لامین یامال؛ وقتی یک پسر از روکافوندا مسیر توپ طلا را می‌نویسد/ دیگر نه آینده، بلکه حالِ فوتبال جهان!

خبرورزشی | در فوتبال، بازیکنانی هستند که برای «لحظات بزرگ» ساخته شده‌اند، نه برای بازی‌های معمولی. لامین یامال یکی از آن‌هاست؛ پسرکی از محله‌ی روکافوندا که بی‌هیاهو و بدون ترس، وارد مهم‌ترین صحنه‌ها می‌شود و آن‌ها را مال خود می‌کند. در شبی که رئال با دو گل زودهنگام به‌نظر می‌رسید پیروزی را در دست دارد، یامال ساکت اما مصمم برگشت؛ با شوتی هنرمندانه، با حرکتی کلاسیک و شادی‌ای که از اعتماد به نفس و نه غرور سرچشمه می‌گرفت. حالا دیگر همه در بارسا و فراتر از آن می‌دانند: این ستاره‌ی نوجوان فقط یک «استعداد» نیست – او یکی از جدی‌ترین مدعیان توپ طلاست. سؤال این نیست که آیا به آن می‌رسد، بلکه این است: چند بار؟

بارسلونا گامی بلند به سوی قهرمانی در لالیگا برداشت، و در کنار آن، لامین یامال یک قدم دیگر به سمت رؤیای بزرگ خود – توپ طلا – نزدیک‌تر شد. برای این پسر اهل روکافوندا، صحنه‌های بزرگ نه تهدید که فرصتی برای درخشش‌اند؛ لحظاتی که نه‌تنها او را نمی‌ترسانند، بلکه به او میدان می‌دهند تا نشان دهد دیگر صرفاً یک «پروژه‌ی آینده‌دار» نیست، بلکه یکی از جدی‌ترین نامزدهای حال حاضر فوتبال جهان است.

بارسا تسلیم نشد، لامین درخشید

رئال با دو گل سریع از امباپه بازی را آغاز کرد. اما بارسا، بار دیگر، با همان روحیه‌ی همیشگی، سر خم نکرد. تیمی دیگر شاید در چنین وضعیتی فرو می‌پاشید، اما بارسلونا – با فرماندهی پسرک شماره ۱۹ – ایستاد، بازگشت، و نتیجه را برگرداند. اریک گارسیا اختلاف را کم کرد، و بعد نوبت لامین بود.

با همان حرکت آشنا، از جناح راست، با پای چپ، شوتی بی‌نقص به تیر دور. گلی بی‌نظیر، حتی برای دروازه‌بانی چون کورتوا مهارنشدنی. شادی تماشاگران مونتجوییک، جشن گل خاص لامین، و نمایشی دیگر از ذهن و مهارتی فراتر از سن. آرام، کنترل‌شده، و نشان‌دار؛ اگر در برنابئو لوگوی Coldplay را روی پیراهنش داشت، این‌بار نشان Travis Scott را حمل می‌کرد. همه‌چیز در مورد او قصه‌گوست.

کابوس تکراری برای رئال مادرید

لامین یامال تا اینجا در چهار ال‌کلاسیکو مقابل رئال به میدان رفته و در پنج گل از مجموع ۱۶ گل بارسا برابر سفیدپوشان نقش مستقیم داشته است: گل در هر دو بازی لیگ، گل در فینال سوپرجام، و دو پاس گل در فینال کوپا. او خودش پیش از نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان برابر اینتر گفته بود:
«تا وقتی می‌برم، کسی چیزی نمی‌گوید. وقتی ببازم، آن‌وقت حق دارند.»

او به نقدها بی‌اعتناست. اعتماد به نفسش را «غرور» نمی‌بیند، بلکه آن را ابزاری برای پیشرفت می‌داند. هنوز به سن قانونی نرسیده، اما ذهنش، بدنش، و عملکردش، در مسیر جدی‌ترین افتخارات فوتبالی جهان حرکت می‌کنند.

توپ طلا؛ دیر و زود دارد، سوخت‌وسوز نه

لامین حالا – در کنار رافینیا، و شاید عثمان دمبله اگر پاریس قهرمان اروپا شود – یکی از گزینه‌های اصلی توپ طلاست. رقابت داغی‌ست، اما او آرام است. چون می‌داند اگر نه امسال، سالی دیگر.

پرسش واقعی این نیست که «آیا» توپ طلا را خواهد برد، بلکه این است: چند بار؟