کارلو آنچلوتی تقریباً تمام افتخارات ممکن در فوتبال باشگاهی را به دست آورده، اما حالا بزرگ‌ترین آرزوی او در سطح ملی معنا پیدا می‌کند. این مربی باتجربه ایتالیایی که اکنون هدایت تیم ملی برزیل را بر عهده دارد، در تعقیب تنها جامی است که در کارنامه پرافتخارش غایب مانده: جام جهانی فوتبال. با نزدیک شدن به رقابت‌های ۲۰۲۶، مأموریت او هم تاریخی است و هم احساسی؛ پایان دادن به دو دهه و نیم ناکامی برزیل و شاید رویارویی با سرزمین مادری‌اش، ایتالیا، در فینال.
وقتی آنچلوتی پس از قهرمانی دیگر در لیگ قهرمانان اروپا با رئال مادرید در سال ۲۰۲۴ از این باشگاه جدا شد، کمتر کسی گمان می‌کرد مقصد بعدی‌اش تیم ملی برزیل باشد. اما برای مردی که ۲۹ جام بزرگ اروپایی را فتح کرده، وسوسه هدایت پرافتخارترین تیم ملی جهان غیرقابل انکار بود.
او درباره این تصمیم گفته است: «هدایت تیم ملی برزیل، موفق‌ترین تیم تاریخ فوتبال، فرصتی بود که نمی‌توانستم رد کنم. از شور و اشتیاق مردم این کشور آگاه بودم، اما زندگی در میان آن تجربه‌ای کاملاً متفاوت است. وقتی برزیل بازی می‌کند، کشور از حرکت می‌ایستد.»
انتصاب او در میانه سال ۲۰۲۴ آغازگر فصلی تازه برای سلسائو بود. تا ژوئن ۲۰۲۵، آنچلوتی توانست برزیل را با پیروزی ۱-۰ مقابل پاراگوئه، به لطف گل وینیسیوس جونیور، در انتحابی جام جهانی پیش ببرد. کارنامه‌اش در چهار دیدار نخست (دو برد، یک تساوی و یک شکست) نشان‌دهنده رویکردی عملگرایانه و مبتنی بر انسجام دفاعی و نظم تاکتیکی است؛ ویژگی‌هایی که سال‌هاست در تیم ملی برزیل کمرنگ شده بود.
تیم آنچلوتی صرفاً بر پایه عملکردهای نمایشی و مهارت‌های فردی بنا نشده، بلکه بر کنترل و تعادل استوار است. او که به آرامش، ثبات ذهنی و مهارت در مدیریت بازیکنان شهرت دارد، در تلاش است تیمی بسازد که میان زیبایی و کارایی توازن برقرار کند. خودش می‌گوید: «ما برای قهرمانی آمده‌ایم و آن را پنهان نمی‌کنیم. رویای ما، فتح ششمین جام جهانی است. انتظارات زیاد است، اما اشتیاق نیز کم‌نظیر است. اینکه ۲۴ سال است قهرمان نشده‌ایم، سنگینی خاصی دارد. امیدوارم این عدد به ۲۸ نرسد!»
انتخاب‌های فنی او البته بدون حاشیه نبوده است. غیبت نیمار به دلیل مصدومیت طولانی‌مدت و کنار گذاشته شدن موقت وینیسیوس و رودریگو باعث تعجب بسیاری شد. اما آنچلوتی با قاطعیت توضیح داد که «آمادگی جسمی، فرم و تعادل تیمی» برایش بر شهرت بازیکنان مقدم است. او در جریان رقابت‌های انتخابی ۲۰۲۵ با دعوت از چهره‌های تازه‌ای چون کایو هنریکه و کایو ژرژ، بر اهمیت شناخت شخصی هر بازیکن تأکید کرد.
با این حال، برخی در برزیل نسبت به حضور یک مربی خارجی در رأس تیم ملی خوش‌بین نیستند. امرسون لئاو، دروازه‌بان و سرمربی پیشین سلسائو، انتصاب آنچلوتی را «نمادی غم‌انگیز از وضعیت مربیگری در کشور» توصیف کرده و گفته است: «اینکه باید یک خارجی بیاید چون مربیان خودمان نتوانسته‌اند موفق شوند، ناامیدکننده است. هدایت برزیل بسیار سخت‌تر از رئال مادرید است؛ اینجا، کل ملت تو را قضاوت می‌کند.»
او همچنین توانایی آنچلوتی در شناخت استعدادهای بومی و شیوه ارتباطی‌اش را زیر سوال برده و هشدار داده است که «کارش بسیار دشوار خواهد بود.» این انتقادها یادآور فشار سنگینی است که همیشه با نیمکت تیم ملی برزیل همراه بوده؛ جایی که هر تصمیم فنی به موضوعی ملی تبدیل می‌شود و هر نتیجه، داوری‌ای جمعی به دنبال دارد.
اما آنچلوتی، که سال‌ها زیر شدیدترین فشارهای باشگاهی کار کرده، بی‌تفاوت به حاشیه‌ها مسیر خود را دنبال می‌کند. او می‌گوید: «تمرکز من بر آمادگی، اتحاد و باور است. جام جهانی میدان دشواری خواهد بود، اما هدف ما روشن و مشخص است.»
با وجود قهرمانی در لیگ‌های ایتالیا، انگلیس، فرانسه، آلمان و اسپانیا، و پنج عنوان تاریخی در لیگ قهرمانان اروپا، قلب آنچلوتی هنوز برای لحظات شاعرانه فوتبال می‌تپد و رویای او رنگی کاملاً شخصی دارد.
او در گفت‌وگویی صادقانه اعتراف کرده است: «دوست دارم فینال بین برزیل و ایتالیا باشد. برای من از نظر احساسی، اتفاقی بسیار زیبا خواهد بود.»
تصور حضور آنچلوتی بر نیمکت برزیل در فینال جام جهانی ۲۰۲۶ در برابر کشور زادگاهش، تصویری سینمایی و دراماتیک است. برای برزیل، این فرصت پایان دادن به ۲۴ سال ناکامی خواهد بود؛ و برای آنچلوتی، تلاشی برای دستیابی به افتخاری که هیچ مربی خارجی پیش از او به آن نرسیده؛ قهرمانی جهان با سلسائو.
او در گفت‌وگویی با فیفا این رویا را چنین خلاصه کرده است: «من هر افتخاری را که ممکن بوده به دست آورده‌ام، اما رویایم این است که دوباره برزیل را قهرمان جهان کنم.»
همچنین بخوانید: سرمربی سابق تیم ملی انگلیس به لیگ برتر برمی‌گردد؟