به گزارش خبرورزشی، پسربچهای که همراه پدر کارگرش در زمینهای امجدیه تنیس را شناخت و از بین همسن و سالانش که اغلب پی فوتبال میرفتند یا حتی بسکتبال و والیبال به این توپ و راکتهای سحرآمیز علاقهمند شد. مشت و لگد خورد، حتی از زمین هم بیرون پرتاب شد، اما انگار دستبردار نبود. اوایل کنار زمین توپ جمع میکرد، بعد بزرگترین و دلچسبترین هدیه کودکی اش شد همان راکتهایی که در دست گرفت و زیر نظر مربی بیجان، اما سرسختی به نام «دیوار» تمریناتش را آغاز کرد. طول زیادی نکشید که حضور در تیمهای ملی ردههای سنی مختلف را تجربه کرد و تلفیق ورزش و هنر را در تنیس تحت عنوان «تنیس نمایشی» تا جایی هنرمندانه به تصویر کشید که امروز میتوان به جرأت گفت کمتر کسی در تنیس جهان است که «منصور بهرامی» را نشناسد و هنرنماییهای مختلفش در بزرگترین رویدادهای بینالمللی را مشتاقانه دنبال نکند.
*آقای بهرامی چند ساله اید و تنیس را از چه سالی آغاز کردید؟
من متولد سال ۱۳۳۵ در تهران و ساکن فرانسه هستم. از همان کودکی به همراه پدرم که کارگر زمینهای امجدیه بود با تنیس آشنا شدم. با وجود اینکه در مجموعه امجدیه رشتههای والیبال، بسکتبال و فوتبال هم بود، من علاقه داشتم تنیسبازی کنم. از اول با بازی من مخالفت شد و خیلیها با مشت و لگد من را از زمینهای تنیس بیرون کردند، اما من علاقهام به این رشته بیشتر شد و کم نیاوردم. از ۵ سالگی به عنوان توپ جمع کن فعالیتم را آغاز کردم و در آن زمان فدراسیون با دادن ۲ راکت و زمین رایگان من را برای ادامه فعالیت در تنیس ترغیب کرد. در سن ۱۶ سالگی به تیم ملی دعوت شدم.
*مربی تان چه کسی بود و با چه تنیسورهایی همدوره بودید؟
مربی من دیوار بود و هیچ وقت مربی نداشتم. تنیس ایران آن سالها در گروه یک قرار داشت. بازیکنان بزرگی همچون تقی اکبری، شیرزاد اکبری، کامبیز درفشیجوان و محرم خدایی از همدورهایهای من بودند که به نظر من جزو شخصیتهای بزرگ تنیس بودند و هستند. آن زمان شاهد اتفاقات خوبی در تنیس بودیم و ایران نتایج بسیار خوبی کسب کرد. پس از اتفاقات آن زمان تنیس، من برای ادامه زندگی به فرانسه رفتم. با توجه به اینکه در فرانسه دانستن زبان رسمی این کشور بسیار مهم بود به همین دلیل سختی زیادی کشیدم تا بتوانم فعالیتم را مجدد آغاز کنم.
*تنیس نمایشی شما در سطح جهان شناخته شده است و بسیار هم محبوبید، در این خصوص توضیح میدهید؟
من به صورت نمایشی تنیس را دنبال میکنم و برای حضور در مسابقات معتبر دعوت میشوم. رابطه خوبی با بازیکنان بزرگی همچون نادال، فدرر و. دارم. آنها به من لطف دارند و قرار است در این هفته در مسابقات ملبورن حضور داشته باشم و با توجه به اینکه این مدل بازی کردن برای بسیاری از مردم جذابیت دارد به همین دلیل در زمان مسابقه دادن تعداد زیادی از علاقهمندان بازی من را نگاه میکنند و همین که باعث خنده آنها میشوم برای من خوشایند است.
*وضعیت تنیس ایران را چطور میبینید؟
سؤالی که همیشه از من میپرسند درخصوص وضعیت تنیس ایران است. در طی این سالها پیشنهاداتی در خصوص همکاری با تنیس ایران داشتم، اما به نظر من رسیدن به ایدهآلهای مد نظر به ۲۰ سال زمان نیاز دارد. من در زمان ریاست علیرضا خروشی با وزیر وقت ورزش دیدار کردم و وی این وعده را داد که طی ۵ سال ۵۰۰۰ زمین تنیس در ایران ساخته شود، اما متأسفانه این قول عملی نشد. در کشوری مثل فرانسه ۱۰ هزار باشگاه تنیس وجود دارد و تا زمانی که بازیکنان امکانات اولیه را در اختیار نداشته باشند امکان پیشرفت وجود نخواهد داشت. من مطمئنم در ایران استعدادهای بسیار خوبی هستند، اما زمانی که این استعداد زمینی برای تمرین و راکتی برای بازی نداشته باشد، امکان موفقیتش وجود ندارد. هیچ بازیکن حرفهای در هر رشتهای یکشبه به موفقیت نرسیده است.
*پس شما بزرگترین مشکل تنیس ایران را مشکلات سختافزاری میدانید؟
بگذارید با یک مثال توضیح دهم؛ به طور مثال چین در طی ۲۰ سال گذشته با ساخت هزاران کمپ آموزشی شرایط را برای حرفهای شدن این رشته آغاز کرده است و حالا شاهد به ثمر رسیدن آن هستند طوری که اسم تنیسورهای این کشور زیاد شنیده میشود و به زودی تنیس دنیا را قبضه میکنند.
*مربیگری هم میکنید؟
من هیچ وقت علاقهای به مربیگری نداشتم و ندارم. تنها لذت من بازی کردن در بین ۱۰ هزار نفر است که بازی من را از نزدیک نگاه میکنند. من از ۱۰ سالگی تنیس نمایشی را انجام میدهم و بهترین خاطرهام حضور در مسابقات رولند گروس، وینبلدون، مسترز، پاریس، رم، هامبورگ و... است و امیدوارم به زودی شاهد موفقیت یکی از بازیکنان ایرانی باشم و از این اتفاق خوشحال شوم.
*شرایط سنی شما مشکلی برای حضور در مسابقات ویمبلدون ایجاد نمیکند؟
اتفاقاً مسابقات معتبر ویمبلدون قوانین سرسختانهای از رنگ لباس، شرایط سنی و... دارد تا جایی که حداکثر سن حضور در این رقابت ۵۹ سال است، اما مسئولان این رویداد بینالمللی این لطف را به من داشتهاند و تنها ۶۲ ساله حاضر در این مسابقات هستم. البته چند ماه دیگر وارد ۶۳ سالگی خواهم شد.
*آقای بهرامی چند ساله اید و تنیس را از چه سالی آغاز کردید؟
من متولد سال ۱۳۳۵ در تهران و ساکن فرانسه هستم. از همان کودکی به همراه پدرم که کارگر زمینهای امجدیه بود با تنیس آشنا شدم. با وجود اینکه در مجموعه امجدیه رشتههای والیبال، بسکتبال و فوتبال هم بود، من علاقه داشتم تنیسبازی کنم. از اول با بازی من مخالفت شد و خیلیها با مشت و لگد من را از زمینهای تنیس بیرون کردند، اما من علاقهام به این رشته بیشتر شد و کم نیاوردم. از ۵ سالگی به عنوان توپ جمع کن فعالیتم را آغاز کردم و در آن زمان فدراسیون با دادن ۲ راکت و زمین رایگان من را برای ادامه فعالیت در تنیس ترغیب کرد. در سن ۱۶ سالگی به تیم ملی دعوت شدم.
*مربی تان چه کسی بود و با چه تنیسورهایی همدوره بودید؟
مربی من دیوار بود و هیچ وقت مربی نداشتم. تنیس ایران آن سالها در گروه یک قرار داشت. بازیکنان بزرگی همچون تقی اکبری، شیرزاد اکبری، کامبیز درفشیجوان و محرم خدایی از همدورهایهای من بودند که به نظر من جزو شخصیتهای بزرگ تنیس بودند و هستند. آن زمان شاهد اتفاقات خوبی در تنیس بودیم و ایران نتایج بسیار خوبی کسب کرد. پس از اتفاقات آن زمان تنیس، من برای ادامه زندگی به فرانسه رفتم. با توجه به اینکه در فرانسه دانستن زبان رسمی این کشور بسیار مهم بود به همین دلیل سختی زیادی کشیدم تا بتوانم فعالیتم را مجدد آغاز کنم.
*تنیس نمایشی شما در سطح جهان شناخته شده است و بسیار هم محبوبید، در این خصوص توضیح میدهید؟
من به صورت نمایشی تنیس را دنبال میکنم و برای حضور در مسابقات معتبر دعوت میشوم. رابطه خوبی با بازیکنان بزرگی همچون نادال، فدرر و. دارم. آنها به من لطف دارند و قرار است در این هفته در مسابقات ملبورن حضور داشته باشم و با توجه به اینکه این مدل بازی کردن برای بسیاری از مردم جذابیت دارد به همین دلیل در زمان مسابقه دادن تعداد زیادی از علاقهمندان بازی من را نگاه میکنند و همین که باعث خنده آنها میشوم برای من خوشایند است.
*وضعیت تنیس ایران را چطور میبینید؟
سؤالی که همیشه از من میپرسند درخصوص وضعیت تنیس ایران است. در طی این سالها پیشنهاداتی در خصوص همکاری با تنیس ایران داشتم، اما به نظر من رسیدن به ایدهآلهای مد نظر به ۲۰ سال زمان نیاز دارد. من در زمان ریاست علیرضا خروشی با وزیر وقت ورزش دیدار کردم و وی این وعده را داد که طی ۵ سال ۵۰۰۰ زمین تنیس در ایران ساخته شود، اما متأسفانه این قول عملی نشد. در کشوری مثل فرانسه ۱۰ هزار باشگاه تنیس وجود دارد و تا زمانی که بازیکنان امکانات اولیه را در اختیار نداشته باشند امکان پیشرفت وجود نخواهد داشت. من مطمئنم در ایران استعدادهای بسیار خوبی هستند، اما زمانی که این استعداد زمینی برای تمرین و راکتی برای بازی نداشته باشد، امکان موفقیتش وجود ندارد. هیچ بازیکن حرفهای در هر رشتهای یکشبه به موفقیت نرسیده است.
*پس شما بزرگترین مشکل تنیس ایران را مشکلات سختافزاری میدانید؟
بگذارید با یک مثال توضیح دهم؛ به طور مثال چین در طی ۲۰ سال گذشته با ساخت هزاران کمپ آموزشی شرایط را برای حرفهای شدن این رشته آغاز کرده است و حالا شاهد به ثمر رسیدن آن هستند طوری که اسم تنیسورهای این کشور زیاد شنیده میشود و به زودی تنیس دنیا را قبضه میکنند.
*مربیگری هم میکنید؟
من هیچ وقت علاقهای به مربیگری نداشتم و ندارم. تنها لذت من بازی کردن در بین ۱۰ هزار نفر است که بازی من را از نزدیک نگاه میکنند. من از ۱۰ سالگی تنیس نمایشی را انجام میدهم و بهترین خاطرهام حضور در مسابقات رولند گروس، وینبلدون، مسترز، پاریس، رم، هامبورگ و... است و امیدوارم به زودی شاهد موفقیت یکی از بازیکنان ایرانی باشم و از این اتفاق خوشحال شوم.
*شرایط سنی شما مشکلی برای حضور در مسابقات ویمبلدون ایجاد نمیکند؟
اتفاقاً مسابقات معتبر ویمبلدون قوانین سرسختانهای از رنگ لباس، شرایط سنی و... دارد تا جایی که حداکثر سن حضور در این رقابت ۵۹ سال است، اما مسئولان این رویداد بینالمللی این لطف را به من داشتهاند و تنها ۶۲ ساله حاضر در این مسابقات هستم. البته چند ماه دیگر وارد ۶۳ سالگی خواهم شد.