در بحث زمينهاي ورزشگاهها شاهد بوديم كه تا همين 7، 8 سال قبل تيمها نميدانستند وقتي زمستان و پاييز شد بايد با استوك وارد ورزشگاه شوند يا چكمه! از بس كه وضعيت چمن استاديومها خراب بود و بازيكنان تا مچ در گِل فرو ميرفتند! درباره سكوها و نصب صندليها هم اتفاقات خوبي رخ داد. از اينكه توانستيم در استاديومهايمان اسكوربورد داشته باشيم خيلي خوشحال شديم و رختكنهاي ورزشگاهها را سر و سامان داديم. در مجموع فوتبال ما در همه امور مربوط به مباحث سختافزاري پيشرفت كرده ولي در موضوعات نرمافزاري و مسائل اداري هنوز به سبك قديم كار ميكنيم. البته بايد اين نكته را هم در نظر گرفت كه كسي در اين فوتبال دلش براي نام باشگاه نميسوزد و اگر هم پيشرفتي در ارتباط با سختافزارهايي كه يادآوري شد صورت گرفته به دليل فشارهاي AFC به مسئولان برگزاري مسابقات ليگ برتر بوده است. آن زمان كه ميگفتند اگر باشگاههاي ليگ برتري ابتداييترين امكانات حرفهاي را نداشته باشند، نميتوانند در اين مسابقات حضور داشته باشند، مديران باشگاهها بر آن شدند تا در اين ارتباط اقدامات حداقلي را ايجاد كنند كه البته آن هم غير از معدود باشگاههايي كه خودشان ورزشگاه اختصاصي داشتند، ساير استاديومها را با كمك وزارت ورزش و شركت توسعه و تجهيز و نگهداري بازسازي كردند. نكته غيرقابل قبول درباره باشگاههاي ما و شكايتهايي كه از فيفا به ايران ميرسد هزينه نكردن مديرانمان براي به كارگيري يك يا دو كارشناس زبده در جمع معاونانشان بوده است. در باشگاههاي ما مديران حاضرند ميليونها تومان پول هزينه كنند تا در دادگاه CAS برنده شوند و احكامي كه براي مربي يا بازيكنان خارجيشان صادر شده را بشكنند ولي حاضر نيستند نصف آن يا همان مقدار را به يك كارشناس حقوقي بدهند تا براي جذب بازيكن خارجي، ترانسفر بازيكن يا به خدمتگيري مربيان خارجي بدون ايراد كار كنند. حاضر نيستند رديف بودجهاي براي اين بخش از كار باشگاه كه در اروپا جزو اصليترين واحدهاي هر باشگاه است هزينه كنند ولي ميلياردها تومان به پاي بازيكنان از كار افتاده و مصدوم بدهند! اين مسائل درد دارد و نشان ميدهد نگاه ما به مسائل اداري در فوتبال به سبك قديم و عهد دقيانوسي است. حاضريم نام باشگاه و كشورمان سر زبانها بيفتد ولي يك بار براي هميشه كار را از ابتدا درست انجام نميدهيم!