دوناروما: امباپه را کم داریم اما همه برای هم می جنگیم

به گزارش خبرورزشی،  جیان‌لوییجی دوناروما در طول دوران حرفه‌ای‌اش، دربی‌های بی‌شماری را تجربه کرده است. اما آنچه در مونیخ انتظارش را می‌کشد، رنگ و بویی کاملاً متفاوت دارد.

این نبرد فراتر از چارچوب دربی‌های سری‌آست؛ و مهم‌تر آن‌که، سخن از لیگ قهرمانان است. جامی که همواره در مسیر حرفه‌ای‌اش در پی آن بوده و اکنون، دست یافتنی‌تر از همیشه در برابرش قرار دارد. جامی آمیخته با لایه‌هایی از احساسات گوناگون. گیگیو در تلاش است تا با فتح آن، رویای کودکانه‌اش را به حقیقت بدل سازد؛ و نیز خواسته‌ و رویای امیر قطر را، کسی که او را به پاری‌سن‌ژرمن فراخواند. افزون بر این، احتمال دارد همین جام را از چنگ اینتر بیرون آورد؛ تیمی که برای او ـ که در میلان بالید و دل در گرو روسونری دارد ـ همواره دشمنی شماره یک به شمار می‌رفته است. آن هم در برابر بازیکنانی از تیم ملی‌اش، تیمی که اکنون بازوبند کاپیتانی‌اش را بر بازو دارد.

بر اساس سرشت شخصیتی‌اش، تردیدی نیست که دوناروما از در آغوش کشیدن الساندرو باستونی، نیکولو بارلا یا داویده فراتسی دریغ نخواهد کرد؛ بازیکنانی که آخرین بار در ماه مارس، به دعوت لوچانو اسپالتی، برابر آلمان در میدان حاضر شدند. و این آغوش از صمیم قلب خواهد بود، برخاسته از دلِ کاپیتانی فهیم، و بالاتر از آن، یاری دیرین در روزهای پرحادثه با پیراهن آبی ایتالیا. فراتر از همه، یادآور قهرمانی اروپا در ومبلی، چهار سال پیش، کنار فرانچسکو آچربی. این احساسات مشترک و عمیق، حتی در شکست‌های سهمگینی همچون ناکامی در صعود به جام جهانی، مانعی هستند برای آنکه اینتر را تنها یک رقیب معمولی قلمداد کند.

برای دوناروما، این فینال چون بازگشت به گذشته‌ای آشناست. سفری نوستالژیک برای مرور یازده دربی‌ای که میان سال‌های ۲۰۱۶ تا ۲۰۲۱ با پیراهن میلان در آن‌ها حاضر بود. مجموعه‌ای از فراز و نشیب‌های احساسی، که با پیروزی قاطع سه بر صفر آغاز شد و با شکستی با همان نتیجه پایان یافت؛ شکستی که با دبل لائوتارو مارتینس همراه بود. تیم وقت اینتر، بازیکنانی چون بارلا، باستونی، دارمیان، دِ فری و اشرف حکیمی ـ هم‌تیمی کنونی دوناروما ـ را در اختیار داشت. با این حال، این‌ها تنها خاطراتی هستند که پیش از ورود به میدان در ذهن مرور می‌شوند. دوناروما اکنون از گذشته ایتالیایی‌اش عبور کرده است؛ حتی با وجود خشم هواداران میلان از پیوستنش به پاری‌سن‌ژرمن.

عبور از دشواری‌ها
پس از قهرمانی در یورو و انتخاب به عنوان بهترین بازیکن آن رقابت‌ها، گیگیو راهی پاریس شد؛ میراث‌دار جان‌لوئیجی بوفونی که خود نیز یک فصل پیراهن پاری‌سن‌ژرمن را بر تن داشت. او قدم به رختکنی گذاشت آکنده از ستارگان: نیمار، امباپه، مسی، راموس... تیمی کهکشانی، که با این همه، در لیگ قهرمانان ناکام بود. در دو فصل نخست، دوناروما حتی نتوانست از مرحله یک‌هشتم نهایی عبور کند. این ناکامی‌ها با اتهام‌هایی نیز همراه شد؛ چرا که رسانه‌های فرانسوی، از همان ابتدا او را مقصر اصلی شکست‌ها معرفی کردند؛ چه در بازگشت تاریخی رئال مادرید در برنابئو (۱-۰؛ ۳-۱) و چه در حذف مقابل بایرن مونیخ (۲-۰؛ ۰-۱). این انتقادها که اغلب بی‌پایه بودند، تأثیر ژرفی بر او گذاشتند. اما این تجربیات، بیش از پیش بر شخصیت گیگیو افزودند. او اکنون یکی از رهبران پاری‌سن‌ژرمن است. در چارچوب برنامه‌های لوئیس انریکه، که هرگز از اعتماد به او دست نکشید؛ چه با ایجاد رقابت از طریق دروازه‌بان کاتالانی، تناس، و چه با دروازه‌بان روسی، سافونوف. اما پاسخ دوناروما همواره در مسیر رشد و تعالی بود؛ حتی آن زمان که رسانه‌های محلی از دروازه‌بان فرانسوی لیل، به عنوان شوالیه‌ای نوین حمایت می‌کردند.
دوناروما: 
و این فصل، گواه روشنی بر آن است: دوناروما در ۲۶ سالگی، با قراردادی تا سال ۲۰۲۶، به فینال لیگ قهرمانان راه یافته، با آرامش و پختگی یک کهنه‌کار، آماده برای انجام هر کاری به‌منظور بالابردن جام. به‌ویژه اگر رقیبش اینتر باشد؛ تیمی که اکنون او را برای جانشینی زومر در نظر گرفته است.
«هیجان‌زده‌ام» جیجی می‌گوید دوستان زیادی از اینتر را دوباره خواهم دید، از جمله مربی سابقم اسپینلی.
زومر؟ واکنش‌هایی درخشان داشت.
اینجا؟ روحیه تیم دگرگون شده، همه برای یکدیگر می‌جنگند.
امباپه را کم داریم، اما تیمی یکپارچه هستیم؛ درست همان‌گونه که در یورو قهرمان شدیم: اتحاد، در هر تیمی، تفاوت می‌آفریند.