به گزارش خبرورزشی، رانیری تنها یک گام تا جایگاه فاصله دارد؛ فدراسیون فوتبال ایتالیا با فرید کین صحبت کرده و او با مسئولیت دوگانه موافقت کرده است.
انگلستان گلی به آندورا می‌زند، بوسنی مقابل سن‌مارینو به زحمت می‌افتد و ما هم اوضاع چندان خوبی نداریم، به قول وودی آلن، یا شاید هم یونسکو؛ اما این شب پیش از دیدار ایتالیا–مولداوی نیز همچون یک کمدی رنگ می‌گیرد. زمانی بازی «بزرگ مقابل کوچک» بود، امروز به یکی دیگر از «آخرین فرصت‌ها» بدل شده، و آتزوری‌ها موظف به یک پیروزی پرگل هستند. شگفتی آنجاست که برای نخستین بار در تاریخ آتزورا، سرمربی‌ای با برگه اخراج روی نیمکت خواهد نشست.
اسپالتی شنبه‌شب برکنار شد و تصمیم گرفت اطلاعیه را به فردا موکول نکند. رسماً این اقدام «توافقی دوجانبه» عنوان شده، اما در حقیقت یک اخراج است. «من قصد کناره‌گیری نداشتم، اما اینجا هستم برای خدمت به میهن، باید راه را هموار کنم»، اسپالتی با صدایی اندکی شکسته چنین می‌گوید. بنابراین خداحافظی می‌کند، بدون درخواست پاداش جدایی، در حالی که جانشینی‌اش در آستانه اعلام است: کلودیو رانیری از استفانو پیولی پیشی گرفته. فریدکین، رئیس باشگاه رم، با تماس گراوینا به‌گرمی پاسخ داده و رانیری آماده است مسئولیت دوگانه را بپذیرد: سرمربی تیم ملی و مشاور خارجی رم. باشگاه نیز مخالفتی ندارد.
بازی و وداع، رانیری شتابان می‌آید، در حالی که شانس پیولی در بازار شایعات یکشنبه‌شب کاهش یافت. تمامی این گمانه‌زنی‌ها در یکی از پیچیده‌ترین شب‌های تاریخ ما گره خورده‌اند. شکستی در نخستین بازی که گویی ما را از هم‌اکنون به پلی‌آف‌های جام جهانی می‌فرستد (شاید)، و سرمربی‌ای که امشب پس از مصاحبه‌های پس از بازی در رجیو امیلیا چمدان می‌بندد و می‌رود، حتی اگر با پیروزی پرگل (که امید است)، اما با دلی شاید خونین. اسپالتی می‌کوشد در کنفرانس لبخند بزند، در حالی که در پاریس فینال سینر آغاز می‌شود؛ دوستی‌شان از آمریکا، بیش از یک سال پیش، در همان دیدار اول شکل گرفته بود. لبخند می‌زند، شوخی می‌کند، اما به پرسش «احساس خیانت می‌کنید؟» چهره‌ای متعجب به خود می‌گیرد و می‌گوید «نه»، نام‌های اعضای کادر را ردیف می‌کند، نه نام‌خانوادگی‌ها را، سخنش را نیمه‌تمام رها می‌کند و پیش از آنکه اشک بریزد، برمی‌خیزد و سالن را ترک می‌کند، در میان تشویق‌ها.
«از خودم ناراضی‌ام»
اسپالتی بهانه نمی‌آورد، پشت عذرها پنهان نمی‌شود: تصمیمات و زمان تعویض‌ها در نروژ را اشتباه گرفته بود، اما آنچه در زمین دیده شد، سایه‌ای بود از همان آتزوری‌ای که در لیگ ملت‌ها درخشیده و آلمان را به لرزه انداخته بودند.
«با توجه به این نتایج، باید مسئولیت‌پذیر باشم. نتوانستم بهترین عملکرد را ارائه دهم، از خودم ناراضی‌ام. مطمئن بودم به جام جهانی می‌رسم، هرچند کار آسانی نبود.»
«بغل کردن زیاد»
وقتی صحبت از ناهماهنگی احتمالی با تیم به میان آمد، اسپالتی حالت دفاعی به خود گرفت:
«اگر می‌دانید، نام و نام خانوادگی را بگویید. شاید به‌دلیل ویژگی‌های شخصیتی‌ام بیش از حد ناز کشیدم، زیاد بغل کردم…»
پاسخش درباره همکاری با باشگاه‌ها مبهم‌تر بود:
«همیشه مدیران باشگاه‌هایی که می‌شناختم نهایت همکاری را داشتند، من نیز سعی کرده‌ام برای باشگاه‌ها مشکلی ایجاد نکنم و بازیکنانی را که مشکلی داشتند به باشگاه بازگردانم. اگر کسی از این موضوع سوءاستفاده کرده، بهتر است دیگر اینجا نیاید…»
تردید همچنان باقی‌ست.
و اکنون رانیری
و پس از آن چه؟ مانعی در راه جانشینی رانیری بود: پروژه رم.
کلودیو منجی یک فصل خارق‌العاده بود، از منطقه سقوط تا نزدیک‌شدن به لیگ قهرمانان. تنها یک مربی بزرگ می‌توانست رم را اینگونه متحول سازد، تیمی که آینده‌اش را بر رانیری و گاسپرینی بنا کرده است. با فرمول مسئولیت دوگانه، موضوع به‌نظر حل شده می‌آید. رانیری مشکلی برای قبول تیم ملی ندارد؛ افتخاری خارق‌العاده برای کارنامه‌ای درخشان. رم نیز خرد بزرگ او را، که در رؤیاهای بزرگشان نقش دارد، از دست نخواهد داد.
گزینه‌ها
رانیری تنها یک گام تا نیمکت آتزورا فاصله دارد، اما رسمی شدن آن تا فردا امکان‌پذیر نیست، چراکه فدراسیون هنوز مستقیماً با او گفتگو نکرده است. مرحله اجتناب‌ناپذیر، رایزنی با رم بود.
در صورت وقوع تغییری ناگهانی، پیولی دوباره در صحنه خواهد بود؛ در حال حاضر تنها گزینه جایگزین.
مربی النصر در تابستان ۲۰۲۳ جانشین تیم ملی می‌شد، اگر اسپالتی نه می‌گفت: او نام دیگر گراوینا بود. مشکلات قراردادی با سعودی‌ها قابل حل است، و او مشتاقانه پاسخ مثبت خواهد داد.
بی‌شک مانچینی در صورت امکان بازمی‌گشت، پس از آنکه خطای خود را پذیرفت، اما شکست رابطه‌اش با گراوینا بسیار عمیق بود و شاید دیگر دیر شده باشد. خواهیم دید.