امیرعلی آذرپیرا نماینده ایران در آخرین کشتی مسابقات جهانی ۲۰۲۵ زاگرب بود که با شکست مقابل «کایل اسنایدر» به مدال نقره قناعت کرد. قهرمان بزرگ آمریکایی که ۱۰ مداله شد و این کشور با سومین مدال طلا در صدر جدول مدالی ایستاد و برتری دو بر یک مقابل کشتی‌گیران ایرانی را به نام خود زد.
بیشتر بخوانید: کشتی آزاد بازهم در سد یانکی‌ها گیر کرد؛ آمریکا با طلای آخر، اول شد!
در حالت طبیعی، یک جوان ۲۳ سه ساله شانسی مقابل قهرمان بزرگ جهان و المپیک ندارد. به خصوص که این کشتی‌گیر جوان ما تمام ۱۲ ماه گذشته –پس از پایان المپیک پاریس تا این مسابقات جهانی- را پس از عمل جراحی سنگین روی زانو، صرف ریکاوری و فیزیوتراپی کرده و فقط در یکی دو ماه اخیر توانست تمرینات معمولی کشتی را انجام دهد.
با این شرایط، همین که آذرپیرا توانست در مسابقات جهانی روی تشک آمده و مدال بگیرد، بسیار با ارزش بود و قطعاً آینده از آن اوست. پس چرا ما اینقدر بابت این شکست ناراحت هستیم؟!
اول- به خاطر اینکه خود آذرپیرا پسری بسیار شایسته و با اخلاق است. او لیاقت خود را سال قبل در المپیک نشان داد که در اولین میدان با دوبنده بزرگسالان، به مدال با ارزش برنز رسید.
دوم- به خاطر بردن احمد تاج الدینوف؛ نابغه داغستانی که در این دو سال اخیر با اقتدار و بردن همه رقبا، قهرمان جهان و المپیک در وزن ۹۷ کیلو شده بود. وزنی که برای اتحادیه جهانی آنقدر مهم است که بیشتر اوقات مسابقه فینالش، حسن ختام و پایانی بر مسابقات جهانی است. جایی که بزرگترین نامداران دنیا حضور داشته و دارند.
اینجا را هم بخوانید: تعریف و تمجدی اسنایدر از آذرپیرا: او یک مبارز سرسخت است
اما شاید مهمترین دلیل این بود که آذرپیرا قبلاً دو بار اسنایدر را شکست داده و علی القاعده همه می‌گفتند: «تا سه نشه، بازی نشه!» یک بار در جام جهانی کشتی و بار دوم و مهمتر، در رده‌بندی المپیک ۲۰۲۴ پاریس! تا آن لحظه؛ اسنایدر مثل حسن یزدانی در ۹ دوره حضور جهان و المپیک، هرگز دست خالی نمانده و ۹ مدال داشت! اما در پاریس به آذرپیرا باخت و پنجم شد تا برای اولین بار دست خالی برگردد.
اما باز این‌ها تمام دلایل افسوس و حسرت ما نیست. همین امیرعلی با وجود مصدومیت، می‌توانست همین مسابقه فینال را ببرد. ولی این بار از بعد آن خاک و برتری ۲-۱ برای دو و نیم دقیقه، فقط می‌خواست کشتی را اداره کند که مقابل یک غول عنواندار، شدنی نیست.
در ثانیه‌هایی که کشتی ۲-۱ به سود ما بود، امیرعلی آنقدر به فکر اداره کشتی و حفظ نتیجه بود که در یک صحنه بعد یک پیش‌انداز می‌توانست دو امتیاز بعدی را بگیرد اما به جای پریدن پشت اسنایدر، تنها ایستاد و تماشا کرد تا او هم بلند شود!
آذرپیرا زمانی که برای کشتی نیمه نهایی مقابل تاج الدینف روی تشک می‌آمد، از چهره و نوع راه رفتنش مشخص بود که برای بردن می‌آید. در هر رشته ورزشی، برق چشمان قهرمان قبل از مسابقه، همه چیز را لو می‌دهد. نحوه روی تشک آمدن کشتی‌گیر، نشان می‌دهد که برای برد آمده یا اداره کشتی!
اینجا را بخوانید: به‌خاطر شاگردانت هم که شده دیگر جشن نگیر آقا پژمان!
ما دل مان سوخت؛ چون امیرعلی مثل دیدار نیمه نهایی روی تشک نیامد. او آمده بود تا با تکیه بر دو برد قبلی و برتری روانی و البته قضا و قدر و تقدیر، قهرمان جهان شود. همان زیری که در ۵ ثانیه آخر گرفت را چرا زودتر نگرفت؟ در کشتی‌های اول هم آشکارا مشخص بود که در اوج آمادگی نیست.
البته که آینده از ان آذرپیرای جوان است و او خیلی زود این شکست را جبران خواهد کرد.
اینجا را بخوانید: بازگشت مصدومان با مدال؛ کشتی الگویی برای فوتبال!