سرمقاله| حرکات نمادین

خبرورزشی/فرهاد اشراقی: این که چند نفر در کل تهران ۲۰ میلیونی با دوچرخه به محل کار می‌روند، موضوع این بحث نیست. مسئله اینجاست که اکثر کار‌های ما نمادین است؛ از سلام و علیک کردن‌مان و چاکرم، مخلصم گفتن‌های‌مان بگیرید تا حتی کار کردن‌مان.
طرف ۷ ساعت در محل کار خود با کت و شلوار نشسته، اما ۷ دقیقه هم کار نمی‌کند. در یک بانک معمولی ۴ نفر کار می‌کنند و ۴۰ نفر با گوشی‌شان ور می‌روند. در یک اداره دولتی که پرسنل باید کار مردم را راه بیندازند، ۲ نفر کار می‌کنند و بقیه... کلاً همه جا همین‌طور است مگر آن که خلافش ثابت شود. کافی است روزی خدای ناکرده کاری اداری داشته باشید تا ببینید چه خبر است. در فوتبال و ورزش هم همین وضعیت را شاهدیم. اینجا هم همه چیز نمادین است و کمتر شاهد یک حرکت «دلی» هستیم؛ یعنی دوستان مسئول در ورزش و فوتبال کشور به طور نمادین دور هم جمع می‌شوند، به طور نمادین بیانیه می‌دهند، به طور نمادین مصاحبه می‌کنند، به طور نمادین حمایت می‌کنند، به طور نمادین نمایش می‌دهند و البته به طور نمادین قربان صدقه مسئول بالادستی خود می‌روند تا چند صباحی بیشتر بمانند. نتیجه هم این می‌شود که میانگین کار مفید روزانه در کشوری مثل ژاپن ۶ ساعت و ۳۰ دقیقه است و در کشور ما ۳۰ دقیقه!