نوشتن نام بازیکن در پشت پیراهن، بالای شماره، دو دهه‌ای هست که در فوتبال دنیا باب شده و یکی از آن مواردی است که برای بهتر دیدن و شناخت تماشاگر تلویزیونی وارد فوتبال شد. درست مثل داستان کارت‌های زرد و قرمز که از بعد ورود تلویزیون به عرصه پخش مسابقات فوتبال، وارد این رشته فراگیر شد.
در همه جای دنیا بازیکنان نام خانوادگی خود را پشت لباس می‌نویسند و معمولاً اسم کوچک یا اسم میانی آنها به صورت اختصاری با حرف اول درج می‌شود. اما حالا اگر کمی با دقت بیشتر به فوتبال خودمان نگاه کنید خواهید دید که متاسفانه روز به روز بر تعداد کسانی که از همین اتفاق ساده، یک حاشیه برای حواس پرتی می‌سازند، اضافه می‌شود!
ای کاش قانونی در این زمینه وضع می‌شد تا بازیکنان این همه وقت صرف سوژه یابی و حاشیه سازی نکنند! درست مثل داستان تتو که تا همین یک دهه قبل، یکی از موارد ممنوعه در فرهنگ و به طبع ورزش ما بود و موردی مثل اشکان دژاگه وقتی برای بازی به تیم ملی آمد، مجبور می‌شد در اوج گرمای تابستان استریج آستین بلند بپوشد!
هیچکس با اصل و ریشه قضیه مشکلی ندارد. زندگی شخصی هر کس به خودش مربوط است ولی در تمام دنیا به ریشه‌های فرهنگی خود احترام می‌گذارند. اینجا با احترام نگذاشتن افراد هم کاری نداریم، موضوع پیامدهایی است که همین اتفاقات ساده برای بازی بازیکن و کیفیت فنی فوتبال او دارد.
نمونه‌های بسیاری سراغ داریم که برای نشان دادن تتو تازه خود، به حرکتی غیر متعارف دست زده و باعث لطمه خوردن باشگاه و خود فرد شده‌اند. بازیکنی که اخراج می‌شود، در همان مسابقه تیمش را ۱۰ نفره و بازی بعد از وجود خودش محروم کرده است. درست به همین دلیل خیلی از باشگاه‌ها در قرارداد بازیکن -به خصوص آنها که سابقه بدی در کارت گرفتن دارند- جریمه‌های سنگینی برای کارت بی‌دلیل می‌گذارند.
خب چه فرقی دارد، بازیکنی که کارت قرمز گرفته با کسی که محروم انضباطی بخاطر نشان دادن تتوهایش شده؟ در هر دو حالت باشگاه و مربی به مشکل می خورند.
تتو ذهن بازیکنان ما را منحرف کرد و آنها به جای تمرکز روی مسابقات مهم و حساس، بیشتر نگران این بودند که تتو جدید آنها به این بازی برسد و زمانی را که باید صرف استراحت و تمرکز می‌کردند، زیر سوزن تتوکار نشستند! حالا این اسامی عجیب و غریب پشت پیراهن بازیکنان، تبدیل به سوژه ای تازه برای حواس پرتی شده است.
اینکه اسم خود را به اختصار بنویسی یا از یک اسم مستعار برای خود استفاده کنی، به اندازه کافی مغایر با دلیل و فلسفه این اتفاق در فوتبال دنیا هست. چه رسد به اینکه برخی به این موضوع به چشم طرح معما نگاه می‌کنند تا ناخودآگاه رسانه‌ها را به قضیه حساس و دلیلی برای توی چشم بودن داشته باشند!
و کیست که نداند فوتبالیستی که عادت کند حتی به قیمت حاشیه‌های مخرب، توجه رسانه را داشته باشد، برای توی چشم ماندن دست به هر کاری می‌زند که لطمه‌اش را باشگاهش می‌خورد!