به گزارش خبرورزشی، سیمونه اینزاگی این فرصت را دارد که چهارمین مربی در تاریخ فوتبال ایتالیا باشد که دبل اسکودتو و لیگ قهرمانان را به‌دست می‌آورد؛ پیش از او فقط هلنیو هررا، فابیو کاپلو و ژوزه مورینیو موفق به انجام این شاهکار شده‌اند.
در گوشه‌ای از ذهن، اینتر همیشه تا حدی به قهرمانی ایمان داشت؛ صدایی ضعیف که می‌گفت: هنوز امید هست. از آن گذشته، سیمونه اینزاگی ـ مثل آنتونیو کونته ـ به‌خوبی می‌داند در پیچ‌های پایانی فصل چه سبقت‌های دیوانه‌واری ممکن است رخ دهد. چه بارانی مانند پروجای ۲۰۰۰ نازل شود، چه روزی معمولی برای رقیب به فاجعه بدل گردد (مثل پنجم می سال بعد)، همیشه در فوتبال ایتالیا احتمال شگفتی هست.
برای مدتی، صدای پرطنین موفقیت در لیگ قهرمانان ـ پس از پیروزی مقابل بارسلونا ـ صدای ضعیف امید به اسکودتو را خاموش کرده بود. اما با ضربه سر یک مدافع مکزیکی از جنوا، نقشه سری‌آ تغییر کرد: گل تساوی‌بخش واسکز، احساسات نراتزوری را شعله‌ور کرد و مسیر دوگانه ایتالیا ـ اروپا دوباره ممکن به‌نظر رسید.
اینزاگی حالا فرصت دارد در تاریخ فوتبال ایتالیا برای خود جایی دست‌وپا کند: قهرمانی در لیگ و اروپا، کاری است که تنها مربیان معدودی در سری‌آ انجام داده‌اند. او می‌خواهد به جمع بزرگان تاریخ اینتر بپیوندد: هلنیو هررا و ژوزه مورینیو، هر دو اسکودتو و لیگ قهرمانان را فتح کرده‌اند. همچنین می‌تواند در کنار فابیو کاپلو قرار گیرد که با میلان در دهه ۹۰ این موفقیت را به‌دست آورد.
فشار روی ناپولی
هنوز، ماشه در دست ناپولی است: برتری یک امتیازی کونته، پایه همه تحلیل‌های انگیزشی است. اما اینتر که دیروز در آپیانو گرد هم آمد تا با هم عهد ببندند، می‌داند با بیشینه‌سازی فشار بر صدرنشین، شگفتی ممکن است.
پیروزی در بازی فردا مقابل لاتزیو ـ تیمی که برای کسب سهمیه می‌جنگد ـ حیاتی است. اگر اینتر زودتر به گل برسد، خبر از سن‌سیرو تا پارما برق‌آسا پخش خواهد شد و لرزه بر اردوگاه حریف می‌اندازد. نقشه این است: ترس بیفکن، سپس امیدوار باش.
تیم اینتر در این فصل از دل سختی‌ها و دردها رشد کرده. هفته‌ای سیاه، از ۲۰ تا ۲۷ آوریل، که با فشار لیگ قهرمانان، جام حذفی را از دست دادند و در لیگ هم دو شکست پیاپی داشتند، درسی بزرگ بود. اما بلافاصله پس از آن، تیم فهمید که از جنسی سخت و محکم ساخته شده.
با همین روحیه، به سه بازی پایانی فصل نگاه می‌کند ـ آغاز با دیدار حیاتی برابر تیم مارکو بارونی. بازیکنان و کادر، در روزهای اخیر بارها به خود یادآور شده‌اند: تیم اینزاگی آماده است، باوری حقیقی دارد، چون این فصل هنوز زنده است، هنوز تمام نشده.
برای گواهی آن، کافی‌ست از بایرن‌مونیخ قهرمان آلمان بپرسید، که روی فینال خانگی لیگ قهرمانان حساب باز کرده بود، یا از بارسلونای قهرمان اسپانیا که توسط لئوی کهن‌سال آچربی تکه‌تکه شد. آچربی اکنون در قلب خط دفاعی برابر تیم سابقش لاتزیو رهبری می‌کند. جز لائوتارو، که تمرینات گروهی‌اش از هفته آینده آغاز می‌شود، بازیکنان مصدومی چون پاوارد، میختاریان و فراتسی برای حضور روی نیمکت فراخوانده شده‌اند.
در مسیر تاریخ
وظیفه اینزاگی حالا تمرکز دادن انرژی‌ها و دوچندان کردن اشتیاق بازیکنان است. صرف‌نظر از نتیجه نهایی، پیروزی در دو بازی پایانی سری‌آ بهترین آماده‌سازی برای فینال مونیخ است. پیامی که او چند روزی‌ست در پینتینا تکرار می‌کند: با لبخند، بدون فشار، اما با باور راسخ پیش می‌رویم.
اینزاگی به‌حق جایگاهی در تاریخ می‌طلبد. او به دنبال لمس دوباره جامی است که فقط هررا (دو بار) و مورینیو در اینتر فتح کرده‌اند. اینتر بزرگ تنها در سال ۱۹۶۵ اسکودتو و قهرمانی اروپا را با هم کسب کرد. در حالی‌که تری‌پلت مورینیو در ۲۰۱۰ افسانه‌ای به‌حساب می‌آید.
در تاریخ میلان، از هفت قهرمانی اروپایی، تنها تیم کاپلو در سال ۱۹۹۴ اسکودتو را نیز هم‌زمان فتح کرد. یوونتوس در قهرمانی‌های ۱۹۸۵ و ۱۹۹۶ اروپا، در داخل کشور ناکام ماند.
پس، جای تعجب نیست: این دبل، فوق‌العاده دشوار است. به‌ویژه حالا که اینتر «وابسته» به ناپولی شده. اما در آپیانو، نسیم امید می‌وزد ـ و این، خود بسیار ارزشمند است.
