فوتبال حرفهای عجیب و غریب، شاخدار و در كره مریخ نیست و فوتبال ایران هم آماتور نیست. همین رفتارهاست كه ما را به عقب میراند. در فوتبال حرفهای بازیكن كه خطا میكند پیش از كمیته انضباطی باشگاه برخورد میكند و گاهی برخوردها آنقدر شدید است كه كمیته انضباطی بیخیال برخورد میشود اما اینجا برعكس است. بازیكن خطایش را حاشا میكند و باشگاه و سرمربی فغان سر میدهند؛ ای داد، ای بیداد چرا محروم كردید؟ چرا ظلم میكنید؟
نگران بودیم نكند جوانهای استقلال و پرسپولیس به هم بپرند و بازی از حالت عادی خارج شود و تأثیر منفی روی سكوها بگذارد! اما مثل اینكه باید مواظب بزرگترها بود.
مهدی رحمتی و جلال حسینی به سمت هم رفتند كه همدیگر را بزنند، آن هم به خاطر فوتبال. فوتبالی كه برد و باخت دارد و هیچكس نیست همه بازیهایش را ببرد یا ببازد. مداخله اطرافیان نبود، شاید از زد و خوردها جوانهای روی سكو هم الگو میگرفتند و چه فاجعهای كه به بار نمیآمد.
به خاطر این رفتار زشت و زننده كه هر دو طرف مقصر بودند (البته سیدجلال میگوید شروعكننده این درگیری مهدی رحمتی بود و سؤال اینجاست آیا رفتار زشت دیگری مجوزی برای ارائه رفتار زشت از سوی ماست؟ و پاسخ زشتی رفتار را باید با زشتی رفتار داد؟) مهدی رحمتی به خاطر سابقهاش دو جلسه محروم شد و حسینی یك جلسه! این یعنی رأی حداقلی. اگر همه آییننامه انضباطی فدراسیون فوتبال را زحمت بكشند بخوانند، با صدای بلند خواهند گفت كه كمیته انضباطی مهربانانهترین رفتار را با سیدجلال و مهدی رحمتی داشته است.
آن وقت سیدجلال مصاحبه میكند و میگوید به فیفا شكایت میكند و علیرضا منصوریان رأی صادره از سوی كمیته انضباطی را ناعادلانه میخواند. نمیدانیم شاید ما اشتباهی فكر میكنیم و دركمان از اتفاقات فوتبال و آییننامه انضباطی اشتباه است.
به همین خاطر خطاب به آقای حسنزاده میگوییم، اشتباه خود را تصحیح كنید و مهدی رحمتی و جلال حسینی را تشویق كنید. هورا به رفتارتان.