به گزارش خبرورزشی،  پپ گواردیولا، موفق‌ترین مربی سال‌های اخیر فوتبال جهان، پنج‌شنبه‌شب مهمان تلویزیونی «یونیورسو والدانو» بود، برنامه‌ای که خورخه والدانو اسطوره آرژانتین و باشگاه رئال‌مادرید آن را اجرا می‌کند. مصاحبه مربی فعلی منچسترسیتی که پیش از این هدایت تیم‌های بارسلونا و بایرن‌مونیخ را بر عهده داشته با خورخه والدانو که خودش زمانی سرمربی رئال‌مادرید بوده، گفت‌وگوی جالبی را رقم زد.
بیشتر از یک متر خطاست
گواردیولا حرف‌های خود را با مروری بر دوران بازیگری‌اش شروع کرد: «در منطقه‌ای که ما بودیم و در باشگاه خیمناستیک مارنسا، اگر کسی توپ را بیش از یک متر از زمین بلند می‌کرد، خطایش گرفته می‌شد. آنجا من خیلی در جریان بازی دریبل می‌کردم. زمانی که به بارسا رسیدم مجبور بودم سریع‌تر فکر کنم، چون از نظر جسمی قوی نبودم و باید سرعتم را در انتقال توپ بالاتر می‌بردم.»
از مادربزرگ من کندتری!
«دوران فوتبال من بدون یوهان کرویف و قبل از او بدون اوریول تورت در تیم لاماسیا (تیم پایه‌ای بارسا) معنی پیدا نمی‌کند. شما یوهان را با آن کاریزمای خاص می‌دیدی از ترس به خودت می‌لرزیدی. اگر در مورد چیزی با او موافق نبودی با لگد تو را پرت می‌کرد یک گوشه. به نظرم خودباوری و اعتماد به نفس او ذاتی بود، چون وقتی ۱۶ سالش بود خودش را بهترین بازیکن جهان می‌دانست. من عاشق طرز رفتار و حرکات او بودم. بین دو نیمه اولین بازی‌ای که برای بارسا انجام دادم کرویف به من گفت: «تو از مادربزرگ من کندتر بازی می‌کنی!» کرویف همیشه می‌گفت: بازی کردن با دوضرب تو را کند می‌کند، اگر بیشتر از دوضرب بزنی تبدیل می‌شوی به یک بازیکن بد، اما اگر تک‌ضرب بازی کنی این شانس را داری که به یک بازیکن خوب تبدیل شوی. وقتی با رئال‌مادرید بازی داشتیم که آن موقع بهترین تیم بود، کرویف اعتماد به نفس ما را بالا می‌برد. او اهمیت بیشتری برای بازیکنی که عقب زمین بازی می‌کرد (رونالد کومان) قائل بود تا بازیکنی که نوک حمله به میدان می‌رفت.»
بهترین هم‌تیمی‌ها
خیلی‌ها بودند، اما اولینش لادروپ است. همیشه درون زمین دنبال او می‌گشتیم و بعد هم فیگو. بعد‌ها با روبرتو باجو در برشیا همبازی شدم. او فوق‌العاده بود. در دوران فوتبالم، بهترین‌ها اطرافم بودند. حتی تصورش هم سخت است!
اینجا کارم را تمام می‌کنم
«می‌خواستم در تیم‌های پایه‌ای بارسا مربیگری کنم. برای بچه‌ها. آن موقع تیم پایه در دسته سوم بود، اما دوست داشتم این کار را امتحان کنم. دوست دارم پایان کارم هم در همان جایی باشد که کارم را شروع کردم. دوست دارم در یک تیم پایه مربیگری کنم و چه بهتر که آنجا بارسا باشد. آنجا بهترین جاست، دور از هیاهو و کانون توجه.» او در مورد بوسکتس هم حرف زد: «آن‌قدر خوب بود و به هم‌تیمی‌هایش کمک می‌کرد که او را سریع به تیم اول باشگاه آوردم. او کل تیم را به حرکت وا می‌داشت.»
