به گزارش خبرورزشی، لائوتارو هر روز بیش از پیش به یک رهبر بدل می‌شود. ستاره آرژانتینی دریافته که این تورنمنت در آمریکا فرصتی است طلایی؛ فرصتی برای پاک کردن خاطره تلخ فینال پاری‌سن‌ژرمن و بنا نهادن پایه‌های فصل آینده.
چه کسی می‌داند او این روزها چند بار در ذهنش به ۱۸ ژوئن ۲۰۱۷ بازگشته؟ ورزشگاه مونیومنتال، گلی که شاید خوش‌شانس‌ترین گل زندگی‌اش بود، اما چه اهمیتی دارد؟ آن گل برایش پیروزی در ال‌کلاسیکوی آرژانتین برابر ریورپلاته را به ارمغان آورد. حالا، هشت سال بعد، باز هم ماه ژوئن است، باز هم ریور مقابلش ایستاده، و باز هم همان شادی گل با تقلید گاو. اما اگر دقیق‌تر نگاه کنید، همه‌چیز فرق کرده. پسری که روزی آرژانتین را شگفت‌زده کرد، حالا یکی از ستون‌های تیم ملی است. بازیکنی که هرجا اینتر با کابوسی روبه‌رو می‌شود، آرامش را بازمی‌گرداند.
لائوتارو مرد لحظات سخت است؛ مرد حرکات آکروباتیک، گل‌های ساده در دهانه دروازه، لبخندها و برگ برنده‌ای که وقتی امیدی نمانده، رو می‌شود. مردی از دو دنیاست: کسی که در لیگ قهرمانان اروپا درخشید و حالا در جام باشگاه‌های جهان نیز گرسنه مانده، در میان مردمی که بیشتر دل‌مشغول بیسبال‌اند تا فوتبال.
پیام:
اما این را به لائوتارو نگویید. نحوه‌ای که جریان بازی مقابل اوراوا رد دایموندز را عوض کرد – و “عوض کردن” کاملاً توصیف دقیقی‌ست – همه‌چیز را روشن می‌کند. اینتر امروز تکیه‌گاه‌های زیادی ندارد. تیم در دوران گذار است؛ در میانه‌ی تورنمنتی و فصلی که نه به‌کلی جدی‌ست، نه بی‌اهمیت. دوره‌ای که چیزی برای به‌دست آوردن ندارد، اما خیلی برای از دست دادن، مخصوصاً اعتمادبه‌نفس.
لائوتارو مثل رستوران‌داری است که خودش پیشخدمت می‌شود، بعد وارد آشپزخانه می‌رود و غذایی در سطح ستاره میشلن آماده می‌کند. او نقطه اتکای کیوو است؛ تنها مهاجم باقی‌مانده از اینتر سابق – هرچند فقط بیست روز از آن گذشته، ولی انگار یک قرن. قهرمانی که تصمیم می‌گیرد با یک حرکت فردی تیم را نجات دهد. و کاپیتانی که پس از بازی، رو به خبرنگاران می‌گوید: «باید خودمان را به زحمت بیندازیم، غرورمان را بالا ببریم.» این یک پیام شفاف به تیم است: تنها راه فراموشی شوک مونیخ، پیروزی و بازگرداندن اعتمادبه‌نفس است.
اما حتی در برابر تیم‌هایی که ظاهراً فقط «قابل قبول»اند – مثل مونتری و اوراوا – پیروزی بدون تلاش ممکن نیست. باید عرق ریخت، زحمت کشید، جزئیات را جدی گرفت. یعنی نباید منتظر معجزه ماند؛ خودت باید دست به کار شوی.
فرصت:
لائوتارو از همه زودتر فهمیده که این تورنمنت فرصتی است؛ هم برای قهرمانی، هم برای التیام زخم‌های روحی. فینالی که به پاری‌سن‌ژرمن واگذار شد، سنگین بود. و شروع فصل بعد با خاطره آن شکست، آغاز خوبی نخواهد بود. این جام می‌تواند نقطه عطف باشد، اگر درست استفاده شود – و کاپیتان با عملکردش این را ثابت کرده.
او گفت: «معمولاً اختلاف کیفیت برابر تیم‌هایی که قلب دارند، زیاد می‌دوند و خوب دفاع می‌کنند، کم‌رنگ می‌شود. این چیزها مهم‌اند؛ باید پیشرفت کنیم. آن گل را از قبل در ذهنم ساخته بودم. وقتی چیزی را می‌خواهی و در ذهن داری، همه‌چیز ساده‌تر می‌شود.»
این هفدهمین گل او در سال ۲۰۲۵ است؛ بیست‌وچهارمین گلش در فصلی که انگار هیچ‌وقت تمام نمی‌شود. اما برای تعطیلات وقت هست. لائوتارو یک آمریکای‌جنوبی اصیل است. و مثل تیم‌های آمریکای جنوبی، با تمام وجود در این تورنمنت می‌جنگد: با شدت، ذهنیت، عطش.
تغییر مسیر:
کیوو نیز دقیقاً روی همین موضوع کار می‌کند. دیروز در مرکز ورزشی میسون ویرجینیا، صدای مربی رومانیایی بلند بود. تمرینی خاص با بازیکنانی که مقابل ژاپنی‌ها کمتر بازی کرده بودند، متمرکز بر شدت و تمرکز: رساندن توپ به گل در زمانی کوتاه، بعد از حداقل هشت پاس متوالی.
اینتر باید ریتم بازی را بالا ببرد، چون حالا باید با ریورپلاته روبه‌رو شود – حریفی با سطحی بالاتر از مونتری و اوراوا، از همه لحاظ. لائوتارو الگویی‌ست که چیوو می‌تواند به آن تکیه کند. حتی اگر پاهایش خسته باشند – میراث فصل گذشته و آماده‌سازی‌های ناقص – ذهنش آماده‌ی حرکت است.
رابطه‌اش با مربی جدید نیز درخشان است. لائوتارو گفته: «ما یک ذهنیت داریم.» و این یعنی رفتن به جام باشگاه‌های جهان با همان جدیتی که برای لیگ قهرمانان اروپا داری. همان رفتاری که در برابر اوراوا داری، باید مقابل بایرن یا بارسا هم داشته باشی. مهم نیست تمرین کجا باشد – در کمپ سیاتل سی‌هاکس یا آپیانو. اینتر خانه امن اوست.
و حالا ایده‌ای در ذهن دارد که به هم‌تیمی‌هایش نیز منتقل کرده: حالا که طلسم بردن شکسته، بیایید برای قهرمانی بجنگیم. لائوتارو یک جام جهانی را پیش‌تر برده – جامی که با شکست مقابل عربستان آغاز شد. تغییر ممکن است. هم توپ را می‌شود برگرداند، هم تورنمنت را...