استقلال در شبی که نیاز مبرمی به کسب سه امتیاز داشت، مقابل الوصل به تساوی خانگی رسید تا کار صعود این تیم به اما و اگر برسد و آبی‌ها فقط با برد در دیدار آخر راهی مرحله حذفی خواهند شد. داده‌های آماری این بازی می‌تواند عملکرد بازیکنان استقلال در بخش‌های مختلف را به خوبی نشان دهد. استقلال هجومی شروع کرد و خیلی زود به گل رسید ولی در ادامه این الوصل بود که کنترل بازی را در دست گرفت و حاکم بازی بود. بیرون رفتن الحدادی ضربه بزرگی در فاز هجومی به استقلال زد و این تیم آمار خوبی در خط حمله ، پرس حریف و خلق موقعیت ایجاد نکرد. با این حال عملکرد چند بازیکن استقلال مثل اندونگ و قلی زاده موثر و قابل تحسین بود. آمار می‌گوید این دو با توجه پست بازی و شرح وظایفشان بهترین آمار و عملکرد را داشتند و کاملا نمره قبولی می‌گیرند. در تحلیل جامع این مسابقه می‌توان به یک واقعیت روشن رسید: استقلال در فازهای مختلف بازی ترکیبی از درخشش‌های فردی و ضعف‌های ساختاری را ارائه داد؛ موضوعی که هم پتانسیل‌های مهم تیم را نشان می‌دهد و هم نیازهای فوری برای اصلاح در دیدارهای بزرگ آسیایی را برجسته می‌کند.
در بخش ریکاوری و بازپس گیری توپ، عملکرد دیدیه اندونگ نقطه اوج نمایش دفاعی استقلال بود. او با ۱۰ ریکاوری، بهترین بازیکن زمین در فاز تخریب بازی و قطع جریان حملات الوصل شد؛ نمایشی که نه‌تنها از نظر تعداد بلکه از نظر کیفیت جای‌گیری، زمان‌بندی و خوانش بازی قابل‌تحسین است. اندونگ در شرایطی به این آمار رسید که استقلال مالکیت کمتری از حریف داشت و بخش بزرگی از میدان تحت کنترل الوصل بود. با این وجود، او محور مقاومت تیم در مرکز زمین بود و تنها بازیکنی که توانست ریتم مالکانه و هماهنگ الوصل را مختل کند. این وابستگی شدید استقلال به یک بازیکن، از نظر تاکتیکی یک هشدار است؛ زیرا مرکز میدان تیم کاملاً بر شانه‌های اندونگ استوار بود.
در کنار او، حضور قلی‌زاده با ۵ ریکاوری نشان می‌دهد که وینگر استقلال نیز با تعهد تاکتیکی بالا بارها به ساختار دفاعی اضافه شده و نیم‌فضاها را پوشش داده است. این عملکرد فردی ارزشمند، ضعف ساختار تیمی را کمتر می‌کند اما جای خالی یک هافبک مکمل برای اندونگ همچنان به‌وضوح دیده می‌شود. در نقطه مقابل، الوصل سه بازیکن در بین پنج نفر اول ریکاوری داشت؛ دیالو با ۸ ریکاوری و Sidibe و Almheiri با ۶ ریکاوری. این موضوع نشان می‌دهد ضدپرس الوصل پس از از دست دادن توپ، منسجم، چندنفره و هدفمند اجرا شد؛ ضعف‌هایی که در استقلال در همین بخش دیده شد: فاصله زیاد خطوط، از دست دادن توپ در کناره‌ها و نبود پوشش دومین توپ.
در فاز مالکیت نیز اختلاف دو تیم کاملاً مشهود بود. بوف‌تینی با ۸۱ پاس، فرمانده اصلی الوصل بود و استقلال در محدود کردن او ناکام ماند. المهیری با ۶۷ پاس نشان داد که الوصل توانسته گردش توپ را از کناره‌ها نیز پیش ببرد و استقلال در کنترل نیم‌فضاها ضعف داشت. در استقلال، تنها آشورماتوف با ۴۵ پاس در میان نفرات برتر دیده می‌شود؛ آماری که مشخص می‌کند بار ساخت بازی بیش از حد روی مدافعان بود و نقش هافبک‌ها در توزیع توپ کمرنگ‌تر از حد نیاز.
اندونگ با ۴۲ پاس عملکرد قابل‌توجهی داشت، اما اختلاف بین حجم پاس‌های او و هافبک‌های الوصل، نشان از ضعف استقلال در تثبیت مالکیت دارد. سیدیبه نیز با ۴۱ پاس و ریکاوری بالا نشان داد که الوصل از کناره‌ها نیز برتری ساختاری داشته است.جمع‌بندی این است: استقلال از نظر فردی بازیکنان موثر دارد، اما ساختار تیمی در مرکز میدان و خروج از پرس نیازمند بازسازی جدی است. استفاده از «Double Pivot»، کاهش فاصله خطوط و طراحی مکانیزم‌های جدید برای مالکیت توپ، کلید کاهش فاصله با تیم‌هایی مثل الوصل خواهد بود.