پاری سن ژرمن - مسی؛ تسویه حساب تلخ/ اکیپ: همه چیز بخشیده نشده/ ماسکرانو: مسی خشمگین، خطرناک است!

به گزارش خبرورزشی، دو سال اقامت در پاریس و عشقی که هرگز شکوفا نشد؛ موفقیت‌هایی در فرانسه و ناکامی‌هایی در اروپا... این عناوین گزارش اکیپ از نبرد امروز پاری سن ژرمن و اینتر میامی است.

روی تابلو نوشته: «پاری‌سن‌ژرمن - اینتر میامی؛ مرحلهٔ یک‌هشتم نهایی جام جهانی باشگاه‌ها». اما برای همه، این مسابقه معنایی فراتر دارد: پاری‌سن‌ژرمن برابر مسی. روزنامهٔ معتبر اکیپ در صفحهٔ اول خود با تیتر طعنه‌آمیزی نوشت: «همه‌چیز بخشیده نشده» و تصویری بزرگ از ستارهٔ آرژانتینی با پیراهن صورتی‌رنگ میامی منتشر کرد. جدالی که هیچ‌کس انتظارش را نداشت، حالا شکل یک تسویه‌حساب تلخ به خود گرفته است.

در آتلانتا، در ورزشگاهی سرپوشیده که هوای خفهٔ پاسادنا را به فراموشی می‌سپارد، PSG تقریباً مطمئن بود که به این مرحله می‌رسد، حتی اگر بوتافوگو لحظاتی آن‌ها را به دردسر انداخت. اما تصور صعود اینتر میامی از گروهی که پالمیراس و پورتو در آن بودند، بیشتر به یک معجزه شبیه بود تا یک پیش‌بینی منطقی.

ضربه‌ای که فراموش نمی‌شود

میامی نه فقط با یک ضربهٔ ایستگاهی کاملاً «مسی‌وار» پورتو را از پای درآورد، بلکه در دقیقهٔ ۸۷ با بازگشت برزیلی‌ها، که دو گل عقب بودند، به تساوی کشیده شد. جالب اینکه حضور مسی در این جام، بیش از آنکه نتیجهٔ افتخارات ورزشی باشد، به تصمیمات فیفا بازمی‌گردد؛ تیمی بدون عنوان قهرمانی یا سهمیهٔ قاره‌ای، اما به لطف صدرنشینی در نیم‌فصل MLS، به عنوان نمایندهٔ کشور میزبان به این رقابت‌ها راه یافت.

جدایی که زخمش هنوز تازه است

ماجرای مسی و پاریس هرگز با لبخند و دست تکان دادن به پایان نرسید. دو فصل، از ۲۰۲۱ تا ۲۰۲۳، پس از وداعی سینمایی و پر اشک با بارسلونا؛ حاصلش تنها دو قهرمانی در لیگ فرانسه بود؛ افتخاری که در لیگی همچون لیگ ۱، حداقل انتظار به حساب می‌آید. اما در اروپا؟ هیچ. پس از خداحافظی مسی، همان تابستان، لوئیس انریکه آمد و ظرف دو سال تیمی ساخت جوان، سرزنده و فاتح اروپا؛ تیمی که بدون نام‌های بزرگی چون مسی، نیمار و امباپه، دوباره اوج گرفت.

با این حال، در خیابان‌های پاریس، به جای قدردانی از میراث این دوره، روایت‌ها تلخ است. به‌خصوص که مسی جام جهانی را هم با پیروزی بر فرانسه فتح کرد. منتقدان گفتند او در زمین راه می‌رفت و بی‌انگیزه بود. اکیپ طعنه زد: «مسی به همان اندازه که به دندانپزشکی علاقه دارد، به رفتن به فرانسه علاقه داشت.»

میامی؛ تیمی بی‌تعادل اما جسور

این معامله، دست‌کم روی کاغذ، برای هر دو طرف سودآور بود. درآمد اینتر میامی چهار برابر شد؛ از ۵۵ میلیون دلار به ۲۰۰ میلیون. باشگاهی که حالا در سطحی جهانی شناخته می‌شود؛ درست مثل نیویورک کاسموس در دههٔ هفتاد با حضور پله. اما با یک تفاوت بزرگ: ستارهٔ آرژانتینی هنوز بازنشسته نشده و همچنان برای آماده‌سازی جام جهانی ۲۰۲۶ با تیم ملی آرژانتین، در اوج می‌جنگد. او بوسکتس، سوارز و جوردی آلبا، دوستان وفادارش از بارسلونا، را هم به آمریکا آورده.

میامی با وجود رگه‌های آرژانتینی در ساختار فنی و هدایت خاویر ماسکرانو، همچنان رنگ و بوی فوتبال آمریکایی دارد؛ تیمی که بیش از اندازه میل به حمله دارد و بوسکتس باید مثل یک موج‌شکن در سیستم ۴-۴-۲، نظم را حفظ کند. سیستمی که اگر تعادل پیدا کند، بسیار خطرناک می‌شود.

خشم، سوختی برای بازگشت

با وجود تمام احترام‌ها به مسی، تصور حذف PSG در این مرحله دشوار است. شکست مقابل بوتافوگو، اگرچه ضربه‌ای به اندازهٔ امتیاز از دست رفتهٔ سینر در پاریس نبود، اما در دل تیمی که خود را شکست‌ناپذیر می‌دید، تردیدهایی کاشت. انتظار می‌رود لوئیس انریکه با همان ترکیب همیشگی ۳-۳-۴ وارد میدان شود؛ با مثلث تهاجمی و بارکولا به جای دمبله، که هنوز روی نیمکت خواهد بود.

انریکه مردی نیست که برای هیچ‌کس، حتی برای مسی، امتیاز خاصی قائل شود؛ اما شاید این بار، شرایط متفاوت باشد. به‌خصوص که ماسکرانو با لحنی هشدارآمیز گفته:
«بهتر است PSG بداند؛ مسی وقتی با خشم بازی می‌کند، از همیشه خطرناک‌تر است. او وقتی چیزی در سر دارد، بیشتر می‌درخشد.»