از سه گانه به دوگانه و حالا به تنها جام باقی مانده در مونیخ؛ اسکودتو به نام ناپولی، به کام کونته/ اینتر و اینزاگی ماندند و لیگ قهرمانان

به گزارش خبرورزشی، ناامیدی تا کجا می‌تواند ریشه بدواند؟ اگر به چهره‌ی چالهان‌اوغلو و هم‌تیمی‌هایش نگاه کنیم، پاسخ روشن است: تا بی‌نهایت. چون در شبی که سرنوشت قهرمانی سری آ رقم خورد، اینتر فقط ۲۳ دقیقه صدرنشین بود. و این برای قهرمانی کافی نیست.
از ضربه‌ی سر دی‌فرای تا نیمه‌قیچی مک‌تومینای، از شانس کسب دومین اسکودتوی پیاپی تا حسرت ازدست‌دادنش، به‌ویژه با تساوی ۲-۲ هفته‌ی گذشته برابر لاتزیو در سن‌سیرو.

تیمی که زیر نظر فاریس – جانشین اینزاگی محروم – هدایت می‌شد، در کومو وظیفه‌اش را خوب انجام داد: بدون ذره‌ای فشار، با گل‌هایی در هر نیمه از دی‌فرای و کوریا به پیروزی رسید. اما گوش‌ها به سمت ورزشگاه مارادونا بود، جایی که خبرهای بد می‌رسیدند. پیروزی ناپولی برابر کالیاری، برد نراتزوری در ورزشگاه سینیگالیا را بی‌اثر کرد.

در پایان، تنها چیزی که باقی ماند، اندوهی بزرگ و بی‌پایان بود. اینتر تنها یک تقصیر بزرگ دارد؛ چراکه یکشنبه‌ی گذشته اسکودتو در دستانش بود و از دستش رها شد، آن هم با دستان بیسک که پنالتی مساوی را به پدرو و یارانش هدیه داد.
دیدار در کومو تا پایان نیمه‌ی نخست معنی‌دار بود، همان زمانی که مک‌تومینای ناپولی را به بهشت فرستاد و اینتر را به تعقیبی محکوم کرد که دیگر ممکن نبود. زمان به پایان رسیده بود.

تا گل مک تومینای همه‌چیز هنوز باز است
رقابت در کومو به‌ شکلی دل‌نشین پیش می‌رود؛ میان حرکات دیدنی نیکو پاز که یادآور کاکا است و تیم دوم، اما منظم و هوشیار اینتر.

در همان آغاز بازی، فن‌در برمپت ضربه‌ای می‌زند که سُومِر را به لرزه درمی‌آورد، اما بلافاصله دارمیان با شوتی نزدیک دروازه می‌توانست اینتر را پیش بیندازد – دخالت معجزه‌آسای پرون، گل را درست روی خط دروازه دفع می‌کند.

با این حال، در دقیقه ۲۱ اینتر به گل می‌رسد: یک کرنر بی‌نقص از سمت راست با هنر چالهان‌اوغلو (که با وجود داشتن اخطار، باز هم کارت زرد می‌گیرد و بازی نخست فصل آینده را از دست می‌دهد) و ضربه‌ی سر قاطع دی‌فرای در محوطه‌ی جریمه‌ی کومو قفل بازی را می‌شکند.
این گل، برای لحظاتی یعنی اسکودتو، چراکه در آن لحظه در ناپل، دروازه‌بان دوم کالیاری، شری، در حال مهار همه توپ‌هاست. جایگاه هواداران اینتر برای دقایقی منجمد می‌شود؛ اما به‌تدریج امیدی با احتیاط شکل می‌گیرد که شاید معجزه‌ای رخ دهد.
اما در واپسین دقایق نیمه‌ی نخست، دگرگونی‌ای دوگانه رخ می‌دهد؛ هم در کومو و هم در ناپل: در ورزشگاه سینیگالیا، رینا – که آخرین بازی حرفه‌ای‌اش را در حضور خانواده‌اش از روی سکوها انجام می‌دهد – پس از بررسی VAR به‌دلیل گرفتن یک موقعیت مسلم گلزنی از طارمی، اخراج می‌شود.

و در مارادونا، ستاره‌ی فصل یعنی اسکات مک‌تومینای گل می‌زند و دوباره اسکودتو را به ناپولی بازمی‌گرداند.

با گل مک تومینای همه‌چیز تمام شد 
گل مک‌تومینای خبری است که چهره‌ی بازیکنان اینتر را دگرگون می‌کند، اما رویکرد نراتزوری در آغاز نیمه‌ی دوم را تغییر نمی‌دهد: در دقیقه ۵۱، کوریا پس از یک حرکت انفرادی عالی، گل دوم را به ثمر می‌رساند.

اما درست همان زمان، ناپولی هم برابر کالیاری با گل لوکاکو – بازیکن سابق اینتر – به گل دوم می‌رسد. این گل بلژیکی با قدرتی همانند «خبر فوری» روی سکوهای ورزشگاه سینیگالیا طنین می‌اندازد.

در سوی دیگر، کومو از پیش جایگاه دهم جدول را قطعی کرده: نه تورینو می‌تواند به آن برسد، نه امیدی به رسیدن به میلان وجود دارد. این مسئله، همراه با یک بازیکن کمتر داشتن و افت توان بدنی، به اینتر اجازه می‌دهد نیمه‌ی دوم را بدون دردسر کنترل کند؛ نیمه‌ای که با گل دوم ناپولی «کشته» شد و دیگر هیجانی در آن نمانده بود.

در دقایق پایانی، فابرگاس تشویق ایستاده شایسته‌ای را تقدیم آلسیو یووینه، کاپیتان اهل کومو، می‌کند. بازیکنی که مانند رینا، امشب برای آخرین بار در میدان بازی کرد و از فوتبال خداحافظی گفت.

در همین حال، اینزاگی – با کمک فاریس – به ستاره‌هایش مانند دومفریس، بارلا و آچربی بازی می‌دهد تا برای فینال لیگ قهرمانان اروپا مقابل پاری‌سن‌ژرمن در شنبه‌ی آینده آماده شوند. لائوتارو روی نیمکت باقی می‌ماند.

این، تنها و آخرین هدف باقی‌مانده برای اینتر است: از رؤیای سه‌گانه، به شانس دوگانه، و حالا فقط «لیگ قهرمانان».

در ایتالیا، معجزه‌ای از سوی کالیاری در ناپل لازم بود؛ در اروپا، اینتر باید همان معجزه را در مونیخ رقم بزند.
اما... یکی را همین یک ماه و نیم پیش رقم زده بود.