خبری که یکی از نشریات معتبر سوئیسی به آن پرداخته به شدت قابل توجه و می‌تواند برای ما چراغ هدایت به سمت مسیری درست و در راستای اهداف ورزشی و فوتبالیمان باشد.
«فرست‌پُست» گزارش داده پس از اعمال تعرفه ۳۹ درصدی از سوی ایالات متحده آمریکا بر روی کالاهای سوئیسی، سوئیس به‌جای مذاکرات رسمی، از راجر فدرر و جیانی اینفانتینو کمک می‌خواهد تا با جذابیت و دوستی شخصیشان با ترامپ، فشار تعرفه‌ها را کاهش دهند و میلیون‌ها دلار صرفه‌جویی کنند. رئیس‌جمهور سوئیس، کارین کلر-سوتر، دراین‌باره گفته: «اگر شخصیت‌هایی که ترامپ را می‌شناسند با او صحبت کنند، ما مخالفتی نداریم. این راهبردی نیست که بتوانیم به‌طور رسمی دنبال کنیم.»
وقتی در دنیا سیاستمداران از ظرفیت چهره‌های مشهور ورزشی چنین استفاده می‌کنند تا منافع ملی کشور و مردم خود را تامین کنند، چرا ما هرگز در کشورمان به دنبال این کار نرفته‌ایم؟ البته که ورزشکاران زیادی وارد عرصه سیاسی شده‌اند اما خروجی آن -نه برای خودشان- برای منافع ملی چه بوده است؟
حالا مسیر برعکس را ببینید؛ سالهاست فوتبال ما در تدارک یک بازی دوستانه با یک تیم ملی معتبر و بزرگ عاجز است. مدعی هستیم به خاطر تحریم‌ها هیچکس با ما بازی نمی‌کند و پول هم نداریم که به تیم‌های بزرگ بدهیم. اما سوال اینجاست که چرا از ظرفیت روابط شخصی سیاسیون استفاده نکنیم؟
زمانی در دهه ۷۰ شمسی شکایت باشگاه السد از علی دایی و پرسپولیس می‌توانست به غرامت‌های سنگینی برای این ستاره و باشگاه بزرگ ما بیانجامد اما در ملاقات امیر قطر با رئیس جمهور وقت، فقط تنها با یک جمله آن هم موقع خداحافظی، به قول امیر قطر پرونده خلاص شد و پی کارش رفت!
همین حالا سیاسیان زیادی را می‌شناسیم که به فوتبال علاقه و با ملی پوشان و بازیکنان استقلال و پرسپولیس، دوستی و رفت و آمد دارند. آنها در میان مقامات سایر کشورها هم دوستانی دارند، آیا تاکنون کسی از آنها خواسته که به نمایندگی از فدراسیون فوتبال برای انجام مراودات ورزشی کمک کنند؟
چرا همیشه باید ورزش و علاقه مردم به ورزشی ها خرج سیاسیون و سیاست شود؟ یعنی امکان دوطرفه شدن این ارتباط وجود ندارد تا ورزش هم از روابط شخصی سیاسیون سود ببرد؟
بیشتر بخوانید: فرمان تازه ترامپ برای المپیک ۲۰۲۸: ورود این افراد ممنوع!