ضعف داور که در دراز مدت کار دست ما خواهد داد...

حالا که فدراسیون توانسته کمک داور ویدیویی را به ایران بیاورد، باید فکری هم به حال اعتماد به نفس داورانش کند. ما زمانی به خاطر نداشتن این تکنولوژی از آن طرف بام می‌افتادیم و حالا به خاطر داشتنش، متاسفانه از این طرف بام در حال سقوط هستیم...