به گزارش خبرورزشی، کفرن تورام، هافبک فرانسوی یوونتوس می گوید: «در رقابت‌های تک‌بازی، سرنوشت ناگهان تغییر می‌کند؛ اگر همه‌چیز در جای درستش قرار بگیرد، می‌توانی قهرمان شوی.»
پدری با کارنامه‌ای درخشان در یوونتوس، مربی‌ای که روزی هم‌تیمی همان پدر بوده و حالا این اختیار را دارد که اگر لازم دید، به او تذکری قاطع بدهد و برادری که در اینتر بازی می‌کند و همانند او در جام جهانی باشگاه‌ها حضور دارد؛ زندگی کفرن تورام آمیخته با فوتبال است. در رجو امیلیا چشم به جهان گشود، زمانی که لیلیان تورام پیراهن پارما را بر تن داشت، و سپس به تورین رفت، شهری که امروز به آن بازگشته تا رؤیای خود را زندگی کند: فوتبالیست بزرگی شود، و آرزوی پدرش را تحقق بخشد—دیدن فرزندش در لباس سفید و مشکی یوونتوس.
کفرن، جوانی ۲۴ ساله با لبخندی صمیمی و گیسوانی که با غرور از آن‌ها محافظت می‌کند، بی‌سروصدا جایگاهش را در ترکیب اصلی تیم پیدا کرد. او که در میان خریدهای تابستانی یووه کمتر به چشم می‌آمد، حالا یکی از ارکان خط میانی است. در دیدار افتتاحیه مقابل العین، با دو پاس گل به ییلدیز و کولو موآنی، مهارت‌هایش را نشان داد و مهر تأییدی بر توانایی‌هایش زد.
او درباره‌ی حضور در این رقابت‌ها می‌گوید: «خیلی خوشحالم که بخشی از این تورنمنت هستم. اولین تجربه‌ام است و افتخار می‌کنم که نماینده ایتالیا هستیم. بازی با پیراهن یووه در چنین سطحی همیشه لذت‌بخش است. آمده‌ایم تا بهترین عملکرد ممکن را ارائه دهیم.»
وقتی از او درباره هدف نهایی یووه در این رقابت‌ها پرسیده می‌شود، پاسخ می‌دهد: «قطعاً به رسیدن به فینال نیویورک باور داریم، اما فعلاً باید فقط به قدم بعدی فکر کنیم. هر بازی یک مرحله است، باید با تمرکز پیش برویم.»
تورام فضای رقابت‌ها را با تجربه‌هایی که از قبل داشته، مقایسه می‌کند: «لیگ قهرمانان برایم چیز دیگری‌ست. در جام جهانی بزرگ بازی نکرده‌ام، اما در یورو زیر ۲۱ سال حضور داشتم. شباهت‌هایی هست. اینجا هر چیز در یک بازی مشخص می‌شود. اگر همه‌چیز درست کنار هم قرار بگیرد، می‌توانی تا فینال بروی... و حتی قهرمان شوی.»
در کنار فوتبال، او رابطه نزدیکی با برادرش مارکوس دارد: «همیشه در تماسیم. او هم از حضور در این رقابت‌ها خوشحال است. البته بیشتر درباره فوتبال حرف نمی‌زنیم، موضوعات دیگر را ترجیح می‌دهیم.»
بسکتبال یکی از آن علایق مشترک است: «الان فینال‌های NBA در جریان است و حسابی پیگیرش هستیم. طرفدار لیکرز هستم، فقط به خاطر لبران جیمز. اگر روزی تیمش را عوض کند، من هم طرفدار تیم جدیدش می‌شوم.»
با فیزیک خاصی که دارد، آیا هیچ‌گاه به تغییر مسیر و رفتن به بسکتبال فکر کرده؟ «در مدرسه بسکتبال بازی می‌کردم، کلی هم خوش می‌گذشت، ولی همیشه عاشق فوتبال بودم.»
ورزش‌های دیگری هم در زندگی‌اش جا دارند: «به گلف علاقه دارم، البته نه اینکه خیلی خوب باشم. بیشتر علاقه‌مندم تا ماهر.»
در کمپ تمرینی یوونتوس در آمریکا که زمین گلفی زیبا دارد، فرصت بازی داشته؟ «نه، اینجا وقت آزاد زیادی نداریم. وقتی تمرینی ندارم، فقط استراحت می‌کنم تا انرژی‌ام حفظ شود.»
او درباره مدیر ورزشی جدید باشگاه، دامیان کومولی، که هم‌وطنش است و پدرش را هم می‌شناسد، می‌گوید: «موقع ورودش کمی با هم حرف زدیم. گفت که باید امسال قهرمان شویم—البته این در یووه چیز عجیبی نیست. اینجا همیشه برای قهرمانی بازی می‌کنی.»
از کولو موآنی، مهاجمی که در دیدار نخست دبل کرد، با تحسین یاد می‌کند: «او یکی از بهترین مهاجمان دنیاست. سرعت دارد، گل می‌زند، برای تیم تلاش می‌کند. کافی‌ست بازی‌هایش را ببینی تا بدانی چقدر برای ما ارزشمند است.»
و اگر قرار باشد برای حفظ او فداکاری کند، مثلاً موهایش را کوتاه کند؟ تورام با خنده می‌گوید: «هرگز!»
از او درباره فصل نخستش در یووه پرسیده می‌شود. پاسخ می‌دهد: «فصل هنوز تمام نشده، برای قضاوت باید تا پایان جام جهانی باشگاه‌ها صبر کرد. اما رسیدن به لیگ قهرمانان، هدف اصلی‌مان بود که به آن رسیدیم.»
عملکرد شخصی‌اش هم تحسین‌برانگیز بوده: «هم‌تیمی‌ها خیلی کمکم کردند. همین باعث شد بتوانم سریع جا بیفتم.»
و در پایان، رازی از نام خاصش: «کفرن نام یک فرعون مصر باستان است. پدرم می‌خواست به یادمان بیاورد که تمدن از آفریقا آغاز شده. نام زیبایی‌ست و افتخار می‌کنم که آن را دارم.»