به گزارش خبرورزشی، در پی پیروزی اینتر مقابل اوراوا ردز ژاپن در جام جهانی باشگاه‌ها، کریستین کیوو نتوانست شادی اش را پنهان کند.
سرمربی با نگاهی تحلیلی گفت: «اوراوا درون محوطه دفاع می‌کرد؛ کار آسانی نبود. تمام تلاش‌مان را به کار گرفتیم و با هر روشی به دنبال گل بودیم.»
در برهه‌ای، مه ای وهم‌انگیز برخاست؛ با اینکه صبح بود و تابستان تازه آغاز شده، سیاتل سیمایی تیره و دلگیر داشت، گویی انعکاسی از روحی تاریک را بازتاب می‌داد. در چنین حال‌وهوایی، اینترِ کیو، که در محاصره شبح‌های پایانی عجیب این فصل گرفتار شده بود، به میدان آمد. شبح‌هایی که پیش‌تر برابر لاتزیو ظاهر شدند و در مونیخ همه را ترساندند، دیروز اما، رنگ و بویی شرقی داشتند: چشمانی بادامی، مرموز و آرام. تا دقیقه ۷۸، اوراوای فروتن و منضبط، به معمایی پیچیده بدل شده بود.
اما سیاتل، شهر خیزش‌های خلاقانه است؛ زادگاه امپراتوری‌هایی همچون مایکروسافت و آمازون، و خانه نیرویی فرهنگی چون نیروانا که سبک گرانج را به جهان عرضه کرد. کیوو شاید دست به کاری انقلابی نزد، اما در میانه این آشفتگی، دست‌کم به غرور بازیکنانش چنگ زد. از کاپیتان آکروباتیکش گرفته—یکی از معدود کسانی که بی‌تعارف دل در گرو تیم دارد—تا لحظه ورود کاربونی، جوان خوش‌استعداد اما بدشانس؛ شاید همان جرقه‌ای که بازی را دگرگون کرد.
در نهایت، واژه‌ی «جدی» کلیدواژه‌ی توصیف این رقابت‌ها بود؛ سرمربی آن را پس از بازی با مونتری هم به کار برد. بازگشتی کامل در آن دیدار رخ نداد، و این‌بار نیز در جدال با حریف ژاپنی که تا لحظات پایانی مقاومت می‌کرد، دوباره آن را به زبان آورد: «دیداری جدی بود. با تمام توان برای گلزنی تلاش کردیم در برابر تیمی منسجم که عقب بازی می‌کرد—چیزی که پیش‌بینی نکرده بودیم. آسان نبود، اما بازیکنان هر چه داشتند، گذاشتند. بابت غرور و جاه‌طلبی‌شان قدردانم؛ هیچ‌کس عقب نکشید. حتی اگر نتیجه دیگری رقم می‌خورد، باز هم همین را می‌گفتم…».
در حقیقت، امکانات همین‌قدر است و فراتر رفتن از آن، توقعی سنگین. کنار همه این‌ها، لحنی پدرانه نیز در سخنانش دیده می‌شد؛ آن‌گاه که از والنتین کاربونی گفت: «از عملکردش خوشحالم؛ تازه از مصدومیتی طولانی برگشته، سخت کار کرده و حضورش برایم احساساتی بود».
غرور، تم غالب صحبت‌های او در نیمه دوم بود؛ جایی که تیم به چینش آشنای ۳-۵-۲ بازگشت، پس از آن‌که بازی را با چهار هافبک آغاز کرده بود. «با ورود پیو اسپوزیتو، سعی کردیم از ارسال‌ها بهره بگیریم. تا لحظه آخر باور داشتیم و سرانجام موفق شدیم. بازیکنان باعث افتخارم شدند». این نخستین پیروزی دوران کیوو بود و در عین حال، اینتر پس از یک ماه—از دیدار با کومو در ۲۳ مه—بار دیگر مزه‌ی برد را چشید. با این‌حال، مسائل پابرجا هستند: از فرسودگی‌های مقطعی تا دشواری‌های بیرون آمدن از شوک‌های اخیر و خروج از منطقه امن تاکتیکی.
«صحبت درباره‌ی سیستم در برابر تیمی که به‌طور کامل عقب دفاع می‌کند، دشوار است. در نیمه نخست از حرکت‌های عرضی و نفوذهای سریع لذت بردم و مایل بودم همان ترکیب را حفظ کنم، اما وقتی عقب افتادیم، ناچار به تغییر شدیم… اکنون نیاز به ذهنی آزاد داریم، همراه با مسئولیت پذیری.»
و در پایان، جمع‌بندی‌ای تأثیرگذار: «ما در حال نواختن سیم‌های درستی هستیم تا آنچه به درستی پیش نرفته، پشت سر بگذاریم. ما موظفیم در یک قایق بمانیم و همگی با هم پارو بزنیم».