در بازی نهایی تورنمنت چهارجانبه العین، ایران و ازبکستان بار دیگر به یکدیگر رسیدند. دو رقیبی که در این سال‌ها بیشترین تقابل را با هم داشته و به خاطر نتایج قبلی هیچ کدام دوست نداشت بازنده این رقابت باشد.
وقتی ترکیب اصلی تیم ملی اعلام شد، همه فهمیدند که سرمربی تیم ملی روش ۴-۴-۲ لوزی را برای تیمش انتخاب کرده است. یک روش تهاجمی که در هنگام حمله، ۵ حمله ور به سمت دروازه حریف روانه می‌شوند.
شجاع مثل بیرانوند، تنها بازیکن ثابت مشخص از قبل در بخش دفاعی بود. بار دیگر در کنار مجید حسینی در قلب دفاع و این بار صالح حردانی دفاع راست بود و میلاد محمدی دفاع چپ که هر دو بازی قبل به صورت ذخیره وارد میدان شدند.
سعید عزت اللهی مثل همیشه هافبک دفاعی پست ۶ و سامان قدوس پلی میکر جلوی او بود. مهدی هاشم نژاد هافبک راست و امیرحسین حسین‌زاده هافبک چپ، یعنی دقیقاً برعکس پای تخصصی برای به تو زدن و شلیک مستقیم در حمله نه برای ارسال سانتر!
در روش قدیم، هافبک راست پا در سمت راست بازی می‌کرد و چپ‌پا در سمت چپ، برای اینکه بتوانند در حال حرکت توپ را با پای تخصصی ارسال کنند. اما با ظهور مسی و رونالدو سبک فوتبال عوض و وینگرها در سمت مخالف پای تخصصی خود اوج گرفتند. برای اینکه بتوانند به تو زده و مستقیم شلیک کنند. مسی چپ پا همیشه سمت راست بازی کرده و رونالدو راست پا در سمت چپ!
زوج طارمی و علیپور هم به یاد پرسپولیس، دوباره در نوک حمله بودند. قلعه نویی ترکیبی کاملاً تهاجمی چید، یعنی در حالت حمله علاوه بر طارمی و علیپور و پشت سر آنها قدوس، مهدی هاشم‌نژاد و امیرحسین حسین‌زاده نیز در طرفین این مثلث به خط آتش یاری می رساندند. آنها اجازه شلیک مستقیم به دروازه حریف داشتند.
اما با خروج سعید عزت اللهی و زیر فشار رفتن تیم در نیمه اول، قلعه نویی ترجیح داد در شروع نیمه دوم نورافکن را به جای هاشم نژاد به زمین فرستاده و ترکیب تیم را دوباره ۴-۲-۳-۱ کند. چهار مدافع اولیه در کنار قربانی و نورافکن به عنوان دو هافبک دفاعی، سامان قدوس وینگر راست، امیرحسین حسین‌زاده وینگر چپ و مهدی طارمی در مرکز و پشت سر علی علیپور به عنوان تک مهاجم در نوک که البته جای خود را با طارمی عوض می‌کرد.
با اخراج خوسانف در دقیقه ۶۹ قلعه نویی دست به دو تعویض همزمان در دقیقه ۸۱ زد و علیرضا کوشکی و محمد مهدی محبی را به جای حسین‌زاده و سامان قدوس -که مشغول بازی در دو وینگر چپ و راست بودند- به میدان فرستاد تا با استفاده از انرژی و انگیزه و جوانی آنها در دقایق باقیمانده بازی و وقت‌های اضافه، تغییر تاکتیک و سیستم داده و با حداکثر فشار روی دروازه ازبکستان حمله کند.
در این دقایق دوباره سیستم تیم ما ۴-۴-۲ شد اما این بار ۴-۴-۲ خطی چرا که قربانی و نورافکن در عرض یکدیگر بازی می‌کردند و محبی و کوشکی به عنوان هافبک‌های کناری به زوج طارمی و علیپور یاری می‌رساندند.
آخرین تعویض ما هم حضور دانیال اسماعیلی‌فر در دفاع راست به جای صالح حردانی بود. علیرضا کوشکی از سمت چپ نفوذهای ویرانگری داشت و با حضور دانیال، امکان تکرار این فشار از سمت راست هم وجود می‌داشت. البته دو دقیقه در زمان بازی و سه دقیقه وقت‌های اضافه، فرصت زیادی برای دانیال باقی نمی‌گذاشت تا در بازی تاثیر بگذارد.
با این همه در نهایت، این مسابقه بدون گل به پایان و در ضربات پنالتی جام قهرمانی نصیب ازبکستان شد.
اینجا را بخوانید: امیدوار کننده مثل ستاره پرسپولیس!