به گزارش خبرورزشی، بریج و تنیس، سرگرمی‌های طبقهٔ مرفه آمریکای دههٔ ۳۰ بودند؛ کسانی که در اوقات فراغت، میان میزهای بازی و زمین‌های چمن باشگاه‌های خاص و اشرافی در رفت‌وآمد بودند.
در سال ۱۹۳۳، دو روزنامه‌نگار به نام‌های دنزیگ و کی‌یِران، شور و اشتیاق‌شان به این دو سرگرمی را با یکدیگر آمیختند تا یکی از ماندگارترین تعاریف تاریخ ورزش را بسازند: مفهومی که به یکی از شگفت‌انگیزترین دستاوردهای ورزشی اشاره دارد—گرند اسلم.
در آن سال، اتفاقی افتاد: جک کرافوردِ استرالیایی، پس از فتح اوپن استرالیا، رولان گاروس و ویمبلدون، به فینال اوپن آمریکا هم رسید. دو روزنامه‌نگار نوشتند که اگر او پیروز شود، «بالاترین دست ممکن را مانند بازی بریج کسب خواهد کرد». اسلم، دقیقاً همین.
اما کرافورد، که دو ست به یک از فرد پری پیش بود، در استراحت پس از ست سوم (نوعی وقفه که تا دههٔ هشتاد نیز باقی ماند)، برای مقابله با بیماری آسم‌اش، یک لیوان ویسکی نوشید. اما چون هرگز الکل نمی‌نوشید، در گرما و خستگی فروپاشید و در دو ست بعدی تنها یک گیم را از آن خود کرد.
رویایی که از دست رفت
پس از او، تنها چهار نفر بودند که با قهرمانی در سه گرند اسلم دیگر، به اوپن آمریکا رسیده و یک قدم تا تحقق رؤیای جاودانه فاصله داشتند: دان باج و راد لیور این مأموریت تاریخی را کامل کردند؛ اما لئو هوادِ استرالیایی و نواک جوکوویچ، تا فینال رسیدند و در آستانهٔ پیروزی از پا افتادند—تلخ‌ترین پایان ممکن.
هواد، شاید بهترین بازیکن تاریخ در مسابقه‌ای تک‌نفره بود (عیبش، عدم تداوم در فرم بازی‌اش بود). او در سال ۱۹۵۶ در اوپن آمریکا مغلوب هم‌وطنش کن روزوِل شد؛ کسی که پیش از آن، در فینال‌های استرالیا و ویمبلدون نیز شکست‌اش داده بود.
برای نوله، اما، بدترین خاطره و بی‌شک زخم عمیق و فراموش‌نشدنی حرفه‌اش، به فینال اسلم نیویورک در سال ۲۰۲۱ بازمی‌گردد. جایی که در برابر دنیل مدودف ایستاد؛ همان بازیکنی که در فینال ملبورن در ژانویه، تنها ۹ گیم به او داده بود. این آخرین گام برای پیوستن به اسطوره‌هایی چون دان باج و راد لیور بود، و شاید پایانی برای تمام بحث‌ها دربارهٔ بزرگ‌ترین تنیس‌باز تاریخ.
جوکوویچ برای رسیدن به این نقطه، در مرحلهٔ یک‌چهارم نهایی رولان گاروس، نادال را شکست داده بود—بردی که در نگاه بسیاری، دروازهٔ گرند اسلم را به روی او گشوده بود. اما جوکوویچ، با وجود اینکه برای نخستین‌بار حمایت کامل تماشاگران را داشت، زیر بار فشار روحی فرو ریخت و در سه ست کاملاً یک‌طرفه، مغلوب بهترین نسخهٔ تاریخ مدودف شد.
آنچه برای نوله باقی ماند، اندکی تسلی در قالب «ناتمام‌سالانه» بود: فتح چهار گرند اسلم پیاپی، اما نه در یک سال؛ از ویمبلدون ۲۰۱۵ تا رولان گاروس ۲۰۱۶. او همچنین آخرین بازیکنی است که در یک سال، سه اسلم را فتح کرده و در چهار فینال بازی کرده (در سال‌های ۲۰۱۵، ۲۰۲۱ و ۲۰۲۳)—دستاوردی که سینر می‌تواند با قهرمانی در اوپن آمریکا به آن برسد.
با این امید که خاطرهٔ سه امتیاز بازیِ از دست‌رفته در پاریس—که بی‌شک نزدیک‌ترین خویشاوند به رؤیای گرند اسلم برای یانیک محسوب می‌شود—تا ابد با او نماند.