در مورد سبک بارسا
«یک طرز فکر یا بهتر بگویم پیش‌داوری وجود دارد که بعضی از بازیکنان نمی‌توانند در بارسا بازی کنند. من این حرف را قبول ندارم. هر بازیکنی که بیاید شاید مجبور شود مدتی برای تطبیق یافتن و یاد گرفتن سیستم بارسا زمان بگذارد. الکسیس سانچس؟ بار‌ها در این مورد فکر کردم. به نظرم او در بارسا بد بازی نکرد، اما شاید بهترین عملکردش را هم نتوانست ارائه کند، چون ما با دو بازیکن هجومی کناری بازی می‌کردیم که خیلی متمایل به کناره‌ها بودند و این شاید بازیکنی مثل الکسیس را محدود می‌کرد.»
سیمئونه گفت از این سبک خوشش نمی‌آید
من از اول دوران مربیگری‌ام تا امروز یک مدل خاص را برای تیم‌هایم در نظر گرفته‌ام و همه تیم‌هایم به همین شکل بازی می‌کنند؛ با یک فوتبال هجومی و بدون احتیاط. نمی‌توانم بابت اینکه بازی ما در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان است، محتاط شوم و از اصولم دست بردارم. همیشه در‌های تمریناتم به روی مربیان دیگر باز است همان‌طور که آن‌ها این کار را در مورد من انجام می‌دهند. چند سال پیش دیگو سیمئونه چند روزی به تمرینات ما آمد تا سبک تمرین ما را ببیند. او به صراحت گفت: از این مدل کاری خوشش نمی‌آید و آن را درک نمی‌کند. من واقعاً حرفش را دوست داشتم و این را به همه می‌گویم، چون مشخص است من به سبکی بازی می‌کنم که خودم دوست دارم و سیمئونه هم مدلی بازی می‌کند که خودش دوست دارد.
مقایسه تیم‌های من
«در بارسلونا بازیکنانی داشتم که برای گرفتن توپ از آن‌ها حریف باید خودش را می‌کشت. در آلمان، من باید بیشتر مراقب تیم‌های حریف می‌بودم، چون نمی‌توانستیم خیلی زیاد مالکیت توپ را در اختیار داشته باشیم. در انگلیس فضا و جو ورزشگاه تو را تحت تأثیر قرار می‌دهد، شما باید بیش از هر چیز احساسات خود را کنترل کنی. اما تاکتیک‌ها همیشه با توجه به بازیکنان ساخته می‌شود.»
روزنامه‌نگاری در انگلیس
من واقعاً بدخواهی و ظلمی که در خبرنگاران اسپانیایی وجود دارد را در انگلیس ندیده‌ام. اینجا انتقادات همراه با تشویق‌ها هستند. در اسپانیا آن‌ها می‌دانند که چطور به تو ضربه بزنند و روی این کار تمرکز می‌کنند.
تیم ملی
اگر این فرصت را به دست بیاورم دلم می‌خواهد روزی در یک تیم ملی مربیگری کنم. می‌خواهم این کار را تجربه کنم. تجربه کار در کشور‌های مختلف را دوست دارم. آشنایی با فرهنگ‌های دیگر و اینکه خودم و بچه‌ها زبان‌های جدید یاد می‌گیریم.»
بعضی‌ها دوستم دارند و بعضی نه
خودم قبول دارم با سبک بازی و مربیگری‌ام و با سبکی که احساسات و عقایدم را بیان می‌کنم بحث‌هایی را به وجود آورده‌ام. این را می‌دانم که دوران مربیگری من در حالی به پایان می‌رسد که بعضی افراد مرا دوست دارند و بعضی دیگر هم نه. آدم خجالتی هستم و خیلی وقت‌ها ترجیح می‌دهم در جمع نباشم و گوشه‌ای پنهان شوم. من خیلی فوتبال نمی‌بینم، اما بازی‌های تیم خودمان را بار‌ها و بار‌ها می‌بینم.
در پایان این مصاحبه گواردیولا به شوخی به والدانو گفت: «یک تیم ملی برای من پیدا کن.» والدانو گفت: «اگر این تیم مسی را داشته باشد هم بهتر است، این‌طور نیست؟» و گواردیولا با خنده گفت: «نه، من آرژانتین را نمی‌خواهم.»