خبرورزشی | در اتاق مطبوعاتی‌ای که زبان رسمی‌اش برای یک روز به کاتالان تغییر یافته بود، در میان انبوه خبرنگاران بارسایی، شبحی که در فضا پرسه می‌زد نه لائوتاروی جنگ‌طلبِ بازگشته بود، بلکه پاهای بلند و پرشتاب ستاره‌ی پرنده‌ی هلندی بود: دنزل دامفریس، کابوس واقعی آبی‌واناری‌ها.
پس از آنکه چون طوفان، تپه‌ی مونتجویک را در هم کوبید، اکنون دامفریس چهره‌ای است محوری در ذهن بازیکنان فلیک. دو گل از روی ضربات ایستگاهی و یک پاس گل با نوک پا برای تورام در دیدار رفت، آسمان جناح راست سیمونه اینزاگی را به‌کلی دگرگون کرد. دامفریس حالا نه‌فقط در اینتر، بلکه در سراسر قاره صاحب جایگاهی رفیع است؛ چهره‌ای که هم‌زمان احترام و واهمه می‌آفریند.
و این جای تعجب ندارد؛ چراکه او تمامی آن‌چیزی را دارد که ساختار بارسلونای تکنیکی اما شکننده را تهدید می‌کند. دفاع بالای بارسا، پاشنه‌ی آشیل همیشگی‌اش، و دامفریس همان خنجری‌ست که این ضعف را بی‌رحمانه هدف می‌گیرد. روحیه‌ی هجومی، قدرت بدنی، سرعت برق‌آسا، دقت در ارسال‌ها و قابلیت ضربه زدن از موقعیت‌های ایستگاهی—او همه‌چیز را دارد برای تبدیل ضدحملات به مرگبارترین اسلحه، آن‌گونه که در بازی رفت دیدیم. او حتی می‌توانست شاهکارش را کامل کند با پاسی که به‌سختی از پای میختاریان گذشت و چهارمین گل را از او دریغ کرد.
انفجار واقعی
پیش از دیدار رفت، دامفریس بیش از چهل روز از ترکیب دور بود؛ مصدومیت از ناحیه‌ی همسترینگ برابر آتالانتا، هم‌زمان با بازگشت موقت اینتر به صدر جدول. اما او بهای سنگینی برای دقایق بیش از حد حضور در زمین داد. روند بازگشتش با حساسیت بسیار مدیریت شد، چراکه شور بازی در وجودش باید مهار می‌شد: اگر به خودش بود، خیلی زودتر به میدان بازمی‌گشت. با این حال، تصمیم جمعی باشگاه این بود که نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان بهترین زمان برای بازگرداندن این پرانرژی‌ترین مهره به میدان باشد.
او همانند دیگران، دیدار با ورونا را به استراحت گذراند و به تمرینات اختصاصی ادامه داد تا حتی آماده‌تر از دیدار رفت وارد میدان شود. در آپیانو، در روزهای اخیر، شاهد گام‌های تندتر و شاداب‌تری از او بوده‌اند—ویژگی‌ای که بی‌شک به‌کار خواهد آمد، به‌ویژه اگر فلیک تدابیری خاص برای مقابله با او اندیشیده باشد.
پایانِ کم‌ارزش‌انگاری
در دیدار پیشین، دامفریس چون نی‌ای در باد، مدافع چپ جوان بارسا، جرارد مارتین را از سر راه برداشت. این موضوع ممکن است باعث شود امشب بار دیگر جایگاهش را به نیمکت بسپارد. جای خالی بالده‌ی غایب، احتمالاً با حضور اینیگو مارتینز پر می‌شود؛ مدافع باسکی‌ای که سابقه‌ی مورد توجه بودن از سوی اینتر را هم دارد، پیش از آنکه در ۲۰۲۳ به بارسا بپیوندد. با وجود تجربه‌ی بیشتر، مهار دامفریسی در این سطح از آمادگی، برای هر مدافعی مأموریتی دشوار خواهد بود.
دامفریس ۲۹ ساله به‌خوبی می‌داند که جناح راست، امشب هم نقطه‌ی کانونی حملات اینتر خواهد بود؛ به‌ویژه در حالی‌که در سوی مقابل، دی‌مارکو مأمور مهار یامال است. سیمونه اینزاگی هرگز چنین بازدهی‌ای از وینگرش ندیده بود: دامفریس در این فصل به ۱۰ گل رسیده—دو برابر رکوردش در نخستین فصل حضور در اینتر، که بهترین فصلش تا پیش از این بود—آن هم با وجود بیش از یک ماه دوری از میادین.
پس از آن درخشش در مونتجویک، نیویورک تایمز نوشت: «دنزل دامفریس، تجسم درخشش کم‌ارزش‌شده‌ی اینتر».
این توصیف، هرچند زیبا، اما دیگر صادق نیست: حالا دیگر نه او را دست‌کم می‌گیرند، نه تیم اینزاگی را.