لکلرک با دستور تیمی هفتم شد؛ لوییس، طعنه‌زن و خشمگین: می خواهید اجاره بدهم نفر بعدی هم رد شود؟

به گزارش خبرورزشی، همیلتون به شدت از تیم فراری دلخور است. رسانه هایی که فرمول یک را پوشش می دهند گزارش کرده اند او نمی خواست پشت لکلرک از خط پایان رد شود ولی فراری مجابش کرد!
چه لحظه‌ای زیباتر از آن‌که در یک سبقت، کل یک روز خلاصه شود؟ در دور چهاردهم گرندپری میامی، اسکار پیاستری با سماجت پشت سر مکس فرشتاپن چسبیده بود. مکس مثل همیشه مسابقه را از رده نخست آغاز کرده بود، اما حالا تحت فشاری بود که شاید در هر دو آینه عقب به‌طور هم‌زمان حس می‌شد. صحنه‌ای شبیه به Any Given Sunday، جایی که همه‌چیز به «ناخن و دندان» ختم می‌شود.

احتمالاً همان‌جا بود که همه فهمیدند: پیاستری از همان جنس است. اگر قرار باشد تنه به تنه برود، او عقب‌نشینی نمی‌کند. هرچند ماشین او در آن لحظه برتری فنی محسوسی نسبت به ردبول داشت، اما کیفیت سبقتی که سرنوشت مسابقه را تغییر داد، فقط با توانایی فنی توضیح داده نمی‌شود.

نمادها و چرخش‌ها
در همین پیست، درست یک سال پیش، لاندو نوریس نخستین پیروزی دورانش را جشن گرفت. آن روز، نشانه‌ای بود از طلوع دوران تازه‌ای. حالا اما، نوبت پیاستری است. دیروز، او ششمین برد دورانش و چهارمین پیروزی این فصل را ثبت کرد. نوریس، با وجود رقابت شانه‌به‌شانه، همچنان با پنج پیروزی باقی مانده است.

یکی دیگر از لحظات نمادین، شروع مسابقه بود. نوریس که از رانندگی تهاجمی مکس در پیچ دوم گلایه داشت، مدعی شد مجبور به خروج از مسیر شد تا برخوردی رخ ندهد. همین، او را به رده ششم فرستاد. هرچند خیلی زود بازگشت، در دور هجدهم از مکس سبقت گرفت و با شیاطین درون خودش تصفیه‌حساب کرد، اما پیاستری در همان حین، مسابقه را از بقیه ربوده بود—هم در مسیر، هم در جدول امتیازات: حالا فاصله بین دو راننده مک‌لارن ۱۳۱ به ۱۱۵ شده است.

فراموش نکنیم: در اسپرینت اخیر، اگر سیفتی‌کار وارد نمی‌شد، پیاستری آن مسابقه را نیز جلوتر از نوریس به پایان می‌رساند.

راسل، همیشه در صحنه
کیمی آنتونلی شروعی فوق‌العاده داشت و پس از جا خالی نوریس، خودش را به رده دوم رساند. اما آرام‌آرام رده‌ها را از دست داد؛ حتی از راسل عقب افتاد. جورج، خوش‌شانس بود: در دور سی، هم‌زمان با توقف برای تعویض تایر، Virtual Safety Car کوتاهی به‌خاطر خروج برمن اعلام شد. همین کافی بود تا او جلوتر از همیلتون و حتی مکس، خودش را به سکو برساند—هرچند با فاصله ۳۷ ثانیه‌ای از پیاستری. فاصله‌ای که فقط یک چیز را نشان می‌داد: سلطه مطلق مک‌لارن.

در این آشفتگی، حتی آلبون با درخششی خیره‌کننده به جایگاه پنجم رسید. و فراری؟ از پیست بیرون نبود، اما عملاً پنجمین قدرت شده بود، هم‌رده با ویلیامز. یک روز عجیب.

فراری: سردرگم و متشنج

لکلرک که مسابقه را از رده هشتم آغاز کرده بود، مدتی طولانی پشت سر ویلیامزها گیر کرده بود. همیلتون هم که از رده دوازدهم استارت زد، در ۲۰ دور نخست فقط از حاجدار سبقت گرفت. درست است که او و راسل با تایر سخت آغاز کردند، اما ناتوانی در عبور از اوکن در هااس، نگران‌کننده بود.

در ادامه، صحنه‌ای از همان جنس نمادین: لکلرک با فشار مداوم به کارلوس ساینز بالاخره از او عبور کرد، اما ناگهان همیلتون از پشت هر دو را جا گذاشت. از پیت‌وال دستور آمد که لکلرک جایگاه هفتم را به لوییس بدهد، چون لاستیک‌های متوسط او «پتانسیل» بیشتری داشتند. لکلرک اطاعت کرد، اما خیلی زود جایگاهش را پس گرفت—چون لوییس کاری از پیش نبرد.

در پایان، وقتی ساینز نزدیک شد، لوییس با لحنی کنایه‌آمیز گفت: «می‌خواهید بذارم اونم رد شه؟»
خوشبختانه این‌بار دستور دیگری صادر نشد!

در همین زمینه؛ قدرتنمایی بچه های مک لارن در میامی؛ اسکار پیاستری گرندپری چهارم را هم بُرد/ تولد مرد شماره یک جدید برای فرمول یک