هیچکس در فوتبال ایران دل خوشی از دلال‌هایی که باعث بدنامی ایجنت‌ها هم شده‌اند، ندارد اما انگار ادبیات اظهار نظر در این زمینه به مرحله خطرناکی رسیده است. مرحله ای که حرمت شکنی را باب و اجازه اهانت به هرکسی را با برچسب «دلال» می دهد و این راه به جای خوبی ختم نمی شود.
در تمام دنیا خانواده فوتبال اعضای مشخصی دارند که هیچ کدام را نمی‌توان از این رشته محبوب حذف کرد. بازیکنان، مربیان، مدیران، داوران، رسانه‌ها، هواداران و ایجنت‌ها، اعضای رسمی خانواده فوتبال هستند و هر کدام باید به کار خود به درستی بپردازند تا این رشته چرخ این رشته پرطرفدار بچرخد.
اگر قرار باشد هر کدام از اعضای این خانواده در کار دیگری دخالت کند، سنگ روی سنگ بند نشده و نه به نفع خود آن عضو است و نه فوتبال! همانطور که بازیکن نمی‌تواند مربیگری یا مدیریت کند، هواداران هم نمی‌توانند ایجنت یا رسانه باشند یا بالعکس!
در فوتبال حرفهای جایگاه هر عضو خانواده مشخص است و همیشه مشکل آنجایی آغاز می‌شود که افراد بخواهند از حیطه خود تجاوز و وارد حیطه دیگران شوند. این آسیبی است که از ورود «دلال‌های بدون مجوز» به فوتبال ما وارد شد و حالا خود ایجنت‌ها بیش از سایرین از دست این گروه می‌نالند.
اما این وسط اتفاقاتی هم می‌افتد که باید پیگیری شود. از جمله حرفهای مجتبی فریدونی عضو هیئت مدیره باشگاه استقلال که در قالب یک استوری زده شد و روزی دیگر، علیرضا منصوریان و امیرحسین صادقی پیشکسوتان استقلال آنها را به شکل دیگر بیان کردند. حرف‌هایی که تا پیش از این با ادبیات محترمانه از دهان بسیاری مربیان و بازیکنان شنیده شده بود اما آنقدر پیگیری نشد که حالا کار به این ادبیات رسیده است.
واقعا چطور می‌شود که انسان‌ها از یکدیگر با برچسب حیوانات و الفاظی همچون کفتار یاد می‌کنند؟ اصلاً یک عضو هیئت مدیره چرا باید اینطور مستقیم وارد امور اجرایی باشگاه شود؟ اگر امیرحسین صادقی را به عنوان یک منبع موثق قبول داشته باشیم، چطور کسی پیگیر حرفهای او در مورد صالح حردانی نمی‌شود؟
رفت و آمدهای پرهزینه در فوتبال ایران هر فصل بیشتر شده و در هر پنجره نقل و انتقالاتی، آسیب مالی بیشتری به پیکره فوتبال می‌زنند. اما وقتی قرار باشد این آسیب به بازیکن و مربی هم سرایت کند، دیگر چه لذتی می‌توان از این فوتبال برد؟
