همه از رابطه خوب علیرضا دبیر با امیر قلعه نویی اطلاع داریند. رئیس فدراسیون کشتی همین چند وقت قبل در مقابل هجمه فراوان روی قلعه نویی، از او حمایت کرد. هر دو بچه جنوب شهر تهران هستند و همه می‌دانند که دبیر چقدر فوتبالی است و اگر کشتی‌گیر نمی‌شد، شاید مثل حسین عبدی که از شاگردان پدرش در ۱۳ آبان بود، فوتبالیستی قابل در سطح ملی بود.
اما تیم ملی فوتبال کشورمان به روسیه رفت و در ولگوگراد به این تیم که رتبه پایین‌تری نسبت به ما در رنکینگ فیفا دارد، باخت. روسها نیز از نظر تحریم و بایکوت بین‌المللی شرایطی مشابه ما دارند ولی بدتر از نتیجه، نمایش تیم ما بود که فقط دنبال توپ و بازیکنان روسیه می‌دوید!
این بازی و این نمایش به خیلی‌ها برخورد. به خصوص که هنوز یک ماه از غرورآفرینی کشتی‌گیران ما در مسابقات جهانی نگذشته است. ورزشی‌ها می‌دانند که در دنیای کشتی، ایران و روسیه در کنار آمریکا سه ابر قدرت همیشگی هستند که بر سر تک تک اوزان و مدال‌ها با یکدیگر رقابت دارند.
این ویدیو را هم ببینید: دبیر: عده‌ای توقع دارند تیم‌ملی قهرمان جام جهانی شود!
برای تکمیل پرونده پیوند این بازی با کشتی، نام یکی از بازیکنان ملی‌پوش روسیه کافی بود. سعدالله اف که در نیمه دوم از دقیقه ۶۸ به میدان آمد و تقریبا هر کار دلش خواست، در زمین ما کرد. به طوری که گزارشگر مجبور می‌شد بارها نام او را بر زبان بیاورد!
وقتی آن نمایش و آن نتیجه -که با توجه به شرایط بازی معلوم بود- به جا ماند، وقتی تانک روسها هم از کشتی به فوتبال آمد، خیلی‌ها گفتند کاش علیرضا دبیر شاگردانش را به جای تیم ملی فوتبال به روسیه می‌برد! در آن صورت در کشتی که قطعاً روسها را شکست می‌دادیم و حتی اگر قرار بود تیم‌های کشتی دو کشور با یکدیگر فوتبال بازی کنند، شک نکنید که باز ما با اختلاف برنده بودیم!