در زمان مربیگری قلعه نویی، مشکل خط دفاعی عاملی بوده که در تورنمنت‌های مختلف، مانع نتیجه گیری تیم ما شده است. در جام ملتهای آسیا ناهماهنگی خط دفاعی، باعث شد دربرابر قطر که از حریف جلو بودیم، بازی را واگذار کرده و از رسیدن به فینال باز بمانیم. حتی کار به جایی رسید که در تورنمنت کافا هم به دلیل ضعف خط دفاعی، نتوانستیم مقام قهرمانی خود را حفظ کنیم.
کادر فنی تیم ملی، چاره را در جذب کسی دیدند که بتواند خط دفاعی ما را سر و سامان دهد و برای همین، آنتونیو گالیاردی؛ از مکتبی آمد که فوتبال آن به دفاع بتونی، شهرت یافته است. شاید رو آوردن به کارهای دفاعی، بازگشت به دوران کی روش را تداعی کند اما همه می‌دانیم سبک دفاعی مربی پرتغالی، مستلزم داشتن بازیکنان دونده و جنگنده است که تیم فعلی با میانگین سنی بالا، پتانسیل اجرای آن روش را ندارد و حتی در آخرین دوره حضور مربی پرتغالی، با پا به سن گذاشتن بازیکنان، این راهکار به بن بست خورد.
تیم ملی در زمان کارلوس کی روش اگر چه توپ را به حریف می‌داد اما برای باز پس گیری آن، بازیکنانی داشت که دارای قدرت پرس بالایی بودند. تیم ملی فعلی توان اجرای بازی پر فشار و با دوندگی زیاد را نداشته و در مخیله کادر فنی تیم اجرای چنین سبکی جای ندارد.
از نظر کادر فنی تیم ملی با اسکواد فعلی، تنها سبک دفاعی قابل اجرا سبک دفاع ایتالیایی؛ عقب نشینی و بستن فضاها و چشم داشتن به ضد حمله و گلزنی در ضربه‌های ایستگاهی است که ماموریت اجرای آن به عهده گالیاردی گذاشته شده است. در بازی اول تورنمنت امارات، این سبک دفاعی جواب داد و تیم ملی مقابل کیپ ورد، گلی دریافت نکرد اما این روش در بازی فینال مقابل ازبکستان، محک جدی خواهد خورد.
در دیدارهای پر تکرار مقابل ازبک‌ها، اغلب دروازه ما باز شده و حالا که کاناوارو هدایت حریف ما را به عهده گرفته، تقابل با ازبکستان سخت تر خواهد بود. باید منتظر شد و دید در دوره ای که تیم ملی فوتبال ایتالیا حال و روز خوبی نداشته و در آستانه سومین ناکامی متوالی در رسیدن به جام جهانی قرار دارد، پیروی از کاتاناچیو می‌تواند فوتبال ما را به ساحل خوشبختی برساند؟
عبدالقادر پوزیده| باشگاه خبرنگاران آزاد