در فوتبال دنیا ژوزه مورینیو نامی بسیار بزرگ و معتبر است. همه از کارنامه درخشان او اطلاع دارند و به اندازه افتخارات با تیم‌های بزرگی که داشته، با رفتارها و حرف‌هایش در ذهن فوتبال دوستان و تاریخ فوتبال باقی مانده است.
مورینیو که تجربه و سابقه کار در لیگ‌های بزرگ دنیا را دارد، به عنوان مترجم بابی رابسون در بارسلونا کارش را در فوتبال آغاز کرد. او هرگز بازیکن فوتبال به شکل حرفه‌ای نبود و کیست که نداند چنین افرادی کاری بسیار سخت‌تر برای موفقیت در مربیگری دارند.
مورینیو با حرف‌ها و رفتارهایش احترام بازیکنان و رقبا را برانگیخته و روی همکاران و هواداران فوتبال نیز تاثیر زیادی می‌گذارد. البته که گاه حاشیه‌های او کار دستش داده و باعث شده نتواند نتیجه‌ای در خور نامش بگیرد، ولی کسی نمی‌تواند از تاثیر مورینیو روی فوتبال در دو دهه اخیر به سادگی بگذرد.
مورینیو در ابتدای دهه دوم هزاره سوم اینتر را به قصد رئال مادرید ترک کرد. او با پورتو و اینتر قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شده بود و همه انتظار داشتند با رئال هم این عنوان را تکرار کند، اما او بدشانس بود که به بارسای گواردیولا و مسی در اوج خورد.
شاید اگر هر کس دیگر بود، به واسطه ناکامی در مهم‌ترین پروژه زندگی، هرگز بارسا و به خصوص شخص مسی را نمی‌بخشید. به خصوص که مورینیو پرتغالیست و در دوگانه هم وطن نامدارش با نابغه آرژانتینی، هیچکس خرده نمی‌گرفت اگر طرف کریستیانو رونالدو را بگیرد.
ولی مورینیو با یک اظهار نظر دوباره همه را غافلگیر کرد؛ سرمربی کنونی فنرباحچه ترکیه در گفت‌وگو با رسانه برزیلی Sportynet و در پاسخ به این سوال که «کدام بازیکن بیشترین تأثیر را در رشد شما به‌عنوان مربی داشته است؟» به‌طرز غافل‌گیرکننده‌ای پاسخ داد: مسی. چون هر بار که مقابل او قرار می‌گرفتم، مجبور می‌شدم خیلی فکر کنم و راه‌حل‌های تازه‌ای پیدا کنم.
اگر به عمق این نظر دقت کنید، راز موفقیت مورینیو و رمز پیشرفت برای هر مربی در فوتبال در آن نهفته است. اینکه فوتبال یک ورزش گروهی است و هیچ نامی -هرچقدر بزرگ- به تنهایی در آن موفق نمی شود. اینکه در عین رقابت، کسی در فوتبال موفق‌تر است که از حریفش بیاموزد.
جالب اینکه ادبیات تمام نامداران ورزش جهان در این زمینه مشابه است، همه به رقیب خود بسیار احترام می گذارند. خود رونالدو و مسی در تمام این سال‌ها که با تیم‌های ملی و باشگاهی خود -در اسپانیا و اروپا و جام جهانی- بیشترین رقابت را داشتند، با وجود نطر هواداران متعصب، همیشه بیشترین احترام را برای هم قائل و نقش یکدیگر را در پیشرفت خود ستایش می کنند.
اگر می‌خواهیم در فوتبال موفق باشیم هیچ الگویی بهتر از این نیست. در فوتبال مربی، رییس است اما شاگردانش را مثل فرزندان خود می بیند. همه به هم کمک می کنند تا تیم موفق باشد. رقیب را آنطور که هست، می بیند و ارزش او را پایین نمی آورد. هیچکس کامل نیست و در هر لحظه باید از همه بیاموزید!
همچنین ببینید: اعتراف مورینیو درباره لیونل مسی/ راز بزرگ آقای خاص پس از سال‌ها سکوت فاش شد!