این همه جذابیت، شور و ذوق و مردم را با خود دارد! چه پدیدهای است كه طبقه، رنگ، پوست، ثروت و مسلك نمیشناسد و در تمام كشورهای جهان از پیشرفتهترین و عقبافتادهترین آن همان گرایش و علاقه را دارد. از گابن تا ایالت متحده، 5 قاره جهان درگیر این پدیده اجتماعیاند. در ایران خودمان و در شهرهای مختلف این رشته حال دیگری دارد. عجبا كه این رشته نافش به پول بسته شده است. اقتصاد در فوتبال هم خود تعریف جداگانهای دارد و هیچ رشتهای چون فوتبال این اندازه دوام ندارد. در آن تاریخ و قهرمانی و نوستالژی ابعاد بزرگتری دارد. به شهرهای ایران بنگریم، جنوبیها كه خود را صاحب آن میدانند. شمالیها استاد بازی با توپ معرفی شدهاند. غرب و شرق كشور بیشترین گرایش را دارند و پایتخت كه تمام رقابتها را در دایره بازیهای خود قرار داده است. نگاه كنیم تیمهای شیرازی چگونه به فنا رفتند. فجرسپاسی كجاست؟ دولتیها میآیند و تیمها را صاحب میشوند و در میانه راه رهایش میكنند بدون آنكه غرور مردمان دیار خود را در نظر بگیرند و تحقیر شدنشان را!

استقلال اهواز كجاست؟ 26 بازی بدون حتی یك پیروزی! واقعاً فوتبال خوزستان این است؟! 48 گل خورده یك فاجعه است. راهآهن كجا رفت؟ مهد فوتبال سازندگی ایران! در لیگ آزادگان آیینه روبهرویمان ملوان و سپیدرود است. گلگهر سیرجان اگر صعود كند تولد تازهای در فوتبال ایران اتفاق میافتد. مس كرمان با تلاش و نوسانهای بسیار دوباره مدعی است و پارس جنوبی جم كه فوتبال جنوبی بازی میكند. اما صدرنشینان سپیدرود و ملوان چشم به صعود دارند. چقدر خوب است شمالیها بیایند در لیگ. آنها همه چیز دارند. استعداد، زمین، آب و هوا، دریا و سبزی تا دلت بخواهد. چقدر دلمان برای بازی با ملوان تنگ شده است. كجایند؟ غفور جهانیها، بهمن صالحنیا، عزیز اسپندار، علی نیاكانی، قاسم سلطانزادی، جاوید جهانگیری، ابوالفضل مزدستان، رضا ویشگاهی، محمود پیشگاههادیان، منوچهر ناوران، رضا رأفت و جمعی از تهرانیها. آن ملوان را با سپیدرود آرزو داریم. هتل بزرگ انزلی، هتل كادوسان رشت و بازار ماهیفروشان و تمام فنسهای ملوان. سپیدرود و ملوان اگر به لیگ برتر برسند فوتبال كشور نیز تكان خواهد خورد. راهی باقی نیست تا یك بار دیگر ملوان و سپیدرود را در فوتبال كشور شاهد باشیم.