بهترین جشن‌ها همان‌هایی هستند که دوست نداری تمام شوند!

به گزارش خبرورزشی، نویسنده مطرح دیلی میل حال و هوای آنفیلد را در جشن قهرمانی لیورپول ترسیبم کرده است؛ 

همه هم‌نظر بودند که این، بهترین لحظه از تمام لحظات بود. آنفیلد در طول سالیان، بارها میزبان رویدادهای خارق‌العاده‌ای بوده، شب‌هایی که حتی پس از شصت سال همچنان درباره‌شان حرف می‌زنند؛ اما این یکی، جایگاهی ویژه برای خود پیدا کرد.
۲۷ آوریل ۲۰۲۵، روزی است که در تاریخ ثبت خواهد شد؛ روزی که آنفیلد جشن قهرمانی‌ای را میزبانی کرد که ۳۵ سال انتظار برایش کشیده شده بود. معمولاً چنین رویدادهایی، وقتی این‌قدر طولانی در انتظارشان بوده‌اید، طبق برنامه پیش نمی‌روند؛ اما این بار، برای خوش‌شانس‌هایی که بلیت حضور داشتند، همه چیز فراتر از انتظار رقم خورد.

از دور و نزدیک برای این لحظه آمده بودند. برای بعضی‌ها، این روز معنای یک زیارت را داشت. پیش از آغاز بازی، فیل تامپسون، کاپیتان پرافتخار لیورپول که زمانی جام اروپا را بالای سر برده بود و اکنون با تلویزیون داخلی باشگاه همکاری می‌کرد، توسط مردی صدا زده شد. تامپسون، این هوادار پرشور که ۴۷۷ بار پیراهن لیورپول را پوشیده بود، با آغوش باز پاسخ گفت. اما وقتی مکالمه‌شان به جایگاه سر کنی دالگلیش کشیده شد، اهمیت واقعی ماجرا آشکار شد.

پاتریک فریلند، مدت‌ها پیش برنامه‌ریزی کرده بود که از فلوریدا برای تماشای این بازی به آنفیلد بیاید. آن زمان، هرگز تصور نمی‌کرد که این نخستین سفرش با چنین روز بزرگی مصادف شود؛ اما سرنوشت این‌گونه رقم خورد. او روز جمعه به لیورپول رسید و قدردان این اتفاق بود.
مشخص شد که چهار سال پیش، زمانی که پاتریک با سرطان مبارزه می‌کرد، تامپسون پیامی ویدئویی برایش فرستاده بود. پاتریک این ویدئو را به او نشان داد و پیش از شروع بازی، یکدیگر را در آغوش کشیدند.

پاتریک گفت: «حضور در اینجا برایم هزینه زیادی داشت، اما چهار سال پیش از خدا خواستم که روزی مرا به آنفیلد برساند. هرگز فکر نمی‌کردم این آرزو در چنین روزی برآورده شود.
همسرم برای تقویت روحیه‌ام بعد از یک سال مبارزه با سرطان، آن پیام را از فیل گرفت. باورم نمی‌شود امروز توانستم از او شخصاً تشکر کنم. چه روزی!»

و او تنها کسی نبود که چنین احساسی داشت. در جایگاه ۱۰۹ در بخش بالایی کوپ، مردم محلی غرق احساسات شده بودند. شاید این بیستمین قهرمانی باشگاه بود، اما برای بسیاری از حاضران، انگار اولین قهرمانی‌شان بود. شدت فریادها در لحظات پایانی بازی، به شکلی بود که کمتر نظیرش دیده شده بود.

کارل آترتون، هوادار قدیمی و دارنده بلیت فصل، گفت: «واقعاً باورنکردنی بود. در تمام عمرم چنین چیزی تجربه نکرده بودم.»
این حرف از روی تعارف گفته نشد. از همان ابتدا مشخص بود که شب ویژه‌ای در راه است؛ بوی گوگرد فلاشرهای قرمز حتی از یک مایلی ورزشگاه به مشام می‌رسید و تصاویری که در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌شد، نشان می‌داد که در کراسبی ـ چهار مایل دورتر از آنفیلد ـ دود قرمز بر فراز ورزشگاه بالا می‌رود.

بازیکنان سابقی مانند ولادیمیر اشمیتسر ـ یکی از قهرمانان بازگشت تاریخی استانبول ـ و پاتریک برگر هنگام پایین آمدن از پله‌ها با استقبال پرشور هواداران روبه‌رو شدند. حتی در جایگاه هواداران تاتنهام، بنری با عدد «۲۰» به اهتزاز درآمده بود، آن هم وقتی ورزشگاه به‌آرامی در حال خالی شدن بود.

اما شاید بهترین توصیف این روز، در مکالمه گروهی از پسران جوان خلاصه شود که ساعت ۸:۳۰ شب در پارک نیوشم، دور از هیاهوی ورزشگاه، از کنار هم می‌گذشتند.
یکی از آن‌ها به دوستش گفت: «می‌دونی چیه؟ همین الان دلم برای اون صحنه‌های آخر بازی تنگ شده.»

بهترین جشن‌ها همان‌هایی هستند که دوست نداری تمام شوند.

در سال ۲۰۲۰ فرصت برگزاری چنین جشنی از آن‌ها گرفته شده بود. جای تعجب ندارد که حالا این‌قدر تشنهٔ تکرار دوباره این لحظه‌اند و برای جشن سال آینده لحظه‌شماری می‌کنند.