به گزارش خبرورزشی، در حالی که فضای رسانه‌ای باشگاه بعد از برد مقابل نفت آبادان از «حمایت همه‌جانبه» گفت و مدیران پیام اتحاد و همدلی مخابره کردند، اما واقعیت چیزی دیگر است.
بازیکنان با ساک‌هایی در دست راهی اراک می‌شوند، ولی با ده درصد حقوق کمتر و ذهنی درگیر یک سوال اساسی: اگر فینال را ببازیم، دوباره جریمه می‌شویم؟
باشگاه، چند هفته پیش به خاطر نتایج ضعیف حکم به کسر ده درصد از قرارداد همه بازیکنان داد؛ حکمی که حالا مثل شمشیر داموکلس بالای سر تیم است. وعده حمایت هنوز تازه است، اما بازیکنان حس می‌کنند تنها حمایت واقعی، همان ده درصدی است که از حسابشان کسر شده. سؤال اینجاست: اگر هدف جریمه، تحریک تیم برای بهتر بازی‌کردن بود، چرا حالا که در آستانه مهم‌ترین بازی فصل هستند، خبری از لغو آن نیست؟
این تناقض، همان حلقه مفقوده‌ای‌ست که نشان می‌دهد پشت پرده “حمایت کامل” همیشه لایه‌ای پنهان و آماده انفجار وجود دارد. نه حمایت نظری کامل است، نه ادعای دموکراسی و شفافیت تاجرنیا واقعی. یکی با تهدید و جریمه تیم را کنترل می‌کند، دیگری با وعده مشارکت و آزادی نظر، اما بدون عمل.
بازیکنان حالا دو راه بیشتر ندارند: یا با همان فشار ده درصدی به زمین بروند و با استرس بازی کنند، یا جام را ببرند تا شاید نظری و تاجرنیا نظرشان را عوض کنند.
استقلال این روزها باید هم برای قهرمانی ب‌جنگد، هم برای پاک‌کردن یک جریمه. و این جنگ، چیزی فراتر از تاکتیک و ترکیب است. فینال، میدان حیثیت است؛ برای تیمی که ده درصدش را داده، اما صددرصدش را باید در زمین بگذارد. تا دوباره جریمه مصاعف نشود
