روز انتخاب رئیس و دبیر کمیته ملی المپیک. بدیهی است باید لابیهایی از قبل صورت میگرفت. به نوعی این حرکت مهندسی میشد تا بر پیکره مدیریت ورزش لطمهای نخورد. در تمام کشورهای دنیا این انتخابات بر اساس مطالعات، جمعبندی نظرات و حفظ منافع آن کشور صورت میگیرد و ما هم مستثنی از این قاعده نیستیم. در سوئیس، سوئد، آلمان، انگلیس، برزیل، زامبیا، عربستان، ژاپن و... نیز تا اکثریت از قبل به یک اجماع قابل قبول نرسند، وارد انتخابات نمیشوند. این فرضیه رد دموکراسی و انتخابات آزاد نیست بلکه تعیین یک استراتژی در ورزش و کمیته ملی المپیک است. صالحیامیری آمده است تا در خط دوم ورزش، در کنار وزارت ورزش اهداف و خواسته جامعه ایران را پیش ببرد. در روسیه هم الکساندر ژوکوف اینگونه انتخاب شد و یا در آمریکا، لارنس فرانکپروبست کاملاً با لابیهای لازم رئیس شد و در سوئیس هم یورگ شید پس از تأیید از طرف مجمع و گروه نخبگان به این سمت رسید. در ایران خودمان هم از اولین رئیس که رسماً به نام غلامرضا پهلوی به ثبت رسید تا کیومرث هاشمی، تماماً با برنامه از قبل تعیین شده به ریاست رسیدند. موفقترین در بین رؤسا، مصطفی هاشمیطبا بود که به عضویت کمیته اجرایی بینالمللی المپیک درآمد و با آمدن دولت احمدینژاد، کنار گذاشته شد. او میتوانست با بودن خود پایههای حضور رؤسا و دبیرکلهای ما را محکم کند اما تنگنظریها و خودخواهیها اجازه نداد و این پست را در IOC به راحتی از دست دادیم. امروز انتخابات در جهت مصالح ورزش انجام میشود و باید تیمی یکدست با خواستهها و اهداف مشترک وارد کمیته ملی المپیک شود. باید دید صالحیامیری با کدامیک از نامزدهای دبیرکلی راحتتر خواهد بود و یا کدام دبیرکلی تجربه و دانش بینالمللی را در زمینه ورزش با خود به کمیته ملی المپیک میبرد. واقعیتهای موجود ما در ورزش و کمیته ملی المپیک همین چند نفریاند که میشناسیم و باید روی آنها حساب باز کنیم. رأیها امروز به سمت صالحیامیری و علینژاد خواهد بود؟!