به گزارش روزنامه خبرورزشی، يوسين بولت سريعترين دونده دنيا به افتخار ديگري در دوران حرفهاياش رسيده؛ او براي پنجمين بار در طول 9 سال گذشته توسط روزنامه «اكيپ» به عنوان «قهرمان قهرمانان» انتخاب شده و اين بار جايزه برترين ورزشكار مرد سال 2016 را از اين روزنامه گرفته. بولت در اين ردهبندي با اختلاف زيادي نسبت به مايكل فلپس، اندي ماري و كريستيانو رونالدو در صدر جدول ايستاده است. در بخش زنان هم سيموني بايلز كه در المپيك كلي طلا در ژيمناستيك درو كرد به اين عنوان مهم رسيده است. اكيپ با هر دو ورزشكار گفتوگوي بسيار طولاني داشته ولي درباره بولت دست به ابتكار تازهتري زده. اين روزنامه به سراغ قهرمان قهرمانان سالهاي پيش در دووميداني رفته و از آنها خواسته سؤالي از بولت بپرسند. در زير خلاصهاي از سؤالهاي بيشماري كه از بولت پرسيده شده را از نظر ميگذارنيد.
* امكانش هست بماني و خداحافظي نكني...؟
(ميخندد) رئيس فدراسيون جهاني دووميداني از من ميخواهد خداحافظي نكنم. طرفدارانم هم از من ميخواهند بمانم، اطرافيانم هم چنين خواستهاي دارند؛ همه ميخواهند من بمانم! اتفاقاً به همين خاطر است كه قرار است امسال هم بدوم و بعد خداحافظي كنم. چيزي شبيه به دورهاي خداحافظي است. البته تعداد مسابقاتي كه شركت ميكنم زياد نيست. با مربيام دربارهاش حرف زدهام و از او خواستهام برنامهام را تا جاي ممكن سبك بردارد و استرس كمي در سال 2017 به من وارد كند. او هميشه به من ميگويد اگر بخواهي ميتواني تا المپيك 2020 بدوي ولي جواب من مشخص است: نه.
* خيلي از ستارههاي دووميداني بعد از خداحافظي محو شدهاند. چه برنامهاي داري كه اسير چنين موضوعي نشوي؟
هنوز نميدانم ولي مطمئناً نه مربي ميشوم و نه مدير. پرداختن به سياست هم كار من نيست. اينكه بخواهم به جوانان توصيه كنم را هستم. به هر حال در همين دووميداني ميمانم و يا حداقل اطراف همين دووميداني. ميخواهم تا جايي كه ميتوانم به اين ورزش كمك كنم.
* چرا مسابقه دادن در ماده 400 متر انفرادي را امتحان نكردي؟
چون 400 متر براي من ساخته نشده. وقتي جوان بودم كمي در اين ماده شركت كردم ولي دوست نداشتم. تمرينات اين ماده واقعاً سخت است. همين ماده 200 متر به اندازه كافي سخت است چه برسد به ماده 400 متر...! حتي همين فان نيكرك (دوندهاي كه ركورد 400 متر دنيا را در ريو شكست) هم به من گفت از تمرينات اين ماده متنفر است! مربيام به من گفت من و فان نيكرك تنها دوندههايي هستيم كه ميتوانيم ركورد 400 متر را بشكنيم. هميشه هم ميگفت در اين ماده شركت كن ولي سال 2007 براي فرار از همين ماده 400 متر از او خواستم به جايش در 100 متر از من تست بگيرد.
* چه موقع «بولت كوچك» به دنيا ميآيد تا براي بازيهاي المپيك 2036 مهيا شود؟
ها، ها، ها! وقتي دووميداني را كنار بگذارم خانوادهام را تشكيل ميدهم و پدر ميشوم ولي بچههايم را مجبور نميكنم در دووميداني شركت كنند. مطمئناً آنها را به سمت ورزش كردن سوق ميدهم چون ورزش به درد زندگيشان ميخورد ولي فشاري روي آنها براي اينكه بخواهند در دووميداني شركت كنند وجود نخواهد داشت.
* واقعاً تابستان گذشته فكر ميكردي ميتواني ركورد 200 متر را بهبود ببخشي؟ از اينكه 200 متر را زير 19 ثانيه ندويدي ناراحت نيستي؟
راستش را بخواهيد ابتداي فصل فكر ميكردم شانس شكستن اين ركورد را دارم. حتي فكر ميكردم در المپيك ريو هم انجام چنين كاري ممكن باشد؛ از طرفي احساس خستگي هم نميكردم ولي تصور ميكنم بدنم خسته بود. نميدانم كلمه ناراحت براي زدن ركورد زير 19 ثانيه خوب باشد يا نه ولي به هر حال خودم تنها كسي بودم كه به اين مورد فكر ميكردم. حتي مربيام هم ميگفت: «زير 19 ثانيه؟ شوخي ميكني!». من هر كاري از دستم برآمد انجام دادم. فكر ميكنم چيزي كه مانع از انجام اين كار شد مصدوميتهاي جزيي بود كه در طول فصل با آنها دست و پنجه نرم كردم.
* محدوديتهاي انسان براي دويدن در 100 متر چيست؟ روزي كه 100 متر را 9 ثانيه و 58 صدم ثانيه دويدي چنان راحت اين كار را كردي كه همه احتمال ميدادند اين ركورد را به راحتي بشكاني...
اينجا هم مثل همان بحث 200 متر است. چون مصدوميت برنامههاي آدم را خراب ميكند. درباره محدوديتهاي آدمي هم نميشود نظر دقيقي داد. ركوردهايي كه ثبت كردهام تا چند وقت ديگر پابرجا خواهند بود. البته اميدوارم فعلاً كسي ركوردم را نشكند تا بچههايم بزرگ شوند. خيلي به آدم ميچسبد كه 20 سال ديگر به آنها بگويند اين ركوردها را پدرتان به جا گذاشته، مردي كه سريعترين آدم دنياست!
* با توجه به قد بلندي كه داري چطور ميخواهي فوتبال بازي كني؟ اصلاً استفاده كردن از پاهايت براي اين رشته را بلدي. با اين قدت چطور ميخواهي كاري كني كه لايي نخوري؟
خب سعي ميكنم خيلي تند ندوم. براي لايي نخوردن كليد كار همينجاست. اين موضوع را در طول سالها بازي كردن با رفقايم فهميدهام. به هر حال وقتي پاي آدمي بلند باشد اين موارد پيش ميآيد. درباره وضعيت قرار گرفتن پاها براي فوتبال و دويدن هم درست است كمي شرايط فرق ميكند ولي خب، فوتبال چيزي بوده كه هميشه ميخواستهام انجامش دهم. فعلاً هم كه شانس به دست آوردهام در دورتموند تست بدهم. وقتي به من پيشنهادش را دادند من هم گفتم: «چراكه نه!»
* وقتي جوان بودي آرزو داشتي بزرگ كه شدي آيندهات چه شكلي باشد؟
اووووم! فكر نميكردم قهرمان المپيك شوم! وقتي دووميداني را شروع كردم هنوز هم آرزويم اين بود كه كريكت بازي كنم. در اين ورزش بد هم نبودم. در نهايت شايد ميديدم كه براي تيم وست ايندينز (تيم كريكت كارائيب) بازي كنم. من عاشق كريكت بودم، شايد هم به اين خاطر كه مادرم طرفدار پروپا قرص اين رشته بود. راستش را بخواهيد فكر نميكردم آدم مشهوري شوم.
