به گزارش خبرورزشی، این بار همه چیز واقعی است؛ این بار جام را گرفت و به خانه برد. پس از سه شکست در فینال با فیورنتینا، وینچنزو ایتالیانو این بار به‌دنبال انتقامی شیرین بود ـ حتی از گذشته‌ی خودش
جامی که او را به‌طور رسمی در میان بزرگان فوتبال ایتالیا قرار می‌دهد؛ چراکه کسی که چهار فینال پیاپی را تجربه کند، حتماً جوهره‌ای خاص دارد. حالا شاید فصل آینده به سراغ لیگ اروپا هم برود…
بی‌صدا اما سرشار از احساس
او جام را جشن گرفت، و چه جشنی هم بود. دست‌ها رو به آسمان، انگشتان به نشانه پیروزی بالا، سپس دست بر گوش، رو به هواداران پرشور در مونته ماریو، گویی می‌خواست صدای عشق آن‌ها را بشنود. سپس دوید به سمت جایگاه شمالی، جایی که بیشترِ ۳۰ هزار هوادار بولونیا حضور داشتند، تا این پیروزی را با تیمش تقسیم کند.
او گفت: «پیروزی کاملاً شایسته‌ای بود. ما بازی فوق‌العاده‌ای انجام دادیم، نمایش‌مان شگفت‌انگیز بود ـ حتی در نیمه دوم، وقتی می‌دانستیم میلان چه حرکاتی ممکن است انجام دهد، همان‌هایی که باعث پیروزی‌شان در بازی لیگ شده بود.
مردم ما شایسته چنین پاداشی بودند. این شادی عظیمی است برای شهر و برای باشگاه. ما مسیر صعودی داشتیم؛ بعد از دشواری‌های ابتدایی، همه ـ چه فردی چه تیمی ـ رشد کردند.
چهار ستون اصلی‌مان را از دست داده بودیم، اما به این نمایش فوق‌العاده رسیدیم. بسیار خوشحالم و فقط می‌خواهم جشن بگیرم. این یک چیز باورنکردنی است.»
نگاهی به گذشته
با این حال، ایتالیانو نگاهی هم به گذشته‌ای نه‌چندان دور داشت ـ سه فینال از دست‌رفته با فیورنتینا (دو کنفرانس لیگ و یک کوپا ایتالیا) ـ و کسانی که او را وارد دنیای بنفش کرده بودند.
او ادامه داد: «آن شکست‌ها بسیار دردناک بودند. خیلی گریه کردم و هرگز فکر نمی‌کردم بتوانم اینجا در بولونیا انتقام بگیرم ـ آن هم بلافاصله.
اما موفق شدم و از این بابت فوق‌العاده خوشحالم. کوپا ایتالیا جام مهمی است، برای این فرزندم (منظور بولونیا) و آن را به بازیکنانم تقدیم می‌کنم که خارق‌العاده بودند.
همچنین به جو بارونه، چون پیش از فینال، پیامی از پسرش دریافت کردم که واقعاً مرا خوشحال کرد. این پیروزی برای جو، کامیلا و همه فرزندانشان نیز هست. ما در آستانه قهرمانی با آن‌ها هم بودیم…»
بین شادی و آینده
سپس ایتالیانو به بازی برگشت.
«بازی جمعه گذشته چیزهای زیادی به ما داد. بازی فوق‌العاده‌ای انجام دادیم، با کیفیت و شدت بالا. بعد از گل ندوئه، فقط به فکر آوردن جام به خانه بودیم.
خوشحالم برای همه کسانی که در کاستلدِبوله کار می‌کنند. بله، این زیباترین شب زندگی من است، بزرگ‌ترین شادی‌ام چه به‌عنوان بازیکن و چه مربی. این جامی است که وقتی بچه بودم، روی مبل تماشا می‌کردم، و حالا توانستم آن را بالا ببرم.
باخت در چهارمین فینال واقعاً غیرقابل تحمل می‌بود؛ برچسب بازنده به من می‌چسباندند.
نذر؟ قول داده بودم دیگر در این باره صحبت نکنم، باید ببینیم چه برنامه‌ای می‌شود چید.
قطعاً می‌دانم ساپوتو رئیس جاه‌طلبی است و مطمئنم این باشگاه را بیش از پیش ارتقا خواهد داد.
تمدید قرارداد؟ با آرامش در موردش صحبت خواهیم کرد. باید برخی چیزها را مرتب کنیم، اما اینجا خیلی احساس خوبی دارم. هرکدام از ما مثل مجوس هستیم و در کاستلدِبوله همه‌مان کمی از آن داریم.»