این امر در برخی گزارشهای پخش زنده مسابقات هم مشاهده شده و اعتراض برخی دستاندركاران فوتبال را بهدنبال داشته است. اگرچه نمیتوان كسی را به خاطر علاقهمندی به تیم داخلی یا خارجی خاصی متهم كرده و مورد انتقاد قرار داد اما وقتی پای رسانه ملی و تریبون متعلق به همه مخاطبان در میان باشد نمیشود نسبت به آن بیتفاوت بود.
وقتی خداوند در قرآن به پاكی قلم قسم یاد كرده باید به جایگاه و حرمت آن پی ببریم. تریبون و میكروفون آقای گزارشگر، همان قلم نویسنده و روزنامهنگار است كه باید صاحبش از آن مراقبت بسیار به عمل آورد. تعصب و وفاداری به تیم محبوب به جای خود، وقتی قلم به دست گرفتی و نیت كردی جز حق و حقیقت چیزی به تحریر درنیاوری، همه عشق و علاقهات را نسبت به سوژه فراموش كن! پیشكسوتان عرصه قلم بدون وضو قلم به دست نمیگرفتند چون حرمت و جایگاهش را یافته بودند، وقتی قرار است بازی تیم محبوبت را گزارش كنی، همه مخاطبان رسانه ملی را در نظر بگیر، آنجا محل ابراز علاقه و ادای دین نیست! اگر نتوانی بر احساسات هوادارانهات فائق آیی مطمئن باش راه را اشتباه رفته و دنیا و آخرتت را به فنا دادهای! مردم شعور و درك كافی دارند و بهخوبی مسائل را تجزیه و تحلیل میكنند. آنها خیلی راحت متوجه بعضی از خود بیخود شدنهایتان میشوند! مخاطب نعرههای گوشخراش و فریادهای غیرطبیعی شما را میشنود، نیازی شاید نباشید شال و كلاه و پرچم تیم محبوبتان را با خود به همراه ببرید، تمام آنچه را كه باید در مورد شما بدانند از نحوه گزارشتان خواهند فهمید!
رسانه ملی و حلقه بسته و محدود گزارشگران بعضاً پراشتباهش كه گاهی گاف دادنهایشان سوژه مخاطبان فضای مجازی را برای مدتها فراهم میكند باید ملی بیندیشند، ملی یعنی همه ایران، همه تیمهای لیگ برتر! فوتبال ایران صرفاً در استقلال و پرسپولیس خلاصه نشده كه یكی به سمت آبیها غش كند و دیگری به طرف قرمز.
رسانه ملی یعنی رسانهای برای همه ملت ایران بدون گرایش و وابستگی به رنگها.
