به گزارش خبرورزشی، استاديومي كه از گوشه و گوشه آن خاطره داريم امروز ميزبان بزرگاني ميشود كه نه براي افتخارآفريني و تماشاي لحظات پرشور بلكه براي وداع با كسي كه چشم و گوش افتخارآفرينيهايشان بوده گرداگرد ورزشگاه پيرشهر ميآيند. مرداني كه خودشان زماني سوژه نوشتهها و گزارشهاي بهمنش بودهاند. حالا به احترام هماني كه در بزرگ شدنشان نقش مؤثري داشت گرد هم حلقه ميزنند.
بدون شك امروز مراسمي باشكوه برگزار شده و استاد بهمنش روي دوش دوستان و دوستدارانش راهي منزلگاه ابدي ميشود ولي در فراموشخانه ورزش ايران دوباره بسته ميشود تا چندي ديگر بزرگي ديگر كه نامش از صندوقچه درآيد و همه برايش وامصيبتا سر دهند.
بهمنش رفت و كلي برايش مرثيهسرايي شد كه البته لياقت اين و حتي بيشتر اين را هم داشت ولي از ميان همه اين افرادي كه با رفتن استاد كلي برايش مديحهسرايي كردند چند نفر در دوران حياتش سراغي از او ميگرفتند؟ چند نفر در دوران فراموش بودن او در خانهاش را ميزدند و سلامش را عليك گفتند: الان چند نفر را در عرصه ورزش و رسانه داريم كه سر طاقچه عادت از يادمان رفته و در كنج فراموشي روزگار ميگذرانند. افرادي كه بعضي از آنها حتي انتظار مالي هم نداشته و اگر محتاج باشند آنقدر مناعت طبع دارند كه رنج سيلي زدن و سرخ شدن را برخودشان هموار كنند تا دستشان جلوي مسئولان دراز نشود. آنها حتي نيازمند توجه هم نيستند بلكه فقط حق معنوي خودشان را از اين ورزش ميخواهند. حقي كه حتي در حد يك صندلي در استاديومها هم نيست! اين افراد كنج خانه در فراموشي فرو رفتهاند و به محض اينكه فرشته مرگ در خانهشان را بزند، يادشان ميافتد كه اي واي چقدر زود دير شد.
استاد بهمنش رفت و امروز نوبت وداع با اوست. فردا هم لاجرم نوبت به ديگران و خود ما ميشود اما كاش كه بالاخره روزي اين رسم زشت از ورزش ما رخت بربندد و بزرگان خانهنشين ورزش در رسانه را قبل از آنكه در فراموشي از ياد بروند از عزلت خارج كنيم. كاري كه البته بچههاي مطبوعات در اين رابطه انصافاً بهتر از مردان صاحبمنصب در ورزش عمل كرده و چند قدم جلوتر از آنها هستند ولي افسوس كه اغلب مديران ورزشي ما به فكر قهرمانان امروز هستند و فقط زماني ياد افتخارآفرينان ديروز ميافتند كه مراسم تشييع باشد و حضور در آن دوربينها را به سمتشان معطوف ميكنند. شايد اگر دوربينها نبودند خيلي از وداعها هم خلوتتر ميشد.
