به گزارش خبرورزشی، تقی اکبری، برند تنیس ایران است با ویترینی از افتخارات؛ همان نابغهای که در امجدیه چشم به جهان گشود، در خانوادهای ورزشی با توپ و تور بزرگ شد و درست همزمان با فرا گرفتن الفبای تحصیلی راکت را هم به دست گرفت. موفقیتهای او یکی دو تا نبود تا جایی که در سال ۲۰۱۲ فدراسیون جهانی تنیس از او به عنوان یکی از ۱۰۰ تنیسور برتر دنیا که بیشترین بازی را در رقابتهای تنیس دیویس کاپ داشته تقدیر کرد. به گفته خودش تنیس او را به همه رؤیاهایش رسانده و حالا فقط مانده یک آرزو و آن هم موفقیت تیم ملی در رقابتهای دیویس کاپ است.
* شما چهرهای شناختهشده در تنیس و ورزش ایران هستید، اما بد نیست معرفی مختصری از خودتان داشته باشید.
در سال ۱۳۲۴ در باشگاه تنیس شهید شیرودی (امجدیه سابق) متولد شدم. پدرم مسئولیت زمینهای تنیس را بر عهده داشت و همین امر باعث شد تا به رشته تنیس علاقهمند شوم. با توجه به اینکه در باشگاه تنیس شهید شیرودی زندگی میکردیم از توپجمعکنی تنیس وارد این رشته شدم و در سن ۷ سالگی راکتبهدست شدم تا در سن ۱۴ سالگی در مسابقات قهرمان کشوری رده سنی بزرگسالان اولین قهرمانیام را به دست آوردم.
* در آن زمان رقبای اصلی شما چه کسانی بودند و موفق شدید به چه مدالهایی برسید؟
حسین و رضا اکبری به همراه عبود دیلمی، جهانبخش سوری، محرم خدایی، عیسی خدایی، حسین ریاحی و... از جمله اصلیترین رقیبانم در مسابقات بودند. در زمان فعالیتم در تنیس ۱۴ سال عنوان قهرمانیام را حفظ کردم و تنها ۲ بار و آن هم از برادرانم شکست خوردم. در بازیهای آسیایی ۱۳۵۳ تهران به عنوان نخستین ایرانی مدال نقره را کسب کردم و پس از آن و در بازیهای آسیایی بانکوک، تهران و هنگکنگ مدالهای طلا، نقره و برنز را به دست آوردم تا نخستین ایرانی باشم که موفق به کسب ۵ مدال آسیایی شده است و تاکنون هیچ تنیسور دیگری موفق به کسب این تعداد مدال نشده. این عناوین شامل ۴ مدال انفرادی و یک مدال نقره به همراه حسین اکبری بود و عزتا... نعمتی و عیسی خدایی نیز صاحب مدال برنز شدند.
* شما حضور درخشانی در رقابتهای بینالمللی داشتید، اولین ایرانی در ویمبلدون و پس از آن حضور مداوم در دیویس کاپ و دیگر مسابقات. در این خصوص توضیح میدهید؟
با توجه به اینکه از بچگی علاقه زیادی به تنیس داشتم تمام نیرو و هدفم را برای موفقیت در این رشته صرف کردم و این روند تا حضور در رقابتهای معتبر ویمبلدون به عنوان نخستین ایرانی ادامه داشت و پس از آن موفق به حضور در رقابتهای سطح بالای US اپن آمریکا و مسابقات آزاد فرانسه شدم. حضور یک ایرانی در رقابتهای معتبر ویمبلدون یک افتخار بزرگ محسوب میشود و چندین سال افتخار شرکت در این میدان بزرگ را داشتم و پس از چندین دوره حضور، در یکی از این رقابتها از سوی فدراسیون جهانی برای رقابت در جدول اصلی وایلدکارت گرفتم. در سال ۲۰۱۲ فدراسیون جهانی تنیس از بنده به عنوان یکی از ۱۰۰ تنیسور دنیا که بیشترین بازی را در رقابتهای تنیس دیویس کاپ داشته تقدیر کرد و من این کاپ را در جریان برگزاری مسابقات دیویس کاپ که به میزبانی ایران برگزار شد دریافت کردم که این تقدیر نیز برای من بسیار ارزشمند بود.
* عدهای سعی دارند تکرار کنند تنیس ورزش گرانی است، شما موافق هستید؟
بله، بیتعارف تنیس ورزش گرانی است و برای فعالیت در این رشته به مربی، زمین و راکت که همگی هزینه بالایی را میطلبد نیاز داریم. یکی از اقداماتی که باید فدراسیون در جهت کاهش هزینهها کند پیگیری تنیس در مدارس کشور است تا از این طریق هزینهها تا حدی کاهش پیدا کند. خوشبختانه اخباری در این خصوص به گوش من رسیده که این طرح با حمایت فدراسیون در حال اجرا شدن است که این خبر بسیار خوشحالکننده است.
* اما با وجود گرانی علاقهمندان بسیاری دارد و بسیاری معتقدند میتوان زود در آن پیشرفت کرد؟
تماشا کردن تنیس از تلویزیون بسیار لذتبخش است و مخاطب با دیدن آن فکر میکند مسابقه دادن آن نیز بسیار راحت است، اما بازی کردن در زمین بسیار متفاوت است و بازیکنان باید هرچه در توان دارند به کار بگیرند. به نظر من در تنیس بازیکنانی همچون فدرر و جوکوویچ افرادی استثنایی هستند که رسیدن به پای آنها منوط به تلاش و انگیزه بسیار بالاست.
* شما سالها در آلمان زندگی کردید، چه شد که مجدداً به میهن بازگشتید؟
چندین سال پیش از سوی فدراسیون تنیس آلمان برای راهاندازی زمین تنیس دعوت شدم و تصمیم گرفتم در این کشور بمانم و حضورم به مدت ۲۰ سال طول کشید. تجربیات بسیار خوبی به دست آوردم و تصمیم گرفتم پس از سالها به کشور برگردم و تمام تجربیاتم را در اختیار جوانان ایرانی قرار دهم. نه تنها از بازگشت به کشورم ناراحت نیستم بلکه بسیار خوشحالم که علاقهمندان به تنیس از تجربیات من استفاده میکنند.
* شاید بزرگترین مشکل فعلی تنیس امروز مربیگری کردن بازیکنان و حتی ملیپوشان است، راهکار شما برای حل این مشکل چیست؟
در زمان فعالیت ما در تنیس بازیکنان در طول سال به مدت ۵ ماه در مسابقات بینالمللی شرکت میکردند و فدراسیون به ما اجازه در اختیار گرفتن شاگرد را نمیداد، اما متأسفانه در حال حاضر اکثر بازیکنان پس از پایان مسابقاتی همچون دیویس کاپ به عنوان مربی فعالیت میکنند و همین امر باعث میشود تا آنها از تمرینات دور شوند. به نظر من باید شرایطی برای آنها فراهم شود تا آمادگی تنیسورها در طول سال حفظ شود و روزانه به مدت ۳ الی ۴ ساعت تمرینات خود را داشته باشند.
* شما چهرهای شناختهشده در تنیس و ورزش ایران هستید، اما بد نیست معرفی مختصری از خودتان داشته باشید.
در سال ۱۳۲۴ در باشگاه تنیس شهید شیرودی (امجدیه سابق) متولد شدم. پدرم مسئولیت زمینهای تنیس را بر عهده داشت و همین امر باعث شد تا به رشته تنیس علاقهمند شوم. با توجه به اینکه در باشگاه تنیس شهید شیرودی زندگی میکردیم از توپجمعکنی تنیس وارد این رشته شدم و در سن ۷ سالگی راکتبهدست شدم تا در سن ۱۴ سالگی در مسابقات قهرمان کشوری رده سنی بزرگسالان اولین قهرمانیام را به دست آوردم.
* در آن زمان رقبای اصلی شما چه کسانی بودند و موفق شدید به چه مدالهایی برسید؟
حسین و رضا اکبری به همراه عبود دیلمی، جهانبخش سوری، محرم خدایی، عیسی خدایی، حسین ریاحی و... از جمله اصلیترین رقیبانم در مسابقات بودند. در زمان فعالیتم در تنیس ۱۴ سال عنوان قهرمانیام را حفظ کردم و تنها ۲ بار و آن هم از برادرانم شکست خوردم. در بازیهای آسیایی ۱۳۵۳ تهران به عنوان نخستین ایرانی مدال نقره را کسب کردم و پس از آن و در بازیهای آسیایی بانکوک، تهران و هنگکنگ مدالهای طلا، نقره و برنز را به دست آوردم تا نخستین ایرانی باشم که موفق به کسب ۵ مدال آسیایی شده است و تاکنون هیچ تنیسور دیگری موفق به کسب این تعداد مدال نشده. این عناوین شامل ۴ مدال انفرادی و یک مدال نقره به همراه حسین اکبری بود و عزتا... نعمتی و عیسی خدایی نیز صاحب مدال برنز شدند.
* شما حضور درخشانی در رقابتهای بینالمللی داشتید، اولین ایرانی در ویمبلدون و پس از آن حضور مداوم در دیویس کاپ و دیگر مسابقات. در این خصوص توضیح میدهید؟
با توجه به اینکه از بچگی علاقه زیادی به تنیس داشتم تمام نیرو و هدفم را برای موفقیت در این رشته صرف کردم و این روند تا حضور در رقابتهای معتبر ویمبلدون به عنوان نخستین ایرانی ادامه داشت و پس از آن موفق به حضور در رقابتهای سطح بالای US اپن آمریکا و مسابقات آزاد فرانسه شدم. حضور یک ایرانی در رقابتهای معتبر ویمبلدون یک افتخار بزرگ محسوب میشود و چندین سال افتخار شرکت در این میدان بزرگ را داشتم و پس از چندین دوره حضور، در یکی از این رقابتها از سوی فدراسیون جهانی برای رقابت در جدول اصلی وایلدکارت گرفتم. در سال ۲۰۱۲ فدراسیون جهانی تنیس از بنده به عنوان یکی از ۱۰۰ تنیسور دنیا که بیشترین بازی را در رقابتهای تنیس دیویس کاپ داشته تقدیر کرد و من این کاپ را در جریان برگزاری مسابقات دیویس کاپ که به میزبانی ایران برگزار شد دریافت کردم که این تقدیر نیز برای من بسیار ارزشمند بود.
* عدهای سعی دارند تکرار کنند تنیس ورزش گرانی است، شما موافق هستید؟
بله، بیتعارف تنیس ورزش گرانی است و برای فعالیت در این رشته به مربی، زمین و راکت که همگی هزینه بالایی را میطلبد نیاز داریم. یکی از اقداماتی که باید فدراسیون در جهت کاهش هزینهها کند پیگیری تنیس در مدارس کشور است تا از این طریق هزینهها تا حدی کاهش پیدا کند. خوشبختانه اخباری در این خصوص به گوش من رسیده که این طرح با حمایت فدراسیون در حال اجرا شدن است که این خبر بسیار خوشحالکننده است.
* اما با وجود گرانی علاقهمندان بسیاری دارد و بسیاری معتقدند میتوان زود در آن پیشرفت کرد؟
تماشا کردن تنیس از تلویزیون بسیار لذتبخش است و مخاطب با دیدن آن فکر میکند مسابقه دادن آن نیز بسیار راحت است، اما بازی کردن در زمین بسیار متفاوت است و بازیکنان باید هرچه در توان دارند به کار بگیرند. به نظر من در تنیس بازیکنانی همچون فدرر و جوکوویچ افرادی استثنایی هستند که رسیدن به پای آنها منوط به تلاش و انگیزه بسیار بالاست.
* شما سالها در آلمان زندگی کردید، چه شد که مجدداً به میهن بازگشتید؟
چندین سال پیش از سوی فدراسیون تنیس آلمان برای راهاندازی زمین تنیس دعوت شدم و تصمیم گرفتم در این کشور بمانم و حضورم به مدت ۲۰ سال طول کشید. تجربیات بسیار خوبی به دست آوردم و تصمیم گرفتم پس از سالها به کشور برگردم و تمام تجربیاتم را در اختیار جوانان ایرانی قرار دهم. نه تنها از بازگشت به کشورم ناراحت نیستم بلکه بسیار خوشحالم که علاقهمندان به تنیس از تجربیات من استفاده میکنند.
* شاید بزرگترین مشکل فعلی تنیس امروز مربیگری کردن بازیکنان و حتی ملیپوشان است، راهکار شما برای حل این مشکل چیست؟
در زمان فعالیت ما در تنیس بازیکنان در طول سال به مدت ۵ ماه در مسابقات بینالمللی شرکت میکردند و فدراسیون به ما اجازه در اختیار گرفتن شاگرد را نمیداد، اما متأسفانه در حال حاضر اکثر بازیکنان پس از پایان مسابقاتی همچون دیویس کاپ به عنوان مربی فعالیت میکنند و همین امر باعث میشود تا آنها از تمرینات دور شوند. به نظر من باید شرایطی برای آنها فراهم شود تا آمادگی تنیسورها در طول سال حفظ شود و روزانه به مدت ۳ الی ۴ ساعت تمرینات خود را داشته باشند.
* آیا در تنیس به رؤیاهایتان رسیدید؟ هیچوقت از انتخاب این رشته به صورت حرفهای پشیمان شدهاید؟
دقیقاً به رؤیایی که چندین سال به دنبال آن بودم رسیدم. تنیس مرا به همه رؤیاهایم رساند. کسب این موفقیتها برای من بسیار ارزشمند است به طوری که با گذشت سالیان سال همچنان به عنوان یک برند شناختهشده هستیم و رسیدن به این جایگاه برای من کافی است. خوشبختانه در حال حاضر از سلامتی کامل برخوردارم و با تمام دل و جان برای آموزش دادن دوستداران تنیس تلاش میکنم.
* ضعف امروز تنیس را چه میدانید؟
زمانی که بازیکنان پیراهن تیم ملی را میپوشند شرایط متفاوت میشود و باید باغیرت بازی کنند. با توجه به اینکه تیم ملی برای مردم است باید در زمین بجنگند و تا آخرین توپ مبارزه کنند. بازیهای ملی انفرادی محسوب نمیشود به همین خاطر هر بازیکنی که وارد میدان میشود باید از تمام توان خود استفاده کند.
* آرزوی شما به عنوان برند و پیشکسوت تنیس چیست؟
در حال حاضر ۷۳ سال سن دارم و همچنان عاشق تنیس هستم و دوست دارم تجربهای که در این چند سال به دست آوردم را به جوانان نیز آموزش دهم. علاقهمندان زیادی در تنیس فعالیت میکنند که دارای انگیزه زیادی هستند. آرزوی همه ما موفقیت تیم ملی است و امیدوارم فدراسیون در حد توان خود از ملیپوشان حمایت کند تا شاهد پدید آمدن تیمی یکدست در سطح آسیا باشیم و روز به روز به علاقهمندان این رشته نیز اضافه شود. شاید به جرأت بتوانم بگویم یکی از بزرگترین آرزوهای من کسب مدال آسیایی توسط تنیسورهای کشورمان است. در صورت محقق شدن این آرزو تمام مدالهای آسیایی که برای آنها زحمات زیادی در طی دوران بازیام کشیدم را تقدیمش میکنم.
دقیقاً به رؤیایی که چندین سال به دنبال آن بودم رسیدم. تنیس مرا به همه رؤیاهایم رساند. کسب این موفقیتها برای من بسیار ارزشمند است به طوری که با گذشت سالیان سال همچنان به عنوان یک برند شناختهشده هستیم و رسیدن به این جایگاه برای من کافی است. خوشبختانه در حال حاضر از سلامتی کامل برخوردارم و با تمام دل و جان برای آموزش دادن دوستداران تنیس تلاش میکنم.
* ضعف امروز تنیس را چه میدانید؟
زمانی که بازیکنان پیراهن تیم ملی را میپوشند شرایط متفاوت میشود و باید باغیرت بازی کنند. با توجه به اینکه تیم ملی برای مردم است باید در زمین بجنگند و تا آخرین توپ مبارزه کنند. بازیهای ملی انفرادی محسوب نمیشود به همین خاطر هر بازیکنی که وارد میدان میشود باید از تمام توان خود استفاده کند.
* آرزوی شما به عنوان برند و پیشکسوت تنیس چیست؟
در حال حاضر ۷۳ سال سن دارم و همچنان عاشق تنیس هستم و دوست دارم تجربهای که در این چند سال به دست آوردم را به جوانان نیز آموزش دهم. علاقهمندان زیادی در تنیس فعالیت میکنند که دارای انگیزه زیادی هستند. آرزوی همه ما موفقیت تیم ملی است و امیدوارم فدراسیون در حد توان خود از ملیپوشان حمایت کند تا شاهد پدید آمدن تیمی یکدست در سطح آسیا باشیم و روز به روز به علاقهمندان این رشته نیز اضافه شود. شاید به جرأت بتوانم بگویم یکی از بزرگترین آرزوهای من کسب مدال آسیایی توسط تنیسورهای کشورمان است. در صورت محقق شدن این آرزو تمام مدالهای آسیایی که برای آنها زحمات زیادی در طی دوران بازیام کشیدم را تقدیمش میکنم.