آنقدر ماجرای رفتن رضا درویش از پرسپولیس قطعی بود که خود ما در خبرورزشی بارها نوشتیم این اتفاق دیر و زود دارد اما سوخت و سوز ندارد! زمانی که سکوها علیه مربی یا مدیر به حرکت درآیند، دیگر فلک هم نمی‌تواند شما را نگه دارد!
اینجا را بخوانید: روزشمار رفتن مدیرعامل استارت خورد؟ اتمام حجت مالک پرسپولیس با درویش؟!
در این فوتبال از پرویز دهداری و علی پروین تا امیر قلعه نویی و یحیی گل محمدی -با کوله باری از جام و افتخار و نام بزرگی که تریلی هم آن را نمی‌کشید- وقتی از سکوها شعار «حیا کن رها کن» خوردند، رفتند. دیگر حساب کنید تکلیف مدیرانی که فوتبالی نیستند و به واسطه ارتباط می‌آیند، چیست!
وقتی اسطوره‌هایی که تمام عمرشان را در فوتبال بوده‌اند، نمی‌توانند مقابل خواست مردم مقاومت کنند، کدام وزیر و وکیل یا سفیر و امیر، می‌تواند پشت انتخاب خود ایستاده و صندلی مدیریت یک باشگاه را برای فرد مورد نظرش حفظ کند؟
رضا درویش رفت. چیزی که قطعی و مشخص بود. اما در این رفتن، به شکلی عجیب عدد ۴ نقش داشت!
او به ۴ سالگی روی صندلی مدیریت پرسپولیس نرسید. درویش از ۲۲ دی ۱۴۰۰ نشست و ۲۶ مهر ۱۴۰۴ رفت. نقش عدد ۴ برای او تنها محدود به این‌ها نمی‌شود، درویش در دوران مدیریتش ۴ جام شامل ۲ لیگ برتر، یک جام حذفی و یک سوپرجام گرفت و در حسرت پنجمی ماند!
یحیی گل محمدی، اوسمار، گاریدو، کریم باقری، کارتال و وحید هاشمیان مربیانی بودند که در دوران درویش، در پرسپولیس حضور داشتند. او وقتی آمد که یحیی گل محمدی حضور داشت، ضمن اینکه کریم باقری هم مربی موقت بود تا باشگاه بتواند مربی تازه بیاورد. به این ترتیب می‌بینیم که درویش برای نیمکت پرسپولیس هم ۴ انتخاب داشت!
اگر به لقب او «درویش پرز» نگاه کنیم، باید کارنامه نقل و انتقالاتی اش را بررسی کنیم که خودش آن را نقطه قوتش می داند. و اینجا هم جالب است که ۴ خرید ناکام خارجی، بیشترین ضربه را به درویش زدند! شاید شما فقط نبیل باهویی را به یاد بیاورید اما لوکاس ژوائو، شرزود تمیروف و شیخ دیاباته هم خرید درویش بودند!
در بین بازیکنان ایرانی هم ۴ نفر بیشترین ضربه را به مدیریت درویش زدند؛ علیرضا بیرانوند، مهدی ترابی، رامین رضاییان و دانیال اسماعیلی فر که رفتن آنها و برنگشتنشان، بزرگترین لطمه به درویش بود!
اینجا را بخوانید: بودن یا نبودن؛ مساله پرسپولیس با درویش